Pedagog i psycholog w Szkole Podstawowej w Gródku

rok szkolny 2020/2021 

PEDAGOG SZKOLNY: Ewa Bielawska

(nauczyciel dyplomowany, pracuje w naszej szkole od 1999 roku)

GODZINY PRACY:

Poniedziałek: 7.30 - 12.30

Wtorek: 7.30 - 13.30

Środa: 7.30 - 11.30

Czwartek: 7.30 - 12.30

Piątek: 7.30 - 11.45

Pedagog jest także obecny podczas zebrań oraz konsultacji dla Rodziców

SZKOLNA SKRZYNKA ZAUFANIA

Reagując na potrzeby dzieci i młodzieży naszej szkoły postanowiliśmy uruchomić Szkolną Skrzynkę Zaufania. Pamiętaj, że najskuteczniej możemy Ci pomóc, gdy zgłosisz się do nas osobiście. Jeśli jednak z jakiegoś powodu sprawia Ci to trudność, możesz skorzystać z drogi mailowej:

zaufajspgrodek@gmail.com

- Każde zgłoszenie będzie traktowane z dyskrecją, szacunkiem i indywidualnie. Zapewniamy, że nikt Cię nie będzie oceniać.

- Odpowiedź na swojego maila uzyskasz w ciągu tygodnia w dni szkolne.

- Podpisz się, a skuteczniej będziemy mogli udzielić Ci pomocy.

- Nie pisz wiadomości z fikcyjnego konta, bo uniemożliwi nam to skuteczną pomoc.

- Przypominamy, że wszczynanie fałszywych alarmów oraz rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji jest karalne.

- W sytuacji, gdy potrzebujesz natychmiastowej pomocy, możesz dzwonić pod numery:

116 111 telefon zaufania dla dzieci i młodzieży, czynny od poniedziałku do niedzieli w godzinach od 12.00 do 22.00

22 668 70 00 Poradnia telefoniczna Niebieskiej Linii dla wszystkich, w tym ze szczególnym uwzględnieniem czynna od poniedziałku do piątku od 12.00 do 18.00 oraz w soboty i niedziele od 10.00 do 16.00.

Dla Nas każda Wasza sprawa jest ważna, każdy problem istotny,

wystarczy po prostu napisać. Dyskrecja gwarantowana.

Pozdrawiamy serdecznie i czekamy na Wasze e-maile

Ewa Bielawska – szkolny pedagog i Ewelina Ostapczuk – psycholog szkolny

Osobisty plan awaryjny dla osób doświadczających przemocy domowej w czasie epidemii koronawirusa i nie tylko

Jeśli wiesz, że możesz doświadczyć przemocy domowej i obawiasz się, że w czasie epidemii może być trudno uzyskać pomoc, przygotuj osobisty plan awaryjny. Jeśli zdarzy się coś złego, będziesz od razu wiedzieć jak zareagować i gdzie pójść.

Twoje bezpieczeństwo to priorytet. Nie jesteś winna/y przemocy i są ludzie, którzy chcą Ci pomóc!

1.      Obserwuj zachowania osoby agresywnej:

To ważne, żeby wiedzieć jakie zachowania zapowiadają najgorsze i kiedy sytuacja staje się niebezpieczna dla Ciebie, Twoich najbliższych, dzieci.

Jeśli awantury, krzyki nasilają się, jeśli coraz częściej słyszysz groźby pod swoim adresem, jeśli doświadczasz przemocy fizycznej np. szarpania, popychania, bicia, czy też zmuszania do seksu – to są sygnały, że przemoc się nasila i narasta.

2.      Naucz dzieci dbać o bezpieczeństwo:

Powiedz dzieciom, gdzie mogą szukać pomocy:

• np. że mogą pukać do zaprzyjaźnionej sąsiada/ki,

• naucz je numeru alarmowego,

• porozmawiaj z nimi, że nie są one winne przemocy i kłótni,

 • ustalcie, gdzie znajduje się klucz do domu, jak otworzyć drzwi wejściowe, gdyby coś się stało,

 • upewnij się, że znają adres mieszkania, gdyby musiały wzywać służby.

3.      Bezpieczne miejsce:

 Zastanów się, gdzie w Twoim domu możesz znaleźć bezpieczne schronienie.

Ważne, by nie znajdowały się tam żadne niebezpieczne narzędzia. Unikaj kuchni, garażu, łazienki i innych miejsc, gdzie może być twarda posadzka albo niebezpieczne przedmioty.

Możesz skorzystać z całodobowej infolinii: Ogólnopolski Telefon Dla Ofiar Przemocy W Rodzinie "Niebieska Linia" 800 12 00 02 (czynny przez całą dobę)

4.      Bądź przygotowany/a do ucieczki:

Spakuj wszystko do podręcznej torby, trzymaj ją pod ręką, tak żeby w każdej chwili móc ją zabrać. Lista rzeczy, o których trzeba pamiętać:

✓ Ważne dokumenty np. paszport, dowód osobisty

✓ Leki

 ✓ Telefon

✓ Pieniądze/ karta płatnicza

 ✓ Ładowarka

✓ Numery ważnych telefonów

 ✓ Klucze do domu

✓ Obdukcje lekarskie (jeśli masz)

✓ Numery kont bankowych (zapisane)

✓ Bielizna na zmianę

 ✓ Szczoteczka do zębów

✓ Środki ochronne potrzebne w czasie epidemii: maseczki ochronne, rękawiczki, małe opakowanie płynu do dezynfekcji (jeśli masz je w domu)

5.      W sytuacji zagrożenia:

Nie uciekaj od dzieci! One także mogą być zagrożone.

Jeśli nie masz możliwości ucieczki, schowaj się w rogu pokoju. Skul się, osłaniając rękoma twarz i głowę.

Postaraj się zawsze mieć przy sobie telefon z naładowaną baterią.

Wzywaj pomocy: 997, 112.

Jeśli z interwencją przyjedzie policja, a się boisz o swoje życie i zdrowie, domagaj się, aby sprawca przemocy został zatrzymany na 48 godzin. Zyskasz w ten sposób czas, żeby znaleźć schronienie, uzyskać pomoc.

Warto też przemyśleć:

A)     Ważną kwestią jest znalezienie miejsca, w którym możesz się zatrzymać po opuszczeniu domu

B)      Jeśli spodziewasz się, że twoja decyzja o odejściu wywoła agresję partnera/rki, nie uprzedzaj o swoich zamiarach. Zostaw list.

C)      Spróbuj odnowić więzi z osobami, którym ufasz

D)      Dzwoń od czasu do czasu do telefonu zaufania, by poradzić się, jak masz się zachować w określonej sytuacji.

E)     Nie ukrywaj przed bliskimi tego, co dzieje się w Twojej rodzinie:

Opowiedz im o swojej sytuacji. Przerwij zmowę milczenia, bo to ona w dużej mierze daje osobie stosującej przemoc poczucie bezkarności.

Pamiętaj, to nie Twoja wina i nie Ty, ale osoba stosująca przemoc powinna się wstydzić.

Przemoc ze strony partnera lub innej bliskiej osoby jest przestępstwem.

Nikt nie ma prawa Cię bić, grozić, upokarzać ani w żaden inny sposób naruszać Twoich praw. Prawo jest po to, aby Cię chronić - zgłaszaj organom ścigania każdy akt przemocy i domagaj się ukarania sprawcy.

Zadbaj o swoje bezpieczeństwo!

Pomocne numery telefonu:

• Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "NIEBIESKA LINIA" 800 12 00 02, numer czynny całą dobę

 • Centrum Praw Kobiet

 Telefon interwencyjny 600 070 717 czynny całą dobę

Pomoc prawna i psychologiczna (22) 621 35 37, czynny 10:00-16:00

• Fundacja Feminoteka 888 88 33 88, pon- pt 8:00-20:00

• Niebieska Linia IPZ 22 668 70 00, czynny codziennie 12:00 - 18:00

• Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę 116 111, czynny całą dobę

          16.12.2021 r.                                                                                               Pedagog: Ewa Bielawska

ULOTKA DLA UCZNIA!

WEŹ SPRAWY W SWOJE RĘCE!!!!!

Zdrowie psychiczne to nie jest coś stałego w życiu. Trzeba je pielęgnować jak każdą inną ważną część siebie. Ty też możesz nauczyć się, jak to robić, gdy zmagasz się z trudnościami, ze smutkiem, stanami lekowymi czy poczuciem osamotnienia.

Oto kilka sposobów i ćwiczeń o których warto pamiętać:

1.    Mów o uczuciach, pozwól sobie na to. „Tylko kamień nic nie czuje”. Komunikuj się językiem emocji, np. „Czuje się smutny, ponieważ…”, „Boję się, że…”, „Jest mi źle, gdy…”…

2.    Bądź aktywna/y fizycznie (Dzięki ćwiczeniom dbasz nie tylko o własne ciało, ale też pracujesz nad stresem).

3.    Utrzymuj realne kontakty z ludźmi (spotkania, wspólne spacery czy rozmowy wpływają doskonale na poczucie własnej wartości, poprawiają jakość życia).

4.    Rób coś fajnego regularnie (Otwórz się na śmiech, radość, spontaniczność i zerwij ze smutkiem i miną nudziarza.).

5.    Śmiej się, bo śmiech to zdrowie (5 minut śmiechu jest równe 20 minutom relaksacji).

6.    Uwielbiaj siebie (Nagradzaj się za wysiłki, realizuj drobne zachcianki i kaprysy. Twoje codzienne wysiłki z pewnością zasługują na docenienie.)

7.    Proś o pomoc (Zawsze w Twoim otoczeniu znajdzie się ktoś, kto Ci pomoże).

8.    Wysypiaj się (6-8 godzin nieprzerwanego snu).

9.    Jedz regularnie i zdrowo (Unikaj chipsów, ciastek, batoników słodkich i gazowanych napojów. Pij dużo wody, jedz wiele owoców i warzyw).

10.Zrezygnuj z samobiczowania (staraj się nie myśleć „Nigdy tego nie osiągnę…”, „Zawsze jest źle…”, „Nic mi się nie udaje…”.

PAMIĘTAJ!!!!

Zawsze możesz przyjść i porozmawiać z pedagogiem szkolnym – p. Ewą Bielawską  i psychologiem szkolnym – Eweliną Ostapczuk.  Zapraszamy!!!

Pedagog i psycholog szkolny informuje:

TU ZNAJDZIESZ POMOC:

Jeśli zmagasz się z trudnościami, ze smutkiem, stanami lękowymi czy z poczuciem osamotnienia – zadzwoń, poproś o pomoc albo zwyczajnie porozmawiaj:

·       800 702 222 – linia wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego – całodobowa i bezpłatna telefoniczna pomoc psychologiczna dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Czat i pomoc online   dostępne na stronie: www.liniawsparcia.pl,

·       116 123 – Telefon Zaufania dla Dorosłych w Kryzysie Emocjonalnym – prowadzony przez Instytut Psychologii Zdrowia, czynny codziennie w godzinach 14.00-22.00 (połączenie bezpłatne), www.116123.edu.pl,

·       116 111 – Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży – bezpłatny, całodobowy telefon zaufania Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, Można także pisać: www.116111.pl,

·       800 080 222 – całodobowa bezpłatna infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców i nauczycieli,

·       800 12 12 12 – Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka, czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 8.15-20.00,

·       800 120 002 – Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” – jeśli doświadczasz przemocy w rodzinie, skorzystaj z bezpłatnej i całodobowej linii wsparcia. Więcej na stronie internetowej www.niebieskalinia.org.

·       22 594 91 00 – Antydepresyjny Telefon Zaufania Forum Przeciw Depresji – telefon dla osób chorujących na depresję oraz ich bliskich. Linię oraz forum internetowe, dostępne na stronie www.forumprzeciwdepresji.pl, obsługuje lekarz psychiatra,

·       22 484 88 01 – antydepresyjny telefon zaufania – ITAKA, czynny w poniedziałki i czwartki w godzinach 17.00-20.00

·       22 425 98 48 – Telefoniczna Pierwsza Pomoc Psychologiczna, czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 17.00-20.00 oraz w soboty w godzinach 15.00-17.00,

·       22 255 22 50 i 800 012 005 – Telefon Pogadania – uruchomiona na początku pandemii linia czynna jest w godzinach 12.00-20.00, wolontariusze z całej Polski odbierają telefony od wszystkich, którzy czują się samotni, mają trudności lub potrzebują porozmawiania. Więcej na stronie internetowej: www.telefonpogadania.pl

 W dniach 6,7,8 grudnia 2021 roku w Szkole Podstawowej w Gródku z inicjatywy Dyrekcji Szkoły, pedagoga i psychologa szkolnego realizowany będzie program „Magiczne Kryształy” w klasach II a, b; III a, b,  IV a, b.

Program jest propozycją oddziaływań profilaktycznych skierowanych do dzieci na najniższym etapie kształcenia. Został oparty na pracy z bajką Agnieszki Grzelak pt. "Magiczne Kryształy" i zawiera propozycję zajęć dla dzieci w wieku 7-12 lat. Dotyka zagadnień związanych z odpowiedzialnym korzystaniem z mediów (telewizji, komputera), a także pośrednio kwestii naśladownictwa negatywnych wzorców zachowań, np. agresji. Identyfikacja z fikcyjnymi bohaterami pozwala na przebycie jedynie w wyobraźni wydarzeń, które mogą stać się istotnym stopniem w ich rozwoju intelektualnym i społecznym. Ukazuje i   promuje pozytywne, aktywne i twórcze spędzanie czasu wolnego.

Cele programu to:

·       Rozwój możliwości twórczego spędzania czasu z rodziną i rówieśnikami;

·       Przeciwdziałanie naśladowaniu zachowań agresywnych, proponowanych przez telewizję i gry komputerowe:

·       Pogłębiony rozwój więzi w rodzinach uczestników;

·       Zachęta do odnowienia lub kultywowania tradycji rodzinnych

·       Poznawanie i ćwiczenie form wypowiadania siebie.

W czasie zajęć  prowadząca – p. psycholog Ewelina Bąkowska korzystać będzie z  różnych materiałów dydaktycznych. Dominować będą  aktywne formy pracy: drama, burza mózgów, pytania cyrkulacyjne,  ćwiczenie nowych sposobów komunikowania się, praca w grupach oraz gra dydaktyczna. Bajka profilaktyczno – wychowawcza „Magiczne Kryształy” ukrywa w przystępnej dla dzieci fabule interesującą  kombinację  treści. Poprzedzona rozmową  wspólna lektura bajki z dziećmi w klasie  z jednoczesną koncentracją  na tych aspektach opowieści, które z punktu widzenia dorosłego są  najbardziej potrzebne dziecku lub, które najbardziej dzieci interesują.

Pedagog: Ewa Bielawska

Artykuł dla rodziców uczniów klas VIII na temat:

„Rola rodziców w przejściu ośmioklasisty ze szkoły podstawowej do ponadpodstawowej”

22 listopada 2021 r.

      Z myślą o  dylematach dotyczących wyboru szkół ponadpodstawowych przez Państwa dzieci postanowiłam pomóc Państwu w zrozumieniu dlaczego, jak i w jakim celu m.in. rodzice angażują się w proces tranzycji uczniów klas ósmych.

      Rodzice:

- są obserwatorami rozwoju dzieci, ich potencjału edukacyjnego jak i zawodowego,

- dostrzegają zasoby swoich dzieci,

- pomagają określić, nazwać marzenia, zainteresowania,

- niejednokrotnie pomagają w ukierunkowaniu zainteresowań, talentów,

- sprzyjają rozwojowi zasobów dzieci poprzez kierowanie ich na rozmaite zajęcia,

- dopingują, wspierają w chwilach zwątpienia we własne talenty,

- są obserwatorami tego, co dzieje się z dziećmi podczas podejmowania wyzwań, którymi są m.in. decyzje edukacyjno-zawodowe.

      Z doświadczenia zawodowego mogę podzielić rodziców na 3 grupy, które w różnym zakresie uczestniczą w procesie tranzycji ośmioklasistów ze szkoły podstawowej do ponadpodstawowej:

- Pierwszą grupę stanowią rodzice, którzy nie postrzegają siebie jako potencjalnych doradców. Nie dają sobie prawa bycia nim, nie dostrzegają takiej roli w swoich aktywnościach.

- Drugą grupę stanowią rodzice,  którzy chętnie rezygnują ze swojej roli w procesie wspierania dzieci w zakresie doradztwa zawodowego. Twierdzą, że lepiej będzie, jeśli to szkoła się tym zajmie. Chętnie stoją z boku, robią przestrzeń dla innych.

- Trzecią grupę stanowią rodzice zaangażowani, którzy chętnie dzielą się informacjami o swoich dzieciach. Biorą udział w różnych przedsięwzięciach, np. jako goście opowiadają o swoich zawodach, zapraszają do swoich miejsc pracy. Pytają nauczycieli, pedagoga, doradców zawodowych o swoim dziecku.

W jaki sposób rodzic może pomóc w tranzycji ze szkoły podstawowej do ponadpodstawowej?

Rodzice mogą wspierać swoje dzieci w ósmej klasie poprzez:

- wspólny udział w tzw. dniach otwartych, których organizatorami są szkoły ponadpodstawowej,

- udział w poradach, konsultacjach dziecka ze specjalistą (doradcą zawodowym),

- obecność podczas wizyty u lekarza medycyny pracy (jeśli ich dzieci chcą się uczyć w technikach lub szkołach branżowych),

- wspieranie dzieci w gromadzeniu informacji o profilach kształcenia w liceum/technikum czy szkole branżowej I stopnia,

- towarzyszenie w zbieraniu informacji o wybranej szkole ponadpodstawowej,

- poszukiwanie zasobów informacyjnych o sytuacji wybranego zawodu na rynku pracy,

- organizowanie wizyt zawodoznawczych, jeśli tylko są takie możliwości,

- uwzględnienie w planach wakacyjnych różnych terminów związanych z rekrutacja do szkoły ponadpodstawowej,

- dostarczenie do szkoły ponadpodstawowej opinii, orzeczenia, które otrzymało ich dziecko z poradni psychologiczno-pedagogicznej,

- pomaganie w złożeniu do szkoły podania i innych wymaganych dokumentów,

- rozmowy z dzieckiem,

- udzielanie informacji o dziecku np. doradcy zawodowemu, wychowawcy klasy,

- pomaganie w znalezieniu miejsca praktyk zawodowych, jeśli jest tylko taka konieczność,

- branie udziału w zebraniu dla rodziców uczniów klas I w szkole ponadpodstawowej, które bywa organizowane w ostatnich dniach sierpnia.

      Podsumowując, chciałabym jednocześnie zaprosić Państwa do bliższego indywidualnego kontaktu ze mną, aby omówić propozycje wspólnych działań, które mogą być dla Państwa swego rodzaju drogowskazem.

      Zapraszam serdecznie – pedagog Ewa Bielawska, pełniąca jednocześnie w SP w Gródku rolę doradcy zawodowego.

Pragnę oswoić Państwu cyfrowy świat naszych dzieci. Artykuł ten znajdziecie Państwo na stronie www.Juniorowo.pl.

Boicie się, że cyfrowy świat pochłonie twoje dziecko? Boicie się, że je uzależni? Że coś złego je tam spotka, a Was przy tym nie będzie? Tyle mówi się o zagrożeniach, jakie czyhają na młodzież w świecie internetu i smartfonów, że trudno się nie bać. Ale nie na baniu się polega nasze rodzicielskie zadanie. Przyjrzyjmy się tej cyfrowej przestrzeni, spróbujmy zrozumieć jej miejsce w życiu naszych dzieci i sprawdźmy, jak możemy zatroszczyć się o nie w tym równoległym świecie.

Dlaczego media cyfrowe budzą w nas lęk?

Cyfrowy świat budzi rodzicielskie obawy z wielu powodów, z których dwa wydają się podstawowe. Z jednej strony coraz więcej w mediach podejmuje się tematów związanych z zagrożeniami cyfrowymi. Mówi się też oczywiście o szerokich możliwościach, jakie dają, jednak nasze rodzicielskie uszy są znacznie bardziej wyczulone na komunikaty o niebezpieczeństwach grożących naszym dzieciom. Z drugiej strony rodziców może napawać lękiem i niepewnością to, że dzieciństwo i dojrzewanie naszych dzieci jest zupełnie inne niż nasze. My bawiliśmy się na podwórkach, a dopiero dojrzewając wkraczaliśmy, i to stopniowo, w świat cyfrowy. Który zresztą wtedy też dopiero dojrzewał. Nasze dzieci urodziły się w świecie podłączonym do sieci. Nie możemy odnieść doświadczeń naszych dzieci do naszych własnych doświadczeń i wspomnień z dzieciństwa i dojrzewania. To, co i jak dzieci przeżywają w świecie złożonym z „realu” i z rzeczywistości online, jest dla nas nieznane i trudne do zrozumienia. Nie mogąc sięgnąć do własnych doświadczeń, by wspierać nasze dzieci, musimy improwizować i cały czas intensywnie się uczyć. Poruszamy się trochę po omacku w tym ich dorastaniu ze smartfonem pod ręką.

To, że dorastanie naszych dzieci różni się od naszego tak naprawdę nie jest groźne. Jedyne niebezpieczeństwo polega tu na tym, że kiedy naprawdę pojawi się jakiś problem, nie będziemy umieli naszym dzieciom pomóc. Trzeba więc się do tego przygotować zawczasu. Zacznijmy od przeanalizowania rzeczywistych zagrożeń, jakie mogą dotknąć nasze dzieci, a potem zobaczmy, co możemy zrobić, by ich unikać lub je zminimalizować.

Czym naprawdę grozi cyfrowy świat?

Zagrożenia, jakie niesie cyfrowy świat są realne i nie należy ich bagatelizować. Nie każde dziecko ich wszystkich doświadczy, ale na każde powinniśmy być przygotowani. Jakie to zagrożenia?

1. Problemy z kręgosłupem, postawą i wzrokiem. Charakterystyczne pochylenie głowy nad smartfonem jest jednym z problemów zdrowotnych dotykających dziś młodzież. „Smartfonowa szyja” to jednak nie jedyny kłopot, statystyki pokazujące skalę wad postawy u dzieci są bardzo niepokojące. Krzywe kręgosłupy to jednak nie tylko efekt obcowania z mediami cyfrowymi, ale też siedzącego trybu życia, wielogodzinnego tkwienia w niewygodnych szkolnych ławkach, braku aktywności fizycznej (braku wzorców takiej aktywności, braku czasu na nią, braku atrakcyjnej oferty zajęć sportowych w szkole…), przeciążenia zadaniami domowymi.

2. Problemy z koncentracją uwagi i efektywnością pracy. Przerzucanie się podczas pracy z komputerem z okna na okno, z wypracowania na Wikipedię, potem na Facebooka, w międzyczasie przyszła wiadomość na Messengerze, potem z powrotem wypracowanie, ale za chwilę jednak Facebook, wypracowanie, messenger… Mówi się, że nasze dzieci to pokolenie multitasking. Tylko że multitasking to nie jest efektywna metoda pracy. Nie dość, że pisanie wypracowania trwa w sumie znacznie dłużej przy takim przeskakiwaniu, to jeszcze rośnie frustracja, kiedy dziecko widzi, jak długo i mozolnie ta praca mu idzie. A skoro tak kiepsko idzie, to tym bardziej od tego ucieka, tym więcej jest tego przeskakiwania na inne sprawy, tym gorzej więc idzie pisanie wypracowania.

3. Nieodpowiednie treści w internecie. Tak, one tam są. Na przykład seks. Ale tak naprawdę to nie sam kontakt z seksem w sieci stanowi zagrożenie, lecz to, że jego obraz w mediach jest fałszywy. We wszystkich mediach, nie tylko tych cyfrowych. Jeśli nastolatek tworzy sobie wyobrażenie o seksie i własnej seksualności na podstawie pornograficznych treści z internetu czy jakiegokolwiek innego źródła, to jest to obraz nierzeczywisty, prowadzący do nierealnych oczekiwań, frustracji, zaburzenia poczucia własnej wartości, kompleksów lub nieakceptowanych zachowań. Podobnie zresztą jest z przemocą, którą media pokazują w kontekście bohaterskich wyczynów jako sposób osiągania celów i rozwiązywania problemów. Takie bohaterstwo jest równie fałszywe, jak seks z filmów pornograficznych.

4. Kontakt online z obcymi. Możliwość kontaktu z osobami o skłonnościach pedofilskich to jedno. Zagrożeniem występującym jeszcze częściej jest kontakt z kimś, kto będzie chciał dla własnych celów, dla własnej satysfakcji, zrobić emocjonalną krzywdę dziecku. Będzie manipulował, przekonywał do wartości, jakie niekoniecznie chcielibyśmy naszym dzieciom wpajać.

5. Cyberprzemoc. Sam jej fakt i to, że dziecko może jej doświadczyć jest realnym zagrożeniem. Jest jednak jeszcze jeden aspekt – to, że nie da się od niej uciec. Ofiara przemocy wywieranej przez grupę szkolnych znajomych, kiedy wraca do domu wcale nie czuje się bezpieczniej, bo ta przemoc trwa nadal, tylko ze szkolnego korytarza przenosi się do internetu.

6. Sexting. Wysyłanie między nastolatkami zdjęć i filmików, na których są częściowo lub całkowicie nago. „Dowód miłości” ery cyfrowej. To, co intymne wpuszczane jest do sfery publicznej. Takie zdjęcia mogą w każdej chwili wyjść poza relację dwójki zakochanych nastolatków i stać się obiektem krążącym wśród szerokiego grona znajomych. To grozi kompromitacją, wyśmiewaniem, doświadczeniem raniących żartów i komentarzy, od których nie można uciec. Nawet zmiana szkoły w takiej sytuacji nie gwarantuje odcięcia się od tego doświadczenia, bo zdjęcia w sieci bardzo łatwo dotrą do nowego grona znajomych.

7. Problemy z samokontrolą. Czyli problem z oparciem się pokusom i impulsom. Media cyfrowe to przeogromnie obfite źródło różnorodnych pokus i przyjemnostek. Każda kolejny kliknięty link prowadzi do czegoś, co może wydawać się ciekawe, przykuwać uwagę, zapraszać do dalszego klikania, scrollowania. Jak się temu oprzeć? Ile samodyscypliny i woli wymaga przerwanie tego łańcucha kliknięć i „jeszcze tylko sprawdzę, co na insta” – o tym wielu z nas dorosłych już się zdążyło przekonać. Jak często zaskakuje nas to, ile czasu spędziliśmy na Facebooku, a przecież tylko zerknęliśmy na kilka postów i napisaliśmy kilka komentarzy. Umiejętność samokontroli – samozarządzania i umiejętności świadomego decydowania – będzie coraz bardziej istotna i… coraz trudniejsza do kształtowania.

8. Uzależnienie. Internet, gry komputerowe, bycie online, media społecznościowe, akceptacja wyrażana liczbą „lajków” – to wszystko może uzależniać podobnie jak uzależniają inne rzeczy, które ułatwiają nam czy umożliwiają zaspokojenie ważnych potrzeb lub niosą przyjemność. Dużym wyzwaniem dla nas rodziców jest rozpoznanie, kiedy dziecko może być zagrożone uzależnieniem. Objawy nie zawsze są oczywiste i łatwe do zauważenia.

Jak więc my rodzice możemy podejść do mediów cyfrowych w kontekście naszych dorastających dzieci? Czy powinniśmy dzieciom po prostu odciąć dostęp do nich tak bardzo, jak to tylko możliwe? Czy to załatwi sprawę, uchroni przed wszelkimi cyfrowymi zagrożeniami? Nie bardzo. W dzisiejszym świecie używanie mediów cyfrowych jest oczywistością i jest nieodzowne, jeśli dziecko ma w pełni uczestniczyć w edukacji i życiu społecznym. Odcinając je od mediów cyfrowych pozbawilibyśmy je możliwości kształtowania kompetencji niezbędnych w ich dorosłym życiu.

Nasze dzieci żyją i będą żyły w cyfrowym świecie. W coraz bardziej cyfrowym świecie. I naszym zadaniem jest przygotować je do tego. Nie chodzi więc o to, żeby dzieci nie używały mediów cyfrowych, tylko żeby używały ich – no właśnie, jak? Po pierwsze – bezpiecznie, po drugie – rozsądnie, po trzecie – twórczo, edukacyjnie, poznawczo, krytycznie i świadomie, po czwarte – z umiarem i po piąte – żeby poza światem cyfrowym uczestniczyły też w świecie realnym – w odpowiednich, zdrowych proporcjach. Jak to osiągnąć?

Co możemy zrobić, by zmniejszyć zagrożenie?

Nasze dzieci żyją w świecie podłączonym do sieci właściwie od urodzenia. Często bardziej intuicyjnie posługują się różnymi urządzeniami, niż my. A jednak to my powinniśmy być przewodnikami naszych dzieci po cyfrowym świecie. Do nas należy nauczenie ich rozsądnego korzystania z mediów cyfrowych i kształtowanie zdrowych nawyków.

1. Wyznaczenie granic. Tak jak nie pozwalamy, by dzieci objadały się słodyczami po kokardy, tak samo powinniśmy wyznaczyć granice czasu mediów cyfrowych i sposobu jego spędzania. Dziecko nie wie, ile czekolady może zjeść, by nie dostać mdłości, dopóki go tego nie nauczymy. Nie wie również, ile czasu może spędzić przy komputerze czy smartfonie, by było to bezpieczne dla jego zdrowia. Większość ekspertów radzi, by wspólnie z dzieckiem ustalić konkretną ilość czasu na cyfrowe rozrywki. Dziecko powinno być współautorem zasad, rozumieć je i akceptować. My powinniśmy zaś uszanować logikę cyfrowego świata i zsynchronizować z nią zasady. To może oznaczać, że czasu przeznaczonego na cyfrową rozrywkę nie będziemy określać w minutach, tylko np. w liczbie rund gry. Ile tego czasu powinno być? Tyle, żeby w planie dnia i tygodnia było wystarczająco dużo miejsca na naukę, domowe obowiązki, wspólnie spędzony czas z rodziną na pozacyfrowych przyjemnościach, pozacyfrowe zainteresowania. Ważne też jest, aby „czas na granie” nie był priorytetem i aby inne aktywności nie były mu podporządkowane.

2. Kształtowanie samokontroli. Samokontrola to umiejętność stawiania granic samemu sobie. To świadome podejmowanie decyzji, zdrowe proporcje między przyjemnościami a rezygnacją z pokus na rzecz innych rzeczy. Nie zawsze to my będziemy wyznaczać granice dziecku. Wychowujemy je do samodzielności. Również do tego, by z czasem samo potrafiło sobie te granice stawiać, wybierać to, co dla niego dobre, nie tylko przyjemne i łatwe. Kompetencja samokontroli kształtuje się nie poprzez kontrolowanie dziecka przez rodziców, tylko przez ćwiczenie, praktykowanie samokontroli przez dziecko. Naszą rolą jest wspieranie i pomaganie w podejmowaniu wyzwań związanych z samokontrolą, a nie kontrolowanie jako takie. Budowanie samokontroli w dziecku odbywa się poprzez oddawanie kontroli dziecku. W stopniu, w jakim jest w stanie ją przyjąć.

3. Ochrona przed uzależnieniem. Czy moje dziecko jest uzależnione? Czy nie spędza online zbyt dużo czasu? Zwróćmy uwagę na proporcje między aktywnościami cyfrowymi a pozacyfrowymi. Zaniepokoić powinno nas jeśli tych pierwszych jest więcej niż drugich, jeśli młody człowiek nudzi się poza siecią, nie potrafi znaleźć sobie zajęcia i nie włącza się w aktywności, jakie mu proponujemy. Zwróćmy też uwagę, czy po sesji z mediami cyfrowymi dziecko nie jest nadmiernie pobudzone lub apatyczne.

4. Rodzice jako wzór. Zasady korzystania z mediów cyfrowych powinny obowiązywać wszystkich domowników. Granie w smartfonów grę taty nie może podlegać innym regułom niż granie dziecka. Wspólne posiłki, rozmowy – tu nie ma miejsca na smartfona syna, ani na laptopa mamy. Rodzice nie mogą zerkać na ekran, sprawdzać maili i reagować na „pingi” powiadomień, kiedy rozmawiają z dziećmi czy grają z nimi w planszówki! Dzieci uczą się życia patrząc na nas, więc to my naszymi zachowaniami wyznaczamy standardy, zwyczaje i granice związane z mediami cyfrowymi.

5. Alternatywa dla cyfrowego świata. „Wyjdź z tego internetu i porób coś innego” – to nie działa. Działa, kiedy wyciągając dziecko z gry cyfrowej wyciągamy je do czegoś – do rozmowy, do domowych obowiązków, na wyprawę rowerową, do wspólnej aktywności lub takiej, którą dziecko podejmie samo, ale ta opcja musi istnieć i być dziecku znana. To nie znaczy, że powinniśmy dziecku zagospodarować cały czas, który spędza poza ekranem komputera czy smartfona. Ale powinniśmy zadbać o to, by miało możliwości i różne opcje spędzania czasu. No i to my musimy wykształcić w dziecku nawyk korzystania z tych możliwości – przez własny przykład, przez przewodnictwo, towarzyszenie i w końcu przez dawanie swobody. Jeśli mamy za oknem las, w którym nasz nastolatek mógłby biegać zamiast dziobać w swojego smartfona, to nie wystarczy powiedzieć „idź pobiegaj”. Kształtowanie nawyków zaczyna się od wspólnej aktywności i przykładu rodzicielskiego – biegajmy razem, wspólnie szukajmy wyzwań, które będą atrakcyjne. Być może z czasem nasz nastolatek będzie biegał sam, może namówi do wspólnego truchtu kolegę z sąsiedztwa, a może powie, że bieganie go zupełnie nie kręci, ale chciałby zamiast tego jeździć konno w pobliskiej stadninie.

6. Wspólne życie w cyfrowym świecie. Jednym z ważniejszych czynników zagrażających jest alienacja dzieci w cyfrowym świecie. Alienacja, czyli to, że dziecko w sieci jest samo, bez kogoś bliskiego, kto by mu towarzyszył. Do wielkiego dzikiego lasu nie puścilibyśmy dziecka samego, tylko robilibyśmy wspólne rodzinne wyprawy. A do sieci dzieci wchodzą najczęściej same, zaopatrzone w kilka naszych ostrzeżeń, zakazów i nakazów. Jak Czerwony Kapturek – też dostał instrukcje od mamy, a wiemy, co było dalej. Powinniśmy współdzielić z dziećmi doświadczenia cyfrowe. Potraktujmy świat cyfrowy trochę jak świat realny. W obu dzieją różne rzeczy, różne aktywności, o których powinniśmy rozmawiać, którymi powinniśmy się zainteresować, w których powinniśmy dzieciom towarzyszyć. Musimy znać te kawałki cyfrowego świata, które przemierzają nasze dzieci, żeby wiedzieć, czy są bezpieczne i warte przemierzania. Jeśli dziecko gra w Minecrafta – niech nam pokazuje, co tam tworzy, co osiąga, co się pojawiło nowego. Jeśli śledzi jakiś kanał na YouTubie – obejrzyjmy razem z nim kilka filmików, porozmawiajmy od czasu do czasu o tym, czego dotyczą, zainteresujmy się, co w nich jest ciekawego dla naszego dziecka. Dzięki takiemu uczestnictwu w cyfrowym świecie naszych dzieci, mamy większą szansę na wychwycenie sytuacji zagrażających, kiedy tylko się pojawią. Poza tym jeśli będziemy się interesować i rozmawiać z dziećmi o ich cyfrowych fascynacjach, pokazujemy, że jesteśmy dla nich rozmówcami, że warto do nas przychodzić z różnymi sprawami – tymi ze świata realnego i tymi ze świata cyfrowego. Tak jak towarzyszymy dziecku w rozwoju poprzez wspólne doświadczanie świata realnego, tak powinniśmy mu towarzyszyć w świecie cyfrowym. 

Bądźmy partnerami i przewodnikami naszych dzieci w świecie – zarówno tym realnym, jak i cyfrowym. Rozmawiajmy. I odnośmy się z szacunkiem do dzieci, do ich doświadczeń innych od naszych, do ich świata, który różni się od tego, jaki znamy z własnego dzieciństwa. Szanujmy tę odmienność, traktujmy ją poważnie, bądźmy jej ciekawi.

Warto zajrzeć:

www.cyfrowobezpieczni.pl

https://dbamomojzasieg.com

Artykuł powstał na podstawie wykładu dr. Łukasza Srokowskiego wygłoszonego podczas Konferencji o Nastolatkach (Poznań 2019) zorganizowanej przez Fundację Wychowanie w Szacunku i Fundację Familylab Polska.

Dr Łukasz Srokowski – socjolog, trener, edukator. Twórca grupy edukacyjnej NAVIGO, w skład której wchodzą NAVIGO – Centrum Innowacyjnej Edukacji (www.navigo.org.pl) oraz NAVIGO – Autorska Szkoła Podstawowa (www.navigo.szkola.pl). Specjalizuje się w innowacyjnych metodach edukacyjnych ze szczególnym naciskiem na temat wykorzystywania narzędzi cyfrowych w edukacji w oraz tematyce wzmacniania skuteczności edukacji. W latach 2003-2012 związany z międzynarodowym programem edukacyjnym Odyseja Umysłu. Członek Rady Ekspertów THINK-TANK MTTP.

Artykuł poleca pedagog szkolny – Ewa Bielawska

27.10.2021 r.

Dzięki staraniom dyrekcji szkoły i pedagoga szkolnego przy współpracy z Gminną Komisją Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Gródku możliwe jest realizowanie w naszej szkole w/w programu z profilaktyki uniwersalnej. Zajęcia prowadzi p. Kamila Pakosz – dzięki współpracy z firmą „Dialog Centrum Edukacji I Profilaktyki Piotr Rogóż” z Krakowa.

Celem głównym programu jest ograniczenie używania substancji psychoaktywnych (alkohol, tytoń, narkotyki) przez młodzież.

Cele szczegółowe:

• Zmiana postaw i opinii  wobec używania substancji psychoaktywnych.

• Nabycie przez uczniów umiejętności chroniących przed używaniem substancji psychoaktywnych.

• Zwiększenie kompetencji wychowawczych rodziców uczniów biorących udział w programie.

Część programu przeznaczona dla uczniów koncentruje się na umiejętnościach życiowych, przekonaniach normatywnych i wiedzy o substancjach psychoaktywnych. 

Tematyka zajęć dla uczniów dotyczy problemów takich, jak:

• konformizm,

• przejawy nacisku grupowego i sposoby radzenia sobie z nim,

• wiedza o czynnikach ryzyka i czynnikach chroniących przed piciem alkoholu, zróżnicowaniu podatności na alkohol w zależności od płci,

• przekonania normatywne na temat rozpowszechnienia zjawiska używania substancji psychoaktywnych wśród młodych ludzi,

• wiedza o przyczynach i następstwach palenia papierosów,

• umiejętność komunikowania swoich emocji,

• umiejętność asertywnej obrony swoich racji,

• inne umiejętności interpersonalne, których niedostateczne opanowanie może skłaniać do używania substancji psychoaktywnych w sytuacjach towarzyskich,

• wiedza o narkotykach,

• umiejętność radzenia sobie z problemami, formułowania celów i podejmowania decyzji.

Zajęcia dla rodziców obejmują dwa spotkania (15 i 17.06.2021 r.), które prowadzone są w formie wykładowo-warsztatowej. 

Tematyka zajęć dla rodziców:

• informacje na temat kwestii psychologicznych i społecznych związanych z dojrzewaniem,

• informacje na temat narkotyków, używanie substancji psychoaktywnych jako element eksperymentalnych zachowań ryzykownych młodzieży,

• wpływ i rola rodziny w okresie dojrzewania,

• rozwój autonomii i tożsamości u nastolatków,

• konflikt pokoleń i konieczny rozwój rodziny,

• asertywność rodziców, wyznaczanie w rodzinie jasnych granic w zakresie używania substancji psychoaktywnych.

Zajęcia mają również nauczyciele – 16.06.2021 r.

14.06.2021 r.

Pedagog: Ewa Bielawska

Witam serdecznie! Wychodząc naprzeciw potrzebom wynikającym z monitoringu zdrowia psychicznego uczniów naszej szkoły proponuję Nauczycielom i Rodzicom zapoznanie się z poniższym artykułem. Jest to działanie wynikające z zapotrzebowania na dodatkowe działania z zakresu profilaktyki ochrony zdrowia psychicznego.

Z wyrazami szacunku – pedagog Ewa Bielawska

Szanowni nauczyciele i rodzice!

Dzisiaj pedagog szkolny – Ewa Bielawska  proponuje odpowiedzieć na pytanie:

Jak mądrze stawiać wymagania?

      Mądre wymagania są bardzo ważnym i wbrew pozorom bardzo doceniającym elementem skutecznego procesu edukacji i wychowania. Bardzo często docenianie innych i okazywanie im szacunku kojarzy się nam tylko z mówieniem im miłych rzeczy i w ogóle byciem dla kogoś sympatycznym. Pamiętajmy jednak, że  bycie miłym, ciepłym i sympatycznym, bez stawiania wymagań jest puste, a nawet może być obraźliwe i denerwujące.

      Jeśli prawdziwe kogoś kochasz to  doceniasz go  i szanujesz,  jest Ci z nim dobrze i lubisz z nim spędzać czas, ale także wtedy, kiedy stawiasz mu wymagania. Stawianie wymagań samo w sobie jest bardzo doceniające. Stawiając wymagania przede wszystkim sobie, swoim najbliższym, ludziom z którymi pracujemy, swoim dzieciom i uczniom, dajemy im do zrozumienia, że ich doceniamy, że wierzymy w ich odpowiedzialność, dobre serce, umiejętności.

       Prawdziwa miłość i prawdziwy szacunek wobec drugiej osoby opiera się na dwóch filarach: afirmacji i wymaganiach.

PRAWDZIWY SZACUNEK = AFIRMACJA + WYMAGANIA

Afirmacja – akceptowanie drugiej osoby taką jaka jest, docenianie i szanowanie jej ze względu na nią samą, ze względu na to, że jest człowiekiem. Afirmacja uczy innych, a zwłaszcza dzieci i młodzież, że prawdziwa miłość jest za darmo i że nie trzeba na nią zasługiwać.

Wymagania – pełna, bezwarunkowa akceptacja drugiego człowieka wcale nie oznacza pobłażliwości i przymykania oczu na jego wady. Właśnie ta pełna i bezwarunkowa akceptacja drugiej osoby prowadzi do stawiania jej szczerych i rozwojowych wymagań, z myślą o jej dobru. Co innego jest bezwarunkowo akceptować drugą osobę i dawać jej to do zrozumienia, a co innego nie akceptować na przykład jej nieodpowiednich zachowań i pomagać jej w walce z nimi.

Afirmacja bez wymagań prowadzi do braku umiejętności kontrolowania samego siebie, trudności w osiąganiu swoich celów, lenistwa. Natomiast wymagania bez afirmacji, czyli okazywania bezwarunkowej miłości, mogą zrodzić przekonanie, że na miłość trzeba sobie zasługiwać, poczucie winy, brak akceptacji siebie i ciągłą potrzebę udawadniania sobie i ludziom wokół siebie, że jestem wartościowy.

Dzisiejsza cywilizacja ma niemały problem ze stawianiem wymagań – przestaliśmy stawiać sobie wymagania jakby z lęku o utratę miłości.

     Z obserwacji życia szkolnego, wydaje mi się, że na pierwszy rzut oka lubimy takie sytuacje, kiedy nikt od nas nic nie wymaga, ale prawda jest taka, że później słyszymy, iż rodzice i uczniowie  denerwują się, albo nawet buntują się, kiedy nie są stawiane wymagania. Niestawianie innym wymagań to jakby komunikat: „uważam, że jesteś nikim”,  „nie jesteś nic wart”. Chyba nie chcemy tak konstruować naszych relacji i procesów edukacyjnych! Natomiast stawiając innym rozsądne wymagania przekazujemy mu komunikat: „wierzę w Ciebie”, „dasz radę”.

Jak więc stawiać innym mądre wymagania ?

1. Rozpoznaj predyspozycje osoby, której chcesz postawić wymagania

Chodzi tutaj o szeroko rozumiane predyspozycje, to na czym osoba się zna, ale też to co dana osoba lubi robić. To wymaga od nas nieco wysiłku, bo musimy poświęcić trochę czasu i energii na przyjrzenie się drugiej osobie i poznanie jej. Ale naprawdę warto! A może ludzie wokół Ciebie, Twoi bliscy, mają jakieś predyspozycje, o których jeszcze nie wiesz?

2. Nie nadużywaj dobroci i odpowiedzialności innych

Może masz w swoim zespole lub wśród swoich dzieci i uczniów kogoś, na kim zawsze możesz polegać i wiesz, że a osoba na pewno zrobi to o co ją prosisz. Jednak  jeśli ciągle prosisz o coś jedną tylko osobę, to czy ona w końcu się nie poczuje wykorzystywana? Albo czy osoby wokół, które to widzą, nie poczują się niedoceniane? Może warto czasami poprosić o coś kogoś innego niż zawsze, nawet jeśli nie wiemy, czy ta osoba zrobi to tak dobrze, jak osoba, na której zawsze możemy polegać.

3. Nie bój się inwestować. Wierz w ludzi!

     Może wokół Ciebie są osoby o ukrytych predyspozycjach, a konkretnie,  to ukrytych dla Ciebie? Ukrytych właśnie dlatego, że np. jako lider zespołu, albo rodzic lub nauczyciel, nie dostrzegamy (nie chcemy dostrzegać?) potencjałów ludzi wokół nas? Na pewno jest mnóstwo spraw, które Ty robisz najlepiej, ale może właśnie warto o którą z tych spraw poprosić kogoś wokół Ciebie? Może okazać się, że ta osoba, doceniona przez Twoją prośbę, „rozkwitnie” ją realizując, czyli pokaże Tobie (a może też samej sobie), że potrafi, że da radę. To szczególnie ważne jest w relacjach z ludźmi młodymi, dla których zwłaszcza takie kompetencyjne formy doceniania są bardzo ważne. Są ważne, ponieważ dają im komunikat: „potrafisz to zrobić”, a takie przekonanie o sobie, to ogromny kapitał, który młody człowiek wnosi w dorosłość.

4. Znajdź złoty środek

Oczywiście jak w każdym aspekcie budowania naszych relacji z innymi, ważne jest znajdywanie złotego środka, czyli takiej przestrzeni, która nie popada w żaden rodzaj skrajności (no może za wyjątkiem miłości, w której, kiedy tylko ją dobrze rozumiemy, nie da się przesadzić). W zagadnieniu wymagań będzie to przestrzeń pomiędzy brakiem wymagań a ich nadmiarem, w której dana osoba będzie czuła się dobrze, a jednocześnie będzie się rozwijała. No właśnie: stawianie wymagań rozwija, więc lepiej jest jednak postawić te wymagania nieco za duże, niż nieco za małe, bo przecież lepiej się rozwijać, niż się zwijać :)

      Mądre wymagania stawiane wobec innych, jak również wobec samego siebie wyprowadzają nas ze strefy komfortu, ale nie wprowadzają w strefę paniki i zagrożenia. Jeśli tkwisz i pozwalasz innym tkwić w sferze komfortu, to się nie rozwijasz i nie pozwalasz innym się rozwijać.

      W kontekście stawiania innym wymagań bardzo ważne jest to, żeby być konsekwentnym i przede wszystkim najpierw wymagać od siebie. Nikt nie lubi i nie szanuje ludzi, którzy od innych wymagają, a sami od siebie nie.

25.03.2021 r.

Pedagog szkolny – Ewa Bielawska  prosi uczniów klas VIII i ich rodziców o zapoznanie się z Zarządzeniem Nr 15/2021 Podlaskiego Kuratora Oświaty z dnia 24 lutego 2021 roku w sprawie wykazu zawodów wiedzy, artystycznych i sportowych, organizowanych przez Podlaskiego Kuratora Oświaty lub inne podmioty działające na terenie szkoły, które mogą być wymienione na świadectwie ukończenia szkoły podstawowej, oraz określenia miejsc uznanych za wysokie w tych zawodach, uwzględnianych w postępowaniu rekrutacyjnym na rok szkolny 2021/2022, w województwie podlaskim

Na podstawie art. 148 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 910, z późn. zm.) zarządza się, co następuje: stanowiący załącznik nr 1 pkt 1 do zarządzenia.

§ 1. 1. Ustala się wykaz wojewódzkich konkursów przedmiotowych dla uczniów szkoły podstawowej, organizowanych przez Podlaskiego Kuratora Oświaty:

2. Ustala się wykaz ponadwojewódzkich konkursów tematycznych dla uczniów szkoły podstawowej, których organizatorem jest Podlaski Kurator Oświaty na podstawie zawartych porozumień – stanowiący załącznik nr 1 pkt 2 do zarządzenia.

3. Ustala się wykaz olimpiad tematycznych dla uczniów szkoły podstawowej, których organizatorem jest Podlaski Kurator Oświaty na podstawie zawartych porozumień – stanowiący załącznik nr 1 pkt 3 do zarządzenia.

§ 2. Ustala się wykaz olimpiad przedmiotowych, przeprowadzonych w latach szkolnych 2017/2018 – 2020/2021, uprawniających do przyjmowania laureatów i finalistów tych olimpiad w pierwszej kolejności do szkół wymienionych w art. 132 ustawy Prawo oświatowe na rok szkolny 2021/2022 – stanowiący załącznik nr 2 do zarządzenia.

§ 3. Ustala się wykaz zawodów wiedzy organizowanych przez Podlaskiego Kuratora Oświaty lub inne podmioty działające na terenie szkoły oraz miejsca uznane za wysokie w tych zawodach – stanowiący załącznik nr 3 do zarządzenia.

§ 4. Ustala się wykaz zawodów artystycznych organizowanych przez Podlaskiego Kuratora Oświaty lub inne podmioty działające na terenie szkoły oraz miejsca uznane za wysokie w tych zawodach – stanowiący załącznik nr 4 do zarządzenia.

§ 5. 1. Ustala się wykaz zawodów sportowych organizowanych przez Podlaskiego Kuratora Oświaty lub inne podmioty działające na terenie szkoły: polskie związki sportowe, organizacje pozarządowe działające na rzecz kultury fizycznej, światowe i europejskie federacje sportowe – stanowiący załącznik nr 5 ust. 1 do zarządzenia.

2. Ustala się wykaz dyscyplin sportowych (indywidualnych i zespołowych), objętych współzawodnictwem sportowym dzieci i młodzieży szkolnej, w których organizowane są zawody sportowe przez polskie związki sportowe, organizacje pozarządowe działające na rzecz kultury fizycznej, światowe i europejskie federacje sportowe – stanowiący
załącznik nr 5 ust. 2 do zarządzenia.

3. Ustala się miejsca uznane za wysokie w zawodach sportowych o zasięgu: międzynarodowym, krajowym, wojewódzkim, powiatowym – stanowiący załącznik nr 5 ust. 3 do zarządzenia.

§ 6. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem podpisania.

UWAGA: Załączniki do poszczególnych punktów są do pobrania na stronie Kuratorium Oświaty w Białymstoku

ŚWIADCZENIA REHABILITACYJNE DLA UZALEŻNIONYCH OD SUBSTANCJI PSYCHOAKTYWNYCH

1.    NZOZ STACJA OPIEKI CARITAS ARCHIDIECEZJI BIAŁOSTOCKIEJ, CZARNA BIAŁOSTOCKA, CHMIELNIK 15

Gródek, 16.02.2021 r.                                                                Ewa Bielawska

Książki polecane przez pedagoga szkolnego

Kochani uczniowie – nastolatkowie!

Polecam do przeczytania książki wydawnictwa Rubikon.

Przyjemnej lektury!

Jeżeli… jesteś nastolatkiem i zaczynasz odczuwać silne pobudzenie zmysłów na samą myśl o tej jednej, jedynej dziewczynie, nie wiesz, jak zaplanować ciekawą, twórczą randkę, zastanawiasz się,jak nie zranić dziewczyny, w której się zakochałeś, a koledzy naciskają, że wy jeszcze nie…, pragniesz zrozumieć sens nowych wyzwań, z którymi musisz się zmierzyć …ta książka jest dla Ciebie.

Gródek, 15.02.2021 r.

Pedagog szkolny Ewa Bielawska

Pedagog szkolny pełniący w szkole funkcję Doradcy Zawodowego informuje uczniów i rodziców klas VIII, że Ministerstwo Edukacji i Nauki ogłosiło terminy postępowania rekrutacyjnego i składania dokumentów do klas pierwszych szkół ponadpodstawowych i klas wstępnych szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2021/2022

Ustalony przez Ministra Edukacji i Nauki harmonogram postępowania rekrutacyjnego do szkół dla młodzieży dostosowany jest do zmienionego harmonogramu przeprowadzanych egzaminów ósmoklasisty, w tym terminu wydania zaświadczenia o wyniku tego egzaminu przez OKE.

Terminy te nie dotyczą szkół policealnych, branżowych szkół II stopnia oraz szkół dla dorosłych na rok szkolny 2021/2022. Harmonogramy do tych szkół są ogłaszane przez właściwego kuratora oświaty.

Najważniejsze informacje

·       Wniosek o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej wraz z dokumentami będzie można składać od 17 maja 2021 r. do 21 czerwca 2021 r., z wyjątkiem szkoły ponadpodstawowej dwujęzycznej, oddziału dwujęzycznego, oddziału międzynarodowego, oddziału przygotowania wojskowego w szkole ponadpodstawowej, oddziałów wymagających od kandydatów szczególnych indywidualnych predyspozycji oraz do szkół i oddziałów prowadzących szkolenie sportowe w szkołach ponadpodstawowych, do których wnioski składane od 17 maja 2021 r. do 31 maja 2021 r.

·       Uzupełnienie wniosku o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej o zaświadczenie o wynikach egzaminu ósmoklasisty należy złożyć od 25 czerwca 2021 r. do 14 lipca 2021 r.

·       Listy kandydatów zakwalifikowanych i kandydatów niezakwalifikowanych ogłoszone zostaną 22 lipca 2021 r.

·       Listy kandydatów przyjętych i kandydatów nieprzyjętych ogłoszone będą 2 sierpnia 2021 r.

·       W terminie od 23 lipca 2021 r. do 30 lipca 2021 r., w przypadku kandydatów zakwalifikowanych, składa się potwierdzenie woli przyjęcia w postaci przedłożenia oryginału świadectwa ukończenia szkoły i oryginału zaświadczenia o wynikach egzaminu zewnętrznego, o ile nie zostały one złożone w uzupełnieniu wniosku o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej. W przypadku szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe – także zaświadczenia lekarskiego zawierającego orzeczenie o braku przeciwskazań zdrowotnych do podjęcia praktycznej nauki zawodu oraz odpowiednio orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami i orzeczenia psychologicznego o braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem.

·       W przypadku braku możliwości przedłożenia takiego zaświadczenia lub orzeczenia, rodzic kandydata lub kandydat pełnoletni informuje o tym dyrektora szkoły w terminie do 20 sierpnia 2021 r. do godz. 15.00. Należy wskazać wówczas przyczynę niedotrzymania pierwotnego terminu. Wówczas zaświadczenie lub orzeczenie składa się dyrektorowi szkoły, do której uczeń został przyjęty, nie później niż do 24 września 2021 r.

·       Nieprzedłożenie do 24 września 2021 r. zaświadczenia lub orzeczenia będzie równoznaczne z rezygnacją z kontunuowania nauki w szkole, do której uczeń został przyjęty. W przypadku szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe – w oddziale realizującym kształcenie w zawodzie, do którego został przyjęty.

·       Ogłoszony harmonogram uwzględnia również terminy przewidziane na czynności sprawdzające (o których mowa w art. 150 ust. 7 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe) oraz czynności przewidziane w postępowaniu odwoławczym (o których mowa w art. 158 ust. 6-9 ustawy – Prawo oświatowe).

·       W postępowaniu rekrutacyjnym do szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2021/2022 przeprowadza się postępowanie uzupełniające w terminach określonych w tabeli.

·       Kandydaci do szkół ponadpodstawowych, którzy nie zostaną przyjęci do szkół dla młodzieży w postępowaniu rekrutacyjnym i postępowaniu uzupełniającym na rok szkolny 2021/2022, będą przyjmowani do tych szkół w trakcie roku szkolnego (na podstawie art. 130 ust. 2 ustawy – Prawo oświatowe).

·       Za zapewnienie miejsca w szkole ponadpodstawowej wszystkim realizującym obowiązek nauki dzieciom i młodzieży zamieszkującym na obszarze powiatu odpowiada rada powiatu (zgodnie z art. 39 ust. 7 ustawy – Prawo oświatowe).

Podstawa prawna

Rozporządzenie MEN z dnia 12 sierpnia 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczególnych rozwiązań w okresie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19.

Jakie będą konsekwencje pandemii COVID-19 dla zdrowia psychicznego i edukacji dzieci i młodzieży?

Następstwa globalnej pandemii spowodowanej koronawirusem SARS-CoV-2 szczególnie odczuje grupa dzieci i młodzieży – czytamy na stronie Państwowej Akademii Nauk. Zespół doradczy ds. COVID-19 pracujący pod kierunkiem prezesa Polskiej Akademii Nauk prof. Jerzego Duszyńskiego przedstawia aktualny stan wiedzy na temat pandemii oraz jej skutków medycznych, psychologicznych, gospodarczych i społecznych. Opublikowane Stanowisko 10. dotyczy konsekwencji pandemii COVID-19 dla zdrowia psychicznego i edukacji dzieci i młodzieży.

Młodzi ludzie są mniej narażeni na zachorowanie i powikłania spowodowane COVID-19. Skutki pandemii, które odczuwają, to edukacyjne braki i pogorszenie się stanu zdrowia psychicznego. Te konsekwencje są widoczne dopiero po czasie – mogą pojawić się dużo później niż powikłania po chorobie.

Jakie będą konsekwencje epidemii COVID-19 w przypadku dzieci i młodzieży? 

Uczniowie w dobie wirusa są silnie narażeni na stres, który wraz z izolacją spowodowaną zdalnym nauczaniem negatywnie wpływa na ich rozwój zarówno w sferze biologicznej, jak i społecznej. „Doświadczanie przez osoby młode różnych form stresu, tak jak to się dzieje w pandemii, może prowadzić do pojawienia się lub nasilenia szeregu chorób psychicznych, jak depresja lub zaburzenia psychotyczne” – czytamy we wniosku na stronie PAN.

Izolacja od rówieśników, konieczność zmiany nawyków towarzyszących nauce stacjonarnej, utrata bezpiecznej rutyny oraz monotonia związana z przebywaniem w domu przed komputerem wzmagają lęk i niepewność.  Codzienna intensywna ekspozycja na wszechobecne, negatywne informacje dotyczące pandemii i jej skutków potęguje stres związany z naturalnymi dla młodzieży zmianami rozwojowymi w sferach – biologicznej, społecznej oraz psychologicznej. „Młodzież, szczególnie ta u progu dojrzałości, może niepokoić się także gorszymi perspektywami na przyszłość: pandemia może zniweczyć ich marzenia, dążenia i nadzieje na sukces. Dodatkowo w sytuacji, gdy wielu rodziców i opiekunów boryka się z poważnymi trudnościami, osoby młode mogą stać się ofiarami przemocy słownej, psychicznej i fizycznej, doświadczanej bezpośrednio lub pośrednio”. Przeprowadzane badania wskazują na szczególnie negatywny wpływ na psychologiczną kondycje osób młodych, którzy coraz więcej czasu spędzają w sieci.

Coraz bardziej online

Internet umożliwia naukę, zabawę i podtrzymanie relacji z rówieśnikami. Należy mieć przy tym świadomość możliwych negatywnych konsekwencji wynikających z wielogodzinnego korzystania z sieci bez nadzoru dorosłych. Obecnie wiele aktywności przeniesiono do świata online. Niestety do sieci trafiła również przemoc rówieśnicza.

W przygotowanym przez UNICEF dokumencie eksperci zwracają uwagę na to, że podczas pandemii COVID-19 dynamicznie wzrasta liczba małych dzieci korzystających z narzędzi internetowych, takich jak komunikatory oraz gry. Młodzi użytkownicy są mniej świadomi i odporni na niekorzystne, często krzywdzące zachowania innych w internecie. Rodzice i opiekunowie powinni być zatem szczególnie wyczuleni na sygnały sugerujące, że dzieci oraz młodzież doświadczają nękania w internecie. Warto też zadbać o prywatność, zagrożoną przez aplikacje, z których korzystają dzieci (np. Facebook czy Instagram). Należy zwrócić uwagę na ochronę wrażliwych danych osobowych (data urodzenia, numer telefonu, adres itd.). Już jutro – 9 lutego – obchodzony jest Dzień Bezpiecznego Internetu. Jest to dobra okazja do rozmowy na temat bezpiecznego dostępu dzieci i młodzieży do zasobów internetowych. Więcej na ten temat przeczytają Państwo TUTAJ.

Zachęcamy Państwa do zapoznania się z pełną treścią stanowiska PAN dotyczącego konsekwencji pandemii COVID-19 dla zdrowia psychicznego i edukacji dzieci i młodzieży.

Źródło:

PAN, Stanowisko 10. zespołu ds. COVID-19 przy Prezesie PAN: Konsekwencje pandemii COVID-19 dla zdrowia psychicznego i edukacji dzieci i młodzieży

Pedagog: Ewa Bielawska

Koleżanki i koledzy! W związku z tym, iż z naszej obserwacji wynika, iż wielu uczniów naszej szkoły nadal nie zna lub nie stosuje metod skutecznego uczenia się zamieszczam dzisiaj krótki felieton poświęcony technikom zwiększającym skuteczność uczenia się. Zachęcam do lektury.

Techniki uczenia się i zapamiętywania

1. Podkreślanie tekstu

2. Głośne czytanie

3. Uczenie się tekstu na pamięć

4. Streszczanie tekstu

5. Grupowanie

6. Mapy myśli

7. Akronimy

8. Technika słów zastępczych

9. Powtarzanie dosłowne

10. Opowiadanie

11. Tradycyjne notatki

12. Słuchanie lekcji

13. Rymowanki

14. Skojarzenia

15. Łańcuchowa metoda skojarzeń

16. Zakładkowa metoda zapamiętywania

Motywacja do uczenia się wśród uczniów zależy od wielu czynników:

- pozytywnych doświadczeń związanych z nauką, 

- postaw otoczenia (rodziny) do nauki,

- zdolności uwagi i koncentracji,

- możliwości psychofizycznych ucznia,

- systematyczności,

- umiejętności organizacji czasu (zarządzania czasem),

- stosowanych metod zapamiętywania,

- stanu zdrowia, wypoczynku,

- zainteresowania danym przedmiotem, materiałem.

Co sprzyja zapamiętywaniu?

- zaangażowanie zmysłów (wzrok, słuch, dotyk, smak, węch),

- miła atmosfera, 

- pozytywne skojarzenia,

- kolor – podkreślanie istotnych informacji

- stosowanie karteczek post-it,

- wykorzystywanie symboli, metafor,

- rozłożenie materiału na mniejsze partie,

- utrwalanie podstawowych informacji, na których nadbudowywane są szczegóły.

04.02.2021 rok

Ewa Bielawska

Mutyzm wybiórczy - wsparcie nauczycieli

21 styczeń 2021 r.

przygotowane przez pedagoga szkolnego Ewę Bielawską

19 października 2020 r. uczestniczyłam w szkoleniu pt „Planowanie oddziaływań terapeutycznych dla dzieci z mutyzmem wybiórczym w szkole i przedszkolu” zorganizowanym przez PPP-P w Białymstoku. Prowadziła je p. Ada Rogowska – pedagog i terapeuta z Fundacji Mutyzm Wybiórczy Reaktywacja.

Postanowiłam podzielić się z Wami tym, czego się dowiedziałam. Jest to kontynuacja naszej wiedzy na temat mutyzmu wybiórczego ponieważ wiosną mieliście okazję poprzez mój artykuł zamieszczony na stronie szkoły na stronie szkoły zapoznać się bliżej z MW. Dzisiejsze rozważania podają wiele konkretów do pracy terapeutycznej.

Fundacja Mutyzm Wybiórczy Reaktywacja została powołana do życia 27 czerwca 2018 r. z inicjatywy rodziców dzieci z mutyzmem wybiórczym oraz psychologa. Celem fundacji jest pomoc dzieciom, młodzieży oraz osobom dorosłym dotkniętym mutyzmem wybiórczym i innymi zaburzeniami lękowymi.

Regulacje prawne

ROZPORZĄDZENIE – pomoc psychologiczno pedagogiczna

ROZPORZĄDZENIE – orzeczenia i opinie (publiczne PPP)

ROZPORZĄDZENIE – wczesne wspomaganie rozwoju dziecka

ROZPORZĄDZENIE – kształcenie specjalne

Odpowiedź MEN dotycząca wydawania opinii WWR

Jak rodzic może zdobyć orzeczenie o kształceniu specjalnym ze względu na zagrożenie niedostosowaniem społecznym z powodu: zaburzenia lękowe i emocjonalne?

Formalnie, aby być przygotowanym na pokonanie drogi do uzyskanie orzeczenia o KS rodzic powinien zrobić trzy podstawowe kroki:

1. W szkole poprosić o wystawienie opinii wychowawcę dziecka – będzie potrzebna u psychiatry i do wniosku o orzeczenie

2. Udać się do psychiatry w celu zdiagnozowania mutyzmu wybiórczego –lekarz najczęściej już po pierwszym wywiadzie może wydać zaświadczenie lekarskie, w którym ważne jest by był zapis o tym co stwierdzono „mutyzm wybiórczy” czasem może dodać „zaburzenia emocjonalne, lękowe” i warto by napisał „wskazane orzeczenie o kształceniu specjalnym ze względu na zagrożenie niedostosowaniem społecznym”

3. Złożyć w poradni psychologiczno–pedagogicznej wniosek o wydanie orzeczenia o kształceniu specjalnym ze względu na zagrożenie niedostosowaniem społecznym.

Argumenty przemawiające „za” orzeczeniem o kształceniu specjalnym:

- orzeczenie ze względu na zagrożenie niedostosowaniem jest dla dzieci m.in. nie umiejących funkcjonować w społeczeństwie, z zaburzeniami emocjonalnymi. Dziecko z MW jest dzieckiem lękliwym, potrzebuje właśnie tego orzeczenia, aby nauczyć się normalnie funkcjonować. Aby normalnie żyć (bez lęku) i normalnie funkcjonować (w naturalny sposób komunikować się ze społeczeństwem).

- Zagrożenie niedostosowaniem to:

• zaburzenia zachowania mniejszej częstotliwości występowania i słabszym nasileniu

• trudności w realizacji roli ucznia, niemożność spełnienia oczekiwań

• występowanie czynników ryzyka

• zaburzenia emocjonalne (wielu specjalistów nie widzi w dzieciach lękliwych i z MW dzieci zagrożonych niedostosowaniem, dlatego warto przytoczyć definicję)

- orzeczenie powoduje, że dyrekcja szkoły i nauczyciele podejmują konkretne działania (IPET - podstawowy dokument regulujący funkcjonowanie dziecka z orzeczeniem w szkole, szkoła dostanie dodatkowe pieniądze na dziecko z orzeczeniem, dzięki orzeczeniu o KS dziecko dostanie dodatkowe godziny na zajęcia socjoterapeutyczne (2h/tydzień) (takie zajęcia mogą być wykorzystane na sliding in oraz na pracę np. nad obniżeniem lęku i trudnościami emocjonalnymi.

PRZYKŁADOWE ZALECENIA DO ORZECZENIA O POTRZEBIE KSZTAŁCENIA SPECJALNEGO ZE WZGLĘDU NA ZAGROŻENIE NIEDOSTOSOWANIEM SPOŁECZNYM

Kształcenie specjalne w szkole

1. Wyznaczenie koordynatora- nauczyciela lub specjalisty, który ma stały bądź częsty kontakt z dzieckiem na terenie szkoły. Koordynator będzie nadzorował przebieg terapii, dokonywał oceny postępów oraz wyznaczał kolejne cele terapeutyczne.

2. Umożliwienie rodzicowi udziału w zajęciach na początkowym etapie terapii. Zadaniem rodzica jest wprowadzenie koordynatora, który nawiąże z dzieckiem bliską relację emocjonalną. Rodzic stopniowo wycofuje się z zajęć w momencie, kiedy dziecko podejmie swobodną komunikację werbalną z koordynatorem. Następnie koordynator stopniowo wprowadza kolejne osoby zgodnie z metodą małych kroków.

3. Zaplanowanie sesji terapeutycznych w wymiarze od 3-5 razy w tygodniu po 15-20 minut –w pustej sali, w której uczy się dziecko lub w innym pomieszczeniu zapewniającym dziecku komfort i ciszę za drzwiami.

4. Zadbanie o to, aby wszyscy nauczyciele uczący dziecko oraz pracownicy administracji i obsługi szkoły, którzy mają styczność z dzieckiem, poznali specyfikę tego zaburzenia (mechanizmy działania lęku) i oddziaływań nastawionych na eliminację objawów. Ważne jest, aby cała kadra była przeszkolona przez osobę lub instytucję działającą zgodnie z metodami Maggie Johnson, które są sprawdzone i poparte badaniami naukowymi.

5. Prowadzenie oddziaływań terapeutycznych w oparciu o wybrane metody i techniki:

● metoda małych kroków “sliding in”

Obejmuje techniki formalne i nieformalne. Dziecko rozmawia z zaufaną osobą (zwykle rodzicem), przy której czuje się swobodnie, a kolejna osoba stopniowo zbliża się do nich i przyłącza do wspólnej aktywności.

● od chóru do solo

Metoda polegająca na angażowaniu dziecka w werbalną aktywność początkowo w większej grupie (np. czytanie wiersza przez całą klasę) i stopniowe ograniczanie liczebności tej grupy (np. czytanie w parach), aż do mutyzmem wybiórczym.

● technika trójkąta

Technika opierająca się na pracy w kręgu 3 osób, np. rodzic, dziecko z MW, koleżanka dziecka. Składa się z 3 faz.

● metoda 5 sekund

Fundamentem tej metody jest zasada, że nie odpowiadamy za dziecko z mutyzmem wybiórczym, gdy ktoś zadaje mu pytanie. Należy odczekać 5 sekund, a następnie przeformułować pytanie tak, aby uwzględnić etap swobodnego mówienia na jakim jest aktualnie dziecko, np. Dorosły: Jasiu, ile masz lat?, pauza 5 sekund, rodzic: Masz 5 lat, prawda? (dziecko potwierdza skinieniem głowy).

● modelowanie mowy „shaping” Podczas stosowania tej metody nie zmienia się bliskość przebywania koordynatora, ale słowa, znaki czy dźwięki, które do niego kierujemy. Dziecko zaczyna od wskazywania i stosowania różnych gestów w celu komunikacji z koordynatorem, następnie wykonuje kolejne kroki w kierunku komunikacji werbalnej, stopniowo zwiększając wysiłek artykulacyjny dmuchając, wydając z siebie dźwięki podobne do słów, sylaby, wreszcie słowa i frazy, zwiększając głośność mówienia i nawiązując częściej kontakt wzrokowy.

6. Usunięcie czynników podtrzymujących lęk przed mówieniem. Wszystkie osoby mające kontakt z dzieckiem powinny zdjąć presję na mówienie, co oznacza, że należy stwarzać okazje do mówienia poprzez komentowanie aktywności dziecka, jednocześnie nie oczekując od dziecka, że się do nas odezwie.

7. Przeprowadzenie z dzieckiem rozmowy motywującej stosownie do jego wieku, która będzie miała na celu zbudowanie zaufania i nici porozumienia. Kluczowym jest, aby zapewnić dziecko, że rozumiemy jego trudność, że nie musi mówić dopóki nie będzie gotowe.

8. Jeśli dziecko podejmie komunikację werbalną, nie należy okazywać swojego zdumienia czy radości, lecz potraktować to jako coś zupełnie zwyczajnego.

9. Utrzymanie stałego kontaktu koordynatora z wychowawcą, nauczycielami i rodzicami, dzięki czemu nastąpi wymiana informacji na temat obaw, osiągnięć bądź niepowodzeń dziecka na terenie szkoły i wspólne ustalanie dalszych oddziaływań.

10. Umieszczenie dziecka w klasie bliżej nauczyciela (najlepiej, aby dziecko wskazało miejsce, w którym chce siedzieć), celem częstego nawiązywania niewymuszonego kontaktu wzrokowego podczas kierowania do niego poleceń oraz dostosowania tempa pracy do jego potrzeb. Okazywanie cierpliwości i życzliwości. Ośmielanie i budowanie poczucia bezpieczeństwa w kontakcie nauczyciel-uczeń.

11. Indywidualizacja postępowania z dzieckiem–wspieranie się przekazami niewerbalnymi, stopniowe zachęcanie do podejmowania prób wypowiadania się. Zrezygnowanie z tworzenia presji emocjonalnej, w przypadku odmowy przez dziecko komunikacji werbalnej.

12. Sprawdzanie wiedzy i umiejętności dziecka w formie pisemnej, a w kontakcie indywidualnym podejmowanie prób stosowania pytań zamkniętych oraz takich, z których treścią dziecko z mutyzmem wybiórczym zostało wcześniej zapoznane.

13. Unikanie presji czasu, gdyż może ona znacznie obniżyć poziom wykonania zadań.

14. Podczas sprawdzania obecności, umożliwienie dziecku podniesienie ręki, zamiast udzielenia odpowiedzi “Jestem”.

15. Umożliwienie zaliczania śpiewu lub występów w przedstawieniach w grupie dzieci lub w parze.

16. Umożliwienie zaliczania głośnego czytania dopiero, gdy dziecko poczuje się swobodnie i zacznie rozmawiać z koordynatorem. Rodzic może nagrywać w domu próby czytania i odtwarzać je nauczycielowi, jednak może się to odbywać tylko i wyłącznie za zgodą dziecka.

17. Jeśli wymaga tego sytuacja, pozwolenie dziecku na ćwiczenie podczas lekcji wychowania fizycznego w dresie lub przebieranie się w oddzielnym pomieszczeniu w początkowej fazie obniżania lęku.

18. Ustalenie innego sposobu zgłoszenia przez dziecko potrzeby wyjścia do toalety lub prośby o pomoc, np. poprzez uniesienie piktogramu (powinna być to jednak tylko tymczasowa forma zastępcza).

19. Udzielenie wsparcia dziecku w nawiązywaniu satysfakcjonujących relacji z innymi dziećmi. Zachęcanie rówieśników do emocjonalnego wsparcia dziecka i przeciwdziałanie ewentualnym zachowaniom innych dzieci, utrwalającym zaburzenie (naciskanie, wyśmiewanie, wyręczanie itp.), integrowanie dziecka z grupą klasową włączając je w projekty w małych podgrupach.

20. Przeprowadzenie z klasą (bez obecności dziecka) pogadanki na temat mutyzmu wybiórczego w celu uświadomienia dzieciom, że kolega potrzebuje trochę więcej czasu, aby zacząć z nimi lub nauczycielami rozmawiać. Nakierowanie rówieśników na sposoby wsparcia kolegi, jednocześnie nie wywierając na nim presji.

21. Rozwijanie samodzielności dziecka bez wyręczania go, poprzez przekazanie mu odpowiednich wskazówek albo zrobienie zadania wspólnie.

22. Stwarzanie okazji do wykazywania się w różnych dziedzinach szkolnych nie wymagających mówienia, w celu budowania pozytywnej samooceny i poczucia sukcesu.

23. Budowanie poczucia własnej wartości i pewności siebie dziecka, poprzez częste stosowanie pochwał i nagród za osiągnięcia edukacyjne. Kształtowanie wiary we własne możliwości oraz rozwijanie zdolności do komunikowania się werbalnego.

24. Umożliwienie uczestnictwa w zajęciach poprzez inne działania, np. rozkładanie materiałów, segregowanie przedmiotów, odmierzanie czasu, w przypadku braku gotowości dziecka do wypowiadania się na forum grupy.

25. Zachęcanie do twórczego wyrażania siebie (ekspresja plastyczna, muzyczna, taneczna, sportowa).

26. Informowanie dziecka o wszelkich zmianach dotyczących jego pobytu w szkole (zmiana planu lekcji, zastępstw nauczycieli, zmianach sali itp.) w cel zapewnienia mu poczucia bezpieczeństwa.

27. Bieżące korygowanie działań i obniżanie lęku u dziecka w sytuacji pojawienia się szeptu zamiast swobodnej komunikacji.

28. Z uwagi na to, iż mutyzm wybiórczy u dziecka może być bardzo utrwalony, należy nastawić się na długoterminowe działanie, a więc pomoc powinna być systematyczna i długofalowa. W efekcie powinien zaistnieć dobry klimat sprzyjający socjalizacji i ustąpieniu zaburzeń w zachowaniu.

Na stronie fundacji są do pobrania liczne materiały, np.:

 Mapa mowy dla dzieci przedszkolnych oraz klas 0-3

 Mapa mowy dla dzieci od klasy 4 (dom)

 Mapa mowy dla dzieci od klasy 4 (szkoła)

 Czy powinniśmy odpowiadać na pytania za nasze dziecko?

 MJ – Czynniki podtrzymujące MW w domu i szkole

 MJ – Tworzenie prawidłowego środowiska

 MJ – Jak rozmawiać z dzieckiem z MW

 MJ – Planowanie zmian

 MJ -Wideo czat małymi krokami (wersja angielska: Video chat small steps 2020)

 Dziecko – aktywny partner

 Organizowanie zabaw

 Stosowanie nagród

 SMRM – Krótki poradnik dla rodziców 

 SMRM – Załącznik 2 – Omówienie problemów z dziećmi

 SMRM – Załącznik 3 – Postępowanie z dzieckiem z MW

 SMRM – Załącznik 4 – Wspieranie dzieci z lękiem przed mówieniem w szkole

 SMRM – Załącznik 5 – Co powiedzieć kiedy

 Małe kroki – Techniki formalne

 MJ – 8 etapów swobodnego mówienia (jeden na jeden)

 MJ – Obciazenie komunikacyjne (2017)

 MJ – Wdrażanie programu małych kroków

 MJ – Lista kontrolna podejmowanych działań

 MJ – Rozmowa z nową osobą przy użyciu techniki Sliding-in

 MJ – Od sliding in do klasy (tabela) 

 MJ – Przykładowy program (6 lat)

 MJ – Przykładowy program (gimnazjum)

 Techniki nieformalne

 MJ – Techniki formalne i nieformalne

 MJ – Nieformalne techniki

 Generalizacja mowy

 MJ – Wywoływanie i generalizacja mowy

 MJ – Planowanie generalizacji (tabela)

 MJ – Ułatwianie kontaktów z rówieśnikami

 MJ – Przykład celów do osiągnięcia małymi krokami w warunkach szkolnych

 MJ – Rejestr zmian w funkcjonowaniu społecznym (tabela)

 Błędy w terapii MW

 MJ – Najczęściej popełniane błędy

 Listy o MW

 List nauczycielki dziecka z MW

 List do nauczyciela cz I

 List do nauczyciela cz. II

 List do dzieci

 Moje życie z mutyzmem wybiórczym

 Opowieść wychowawcy

POLECANA LITERATURA:

1. „Mutyzm wybiórczy. Kompendium wiedzy”, Maggie Johnson, Alison Wintgens, 2019, Wydawnictwo Harmonia,

2. „Mutyzm Wybiórczy, czyli o dzieciach, które czasami milczą”, Kamila Fijak, Anna Strzelecka,

3. „Nie strach się bać”, Lawrence J. Cohen

4. „Mutyzm wybiórczy. Własnymi słowami”, Carl Sutton, Cheryl Forrester.

5. „Lęk u dzieci”, Ronald Rapee, Ann Wignall, Susan Spence, Heidi Lyneham, Vanessa Cobham

6. „Lęki i fobie. Praktyczny podręcznik dla osób z zaburzeniami lękowymi”, Edmund J. Bourne

7. „Zalękniony mózg”, Catherine M. Pittman , Elizabeth M. Karle

8. „Dziewczynka, która przestała mówić”, Casey Watson

9. „Strach ma wielkie oczy. Książka, która dodaje odwagi”, Magdalena Młodnicka

10. „Gruffalo”, Axel Scheffler, Julia Donaldson

11. „Wilczek Leon – odwaga i uważność”, Agnieszka Pawłowska

12. „Przygody Fenka – STRACH”, Ewa Zontek i Magdalena Grucy

13. „Pajączek Kędziorek. Jak pokochać osiem nóżek”, Diana Amft

14. „Gdy Pola się zgubi”, Gabriela Rzepecka-Weiss

15. „Wymiatasz!”, Matthew Syed

16. „Co robić, gdy się martwisz”, dr Dawn Huebner 

Polecam obejrzenie filmu „Moje dziecko nie mówi” (występuje Maggie Johnson) na You Tube

Przyjemnej pracy i owocnych przemyśleń – Ewa Bielawska

- felieton dla rodziców, nauczycieli i uczniów – 21 styczeń 2021 r.

pedagog: Ewa Bielawska

Kochani, witam serdecznie po mojej dłuższej nieobecności spowodowanej chorobą. Zastanowimy się teraz nad tym, jak mądrze i bez stresu korzystać z internetu i mediów społecznościowych, w których większość z nas jest obecna.

Od dawna trwa dyskusja na temat nadmiernego korzystania przez młodzież z internetu. Obecnie ze względu na pandemię i nauczanie zdalne problem ten uwidocznił się jeszcze bardziej. Budowanie relacji, kształtowanie własnej tożsamości, wyrażanie siebie i poznawanie otaczającego świata toczy się w coraz większym stopniu w sieci.

Badania przeprowadzone w 2019 roku przez NASK „Nastolatki 3.0. Raport z ogólnopolskiego badania uczniów” pokazują, że młodzi ludzie w wieku 13–17 lat spędzają w internecie codziennie średnio 4 godziny i 12 minut. W roku 2016 średnia ta wynosiła 3 godziny i 40 minut. Wśród najczęściej wymienianych aktywności 59,4% młodzieży wskazuje na korzystanie z serwisów społecznościowych, a na publikowanie zdjęć i filmów z własnym wizerunkiem – 58,8% badanych młodych ludzi. Natomiast swoją obecność na przynajmniej jednym tego typu portalu deklaruje prawie 100% nastolatków.

Liczne badania naukowe wskazują, że zbyt częste korzystanie z mediów społecznościowych może mieć negatywny wpływ na własną samoocenę. Zwiększa także ryzyko wystąpienia depresji, podwyższa poziom lęku. Może powodować problemy ze snem, zaburzenia odżywania, a w skrajnych przypadkach – pogłębiać tendencję do zachowań autodestrukcyjnych.

Okres dojrzewania stawia przed młodym pokoleniem wiele wyzwań związanych z rozwojem psychospołecznym i kształtowaniem własnej tożsamości. Rzeczywistość kreowana w social mediach może wywoływać presję wynikająca z nierealistycznych oczekiwań wobec życia. Porównywanie się z wykreowanymi postaciami – celebrytami pokazującymi w sieci idealny, piękny świat – wywołuje poczucie gorszości, frustrację, lęk, smutek. Jest to szczególnie groźne, ponieważ młodzi ludzie często nie zdają sobie sprawy, że wizerunek budowany w sieci zwykle ma niewiele wspólnego z prawdziwym życiem.

W ramach działań Polskiego Centrum Programu Safer Internet (PCPSI) realizowana jest kampania #Bezpresji, której celem jest zwrócenie uwagi na problem nierealistycznych modeli życia kreowanych w sieci na portalach społecznościowych. „Chcemy pokazać, że refleksja nad tym, w jaki sposób tworzone są sieciowe profile, ile wysiłku trzeba włożyć w przygotowywane materiały, może pomóc młodym ludziom osiągnąć odpowiedni dystans do „liczenia like’ów”. Że warto czasem się wylogować, zadbać o swoje zainteresowania i relacje również poza siecią” – ostrzega Anna Rywczyńska, Kierownik Działu Edukacji Cyfrowej NASK.

Kampania zachęca do dyskusji i refleksji nad tym, jak mądrze budować własną obecność w wirtualnym świecie oraz jak nabrać odpowiedniego dystansu do tego, co dzieje się w sieci.

Potęga mózgu i nawyków

Około 82,5% polskich nastolatków prawie cały czas korzysta z internetu. Co za tym idzie?

Pewnie myślisz, że kontrolujesz swoje rekcje w sieci i masz całkowity wpływ na to, co postujesz. Ale Twój mózg nie zawsze jest Twoim sojusznikiem. Zachowaj czujność, on też czasem potrafi oszukiwać!

Po pierwsze – Twój mózg kocha lajki

Czy wiesz, że liczba polubień pod zdjęciem wpływa na to, jak je postrzegasz? Im więcej lajków widzisz, tym chętniej sam dajesz łapkę w górę – niezależnie od tego, co przedstawia post. A co jest najprzyjemniejsze? Oczywiście wiele pozytywnych reakcji na własne zdjęcie.

Po drugie – kierujesz się opiniami i wyborami Twoich znajomych częściej, niż myślisz

Naukowcy z UCLA Ahmanson-Lovelace Brain Mapping Center dowiedli, że to, czy polubisz zdjęcie, w dużym stopniu zależy od tego, czy jest ono popularne wśród Twoich rówieśników.

Zaskakujące, prawda? Zastanów się, czy zawsze komfortowo czujesz się z tym, co wrzucasz do sieci, nawet jeśli „zdobywasz” wiele lajków. Korzystaj świadomie z social mediów!

Sen i ruch

Około 82,5% polskich nastolatków prawie cały czas korzysta z internetu. Co za tym idzie?

Wiele godzin spędzonych przed ekranem w bezruchu wpływa negatywnie nie tylko na Twoje zdrowie, ale też na samopoczucie.

Czy wiesz, że co czwarty nastolatek rezygnuje ze snu na rzecz korzystania z telefonu?

Okazuje się również, że z powodu nadmiaru ekranów 1 na 10 młodych ludzi skarży się na bóle i zawroty głowy oraz mdłości. Nastolatkowie przyznają też, że przez częste używanie smartfonów są niewyspani, przeładowani informacjami i zapominają o posiłkach.

Staraj się zachować balans między światem online i offline. Kontroluj czas spędzany w sieci, pamiętaj o ruchu i kontaktach ze znajomymi w realnym świecie. Nie pozwól, by urządzenia cyfrowe negatywnie wpływały na jakość Twojego życia!

FOMO - lęk przed odłączeniem

Około 82,5% polskich nastolatków prawie cały czas korzysta z internetu. Co za tym idzie?

Barwny świat online przyciąga Cię coraz bardziej, a potrzeba ciągłego trzymania ręki na pulsie bieżących wydarzeń powoduje, że czas, który spędzasz przed ekranem, znacząco się wydłuża. Co się dzieje, jeśli przez większość czasu jesteś online?

21% Twoich rówieśników ma wysoki poziom FOMO i odczuwa jego negatywne skutki: ma wahania nastroju i dolegliwości fizyczne, dostrzega tylko wyidealizowany obraz życia znajomych, swoją samoocenę uzależnia od lajków.

25% osób przyznaje, że czuje się przeciążona nadmiarem informacji w sieci.

30% nastolatków uważa, że powinni ograniczyć korzystanie z telefonu.

Nie bądź więźniem świata online i mediów społecznościowych – wyloguj się czasem i wróć do rzeczywistości!

 Relacje

Około 82,5% polskich nastolatków korzysta prawie cały czas z internetu. Co za tym idzie?

Gdy większość Twojego życia spędzasz online, wiedz, że często spotykasz się z niemiłymi treściami. Nawet jeśli myślisz, że jesteś przyzwyczajony do hejtu, to wciąż ma to wpływ na Twoje relacje.

Aż 48,8% Twoich rówieśników spotkało się z przemocą internetową.

17% nastolatków wchodzi w raniące relacje oraz traci osobisty kontakt.

Nie zapominaj o relacjach twarzą w twarz, one też są potrzebne, aby zachować zdrową równowagę w Twoim życiu.

Kontent

Około 82,5% polskich nastolatków korzysta prawie cały czas z internetu. Co za tym idzie?

Nie wszystkie posty, jakie widzisz w social mediach, są prawdziwe. Presja idealnego wyglądu i życia, która odbiera przyjemność, powoduje, że większość nastolatków tworzy fałszywy obraz siebie, aby dorównać równieśnikom. Czy tak faktycznie wygląda życie?

Co dziesiąty nastolatek usuwa swoje zdjęcia i wstawia inne w sytuacji, kiedy nie uzyska zadawalającej ilości pozytywnych komentarzy.

Co piaty nastolatek deklaruje, że treści publikowane na jego kontach nie odzwierciedlają tego, kim naprawdę jest.

Próba przypodobania się nieznajomym powoduje, że zaczynamy czuć się coraz gorzej ze sobą, co ma znaczący wpływ na nasze samopoczucie. Nie przejmuj się zdaniem innych – pamiętaj, że najważniejsze jest to, żebyś Ty czuł się ze sobą dobrze.

Pozytywny akcent

Około 82,5% polskich nastolatków korzysta prawie cały czas z internetu. Co za tym idzie?

Media społecznościowe to nie samo zło. Korzystaj z nich z głową, a zobaczysz, że i one mają swoje pozytywne strony.

81% nastolatków uważa, że dzięki mediom społecznościowym jesteśmy w bliższym kontakcie z przyjaciółmi, a 68% czuje, że może utrzymać relację z kimś, kto zapewni wsparcie w trudnych momentach.

Dodatkowo dla 71% młodych ludzi media społecznościowe to miejsce, w którym mogą pokazać swoje kreatywne oblicze.

Spójrz czasem na jasną stronę social mediów! Korzystając z mediów społecznościowych świadomie i mądrze, możesz czerpać z nich wiele korzyści.

Źródła:

1. Wpływ mediów społecznościowych na mózg nastolatków, Blog Akademii NASK

2. „Jak oceniamy media społecznościowe? Nie jest to takie oczywiste…” Infografika Akademii NASK

3. Bochenek M., Lange R. (red.), (2019), „Nastolatki 3.0. Raport z ogólnopolskiego badania uczniów”, Warszawa: NASK Państwowy Instytut Badawczy

4. Dębski M., Bigaj M., (2019), „Młodzi Cyfrowi. Ogólnopolskie Badanie”, Gdańsk: Fundacja Dbam o Mój Z@sięg

Pedagog szkolny informuje: TU ZNAJDZIESZ POMOC:

Jeśli zmagasz się z trudnościami, ze smutkiem, stanami lękowymi czy z poczuciem osamotnienia – zadzwoń, poproś o pomoc albo zwyczajnie porozmawiaj:

·               800 702 222 – linia wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego – całodobowa i bezpłatna telefoniczna pomoc psychologiczna dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Czat i pomoc online   dostępne na stronie: www.liniawsparcia.pl,

·               116 123 – Telefon Zaufania dla Dorosłych w Kryzysie Emocjonalnym – prowadzony przez Instytut Psychologii Zdrowia, czynny codziennie w godzinach 14.00-22.00 (połączenie bezpłatne), www.116123.edu.pl,

·               116 111 – Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży – bezpłatny, całodobowy telefon zaufania Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, Można także pisać: www.116111.pl,

·               800 080 222 – całodobowa bezpłatna infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców i nauczycieli,

·               800 12 12 12 – Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka, czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 8.15-20.00,

·               800 120 002 – Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” – jeśli doświadczasz przemocy w rodzinie, skorzystaj z bezpłatnej i całodobowej linii wsparcia. Więcej na stronie internetowej www.niebieskalinia.org.

·               22 594 91 00 – Antydepresyjny Telefon Zaufania Forum Przeciw Depresji – telefon dla osób chorujących na depresję oraz ich bliskich. Linię oraz forum internetowe, dostępne na stronie www.forumprzeciwdepresji.pl, obsługuje lekarz psychiatra,

·               22 484 88 01 – antydepresyjny telefon zaufania – ITAKA, czynny w poniedziałki i czwartki w godzinach 17.00-20.00

·               22 425 98 48 – Telefoniczna Pierwsza Pomoc Psychologiczna, czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 17.00-20.00 oraz w soboty w godzinach 15.00-17.00,

·               22 255 22 50 i 800 012 005 – Telefon Pogadania – uruchomiona na początku pandemii linia czynna jest w godzinach 12.00-20.00, wolontariusze z całej Polski odbierają telefony od wszystkich, którzy czują się samotni, mają trudności lub potrzebują porozmawiania. Więcej na stronie internetowej: www.telefonpogadania.pl

8.10.2020 r.

Dzisiaj moduł I dotyczący Cyberuzależnienia

Wyniki ostatniej Diagnozy Społecznej z 2015 roku wskazują, że:

•       72% gospodarstw domowych posiada komputer, natomiast dostęp do Internetu deklaruje 71% gospodarstw,

•       następuje stopniowe nasycanie się rynku, w niektórych typach rodzin, np. wśród małżeństw z dziećmi prawie 95% posiada komputer i dostęp do Internetu,

•       tablety są obecne w co czwartym gospodarstwie domowym,

•       zdecydowanie najaktywniejszymi użytkownikami nowych technologii są osoby młode, szczególnie te, które się uczą lub studiują. Prawie wszystkie korzystają z komputerów i Internetu, a także posiadają telefony komórkowe. Co więcej,prawie 80% z nich posiada smartfon. Również w tych grupach najwięcej jest użytkowników Internetu mobilnego – korzysta z niego 36% uczniów i studentów oraz innych osób do 24 lat.

Diagnozowanie uzależnienia od Internetu

Walka z uzależnieniem nie jest łatwa, dlatego lepiej zapobiegać uzależnieniu niż je leczyć. Niestety, często łatwo przegapić niepokojące objawy mogące świadczyć o uzależnieniu. Dlatego jeśli nie chcesz, aby dziecko miało problem z uzależnieniem od Internetu, zwróć uwagę na to:

•       ile czasu dziecko korzysta z dostępu do Internetu i w jaki sposób?

•       jak zachowuje się dziecko, jeśli nie może skorzystać z dostępu do Internetu (np. brak prądu, kara).

•       czy dziecko nie okłamuje Cię co do długości korzystania z dostępu do Internetu?

•       czy nie pogorszyły się oceny szkolne dziecka?

•       czy kiedy dziecko korzysta z Internetu może siedzieć przy komputerze (ewentualnie innym urządzeniu służącym do dostępu z Internetem) nieprzerwanie przez wiele godzin?

•       czy zarywa sen i przestało spotykać się z kolegami, by móc korzystać z Internetu?

•       czy na pytania dotyczące korzystania z Internetu reaguje agresywnie?

O uzależnieniu od dostępu do Internetu możemy mówić, gdy wystąpi przynajmniej 3 z 6 opisanych poniżej objawów równocześnie:

•       silne pragnienie lub poczucie przymusu korzystania z dostępu do Internetu, bycia na portalach społecznościowych, ciągłego sprawdzania poczty elektronicznej, korzystania z gier on-line czy czatu.

•       trudności z samokontrolą dotyczącą powstrzymania się od włączenia przeglądarki internetowej, komputera, sprawdzenia poczty, włączenia gry, np. podczas lekcji.

•        wystąpienie zespołu abstynencyjnego (np. złe samopoczucie wywołane brakiem dostępu do Internetu).

•        zaistnienie tolerancji, tj. sytuacji, w której dla osiągnięcia zamierzonego efektu konieczne jest coraz częstsze i dłuższe korzystanie z Internetu.

•       utrata zainteresowań oraz przyjemności istniejących przed uzależnieniem się.

•       uporczywe korzystanie z dostępu do Internetu (w różny sposób) mimo bezspornych dowodów na destrukcyjny wpływ tego zachowania na zdrowie oraz stosunki społeczne.

Ewa Bielawska – pedagog szkolny

Koleżanki i koledzy, polecam Wam do przeczytania artykuł pani Magdaleny Charbickiej – oligofrenopedagoga, terapeutki integracji sensorycznej, autorki książek „Dziecko z zespołem Aspergera” i „Integracja sensoryczna każdego dnia”, który mnie bardzo zainteresował. Być może pozwoli on nam zrozumieć bardziej zachowania niektórych naszych uczniów i spojrzeć na nich z innej perspektywy. Zachęcam do lektury.

(Nie)grzeczne dziecko. Trudne zachowania w kontekście zaburzeń samoregulacji

Całe wychowanie współczesne pragnie, by dziecko było wygodne, konsekwentnie krok za krokiem dąży, by uśpić, stłumić, zniszczyć wszystko, co jest wolą i wolnością dziecka, hartem jego ducha, siłą jego dążeń i zamierzeń. Grzeczne, posłuszne, dobre, wygodne, a bez myśli o tym, że będzie bezwolne wewnętrznie i niedołężne życiowo.

Janusz Korczak

Zachowania trudne, czy zachowania niepożądane w potocznym rozumieniu często definiowane są jako zachowania o charakterze agresji. Są one ukierunkowane na innych, kiedy dziecko niszczy przedmioty w swoim otoczeniu, bije, uderza innych uczniów, używa wulgaryzmów w stosunku do kolegów, krzyczy, piszczy, szczypie innych, czy mają charakter autoagresji, jeśli niszczycielskie zapędy skierowane są na samo dziecko. Są to zachowania, które z uwagi na swoją formę mogą powodować zagrożenie bezpieczeństwa zarówno osób w otoczeniu, jak i osób angażujących się w samo zachowanie. Często mówiąc o dziecku (nie)grzecznym, mamy obraz dziecka-ucznia, który nie chce podporządkować się osobom dorosłym, jest nieposłuszny, dezorganizuje proces kształcenia, najogólniej sprawia kłopoty. Zaangażowanie się w zachowania trudne może ograniczać funkcjonowanie dziecka w środowisku, uniemożliwiać mu proces nauki, w konsekwencji prowadzić do wykluczenia lub marginalizacji społecznej. Jednak z perspektywy pracy z grupą również takie zachowania, jak nadpobudliwość psychoruchowa, problem z koncentracją uwagi, impulsywność, wybuchy niekontrolowanego gniewu, płaczu, obniżona reaktywność, pokładanie się na innych osobach, ławce itp., mogą dezorganizować proces kształcenia czy ogólnego funkcjonowania dziecka w grupie. W przypadku dzieci z zaburzeniami z autystycznego spektrum często dodatkowo pojawiać się mogą zachowania o charakterze autostymulacji czy stereotypowe sztywne, schematyczne wzorce zachowania, których zmiana skutkuje nagłym gwałtownym wzrostem lęku, niepokoju czy agresji.

Przyczyny występowania problemów

Przyczyny występowania problemów w zachowaniu dziecka mogą być bardzo różnorodne i mieć długą historię. Kontekst zachowań może być środowiskowy, wynikać z różnych zaburzeń rozwoju, może być wyniesiony ze środowiska, w którym dziecko przebywa, wywoływany przez czynniki zewnętrzne, z którymi dziecko sobie nie radzi, konsekwencje lub ich brak, utrwalający pewne, nieprawidłowe wzorce i nawyki. Zachowania mogą się zmieniać na przestrzeni lat. Mogą być typowe dla określonych przedziałów wiekowych i przybierać formę wzorców patologicznych.

W okresie niemowlęctwa rozwiązywanie pierwszych konfliktów może przybierać formy agresji, jednak rozsądne działania rodziców będą stymulować dziecko do „harmonijnego sposobu rozwiązywania konfliktów”, co w dalszym rozwoju wpływa na zmniejszanie złości i agresji (Schaffer, Kipp). Wraz z wiekiem u dzieci zmienia się charakter prezentowanych zachowań niepożądanych od agresji fizycznej do werbalnej, takiej jak przezywanie, skarżenie itp. Jak wykazują badania prowadzone przez Early Child CareResearch Network, już w okresie średniego dzieciństwa zachowania agresywne się zmniejszają u większości dzieci i jest to następstwem rozwijania się zachowań społecznych1.

Na pewne zachowania trudne można spojrzeć jednak z perspektywy neurofizjologicznej i sensomotorycznej, nie tylko związanej z procesami wychowawczymi czy subkulturowymi. Wzrost badań prowadzonych w dziedzinach neurologii, biologii, psychologii czy fizjologii pogłębia wiedzę o mózgu, jego funkcjonowaniu i konsekwencjach dostępnych w sytuacji pewnych nieprawidłowości, gdy działanie układu nerwowego jest zaburzone. Brak niektórych doświadczeń z okresu wczesnego dzieciństwa spowodowanych ograniczeniem dostępu do aktywności potrzebnych do prawidłowego rozwoju może powodować, że mimo pewnych sprawności poznawczych i intelektualnych posiadanych przez dziecko, jego zachowanie skutkuje problemami funkcjonalnymi czy edukacyjnymi.

Problemy z samoregulacją

W grupie dzieci, u których występują zaburzone procesy pobudzenia i hamowania, będące konsekwencją niedojrzałego układu nerwowego, mogą częściej pojawiać się również problemy z prawidłową samoregulacją, a tym samym z zachowaniem dziecka.

Samoregulacja jest zdolnością do osiągania odpowiedniej homeostazy w organizmie dziecka, która wpływa na jego funkcjonowanie. Odnosi się do sposobu, w jaki autonomiczny układ nerwowy reaguje na stres przez uruchomianie najpierw procesów metabolicznych i zużywanie energii, a następnie procesów kompensacyjnych pozwalających odzyskać równowagę.

W najwcześniejszym okresie, niemowlęcym, procesy samoregulacji sterowane są przez autonomiczny układ nerwowy (AUN) wspomagany przez układ limbiczny (odpowiadający m.in. za regulacje zachowań związanych z emocjami, stanami emocjonalnymi, pamięcią i motywacją) i twór siatkowaty. Dzięki aktywności ruchowej niemowlę angażuje się w czynności samoregulacyjne, takie jak ssanie, odwracanie głowy, zamykanie oczu pozwalające mu „chronić się” przed nadmiarem informacji, z którymi sobie nie radzi.

Wraz z dojrzewaniem układu nerwowego i zdobywaniem kolejnych umiejętności sensomotorycznych dziecko „porządkuje” informacje, które docierają do jego mózgu. Skoordynowanie umiejętności ssania-przełykania-oddychania, selekcjonowanie informacji związanej z rozwojem wybiórczej uwagi, szukanie-monitorowanie wzrokiem otoczenia, utrzymywanie i zmienność stanu pobudzenia adekwatnie do sytuacji, coraz bogatsze umiejętności motoryczne, prowadzi dziecko do drugiego poziomu samoregulacji. Wraz z rozwojem poznawczym dziecka rozwija się kolejny poziom samoregulacji. Dziecko uczy się rozwiązywać problemy dzięki umiejętnościom werbalnym i wewnętrznej organizacji, umożliwiającej planowanie, monitorowanie i organizowanie strategii regulacyjnych zgodnie z potrzebami swojego organizmu. Z neurorozwojowego punktu widzenia procesy samoregulacji sterowane są przez AUN odpowiadający za mobilizowanie organizmu do reakcji walki lub ucieczki w sytuacji potencjalnie zagrażającej organizmowi przez wysyłanie neurohormonów. Ponieważ sytuacja stresu zużywa duże ilości energii, sprawne działanie AUN przywraca równowagę, kiedy zagrożenie zniknęło. Utrzymanie równowagi możliwe jest dzięki współpracy dwóch przeciwstawnych mechanizmów:

- współczulnego układu nerwowy (WUN), który uwalnia adrenalinę i kortyzol, co powoduje przyspieszanie i szybkie działanie,

- rzywspółczulnego układu nerwowy (PUN), który uwalnia acetylocholiny i serotoniny, przez co spowalnia reakcje do spoczynku w celu odzyskania energii i równowagi.

Oba układy pracują intensywnie przez cały czas, wydatkując energię niezbędną do utrzymania homeostazy ludzkiego organizmu. Dzięki niej dziecko może funkcjonować prawidłowo w środowisku szkolnym, domowym czy w grupie rówieśniczej. Prawidłowa samoregulacja pozwala mu na dostosowanie poziomu pobudzenia swojego organizmu do określonej sytuacji. Skutkuje to rozwijaniem następujących umiejętności:

- zdolności do osiągania, utrzymywania i zmiany poziomu energii, tak aby móc sprostać wymaganiom zadania lub sytuacji;

- zdolności do monitorowania, oceny i modyfikowania własnych emocji;

- zdolności do podtrzymywania i przenoszenia uwagi w razie potrzeby oraz ignorowania dystraktorów;

- zdolności do rozumienia interakcji społecznych, zaangażowania się w interakcje i utrzymywania ich;

- zdolności do kontaktu z drugim człowiekiem, syntonii emocjonalnej, empatii;

- adekwatnego zachowania, zgodnego z ogólnie przyjętymi kodami społecznymi.

Jeżeli w wyniku nadmiernej eksploatacji organizmu dochodzi do nadwyrężenia systemu nerwowego, u dziecka mogą się pojawić oznaki zaburzeń fizycznych, behawioralnych, związanych z uwagą i pobudzeniem oraz innych aktywności odpieranych jako zachowania zakłócające funkcjonowanie.

W następstwie przeciążenia układu nerwowego wynikającego z zaburzonej regulacji u dziecka można zaobserwować zachowania, takie jak:

- trudności z zasypianiem, wybudzanie się w nocy;

- przesunięty rytm dobowy spania i czuwania;

- niska jakość nastroju po przebudzeniu, trudności i skrajna niechęć do wstawania, negatywizm;

- rozdrażnienie, szybkie wpadanie w złość i frustrację,

- labilność emocjonalna, częste zmiany nastroju;

- nieadekwatne reakcje w wyniku różnych nawet błahych zdarzeń, trudności z uspokojeniem dziecka, kłopoty ze skupieniem uwagi, brak reakcji na polecenia i komunikaty kierowane do dziecka;

- złość, agresja, oznaki smutku, strachu i niepokoju.

U dzieci, u których dochodzi do zaburzeń związanych z przetwarzaniem informacji zmysłowo-ruchowej związanych z nieprawidłowym pobudzeniem i hamowaniem, można zaobserwować również takie zachowania, jak:

- niechęć do uczestniczenia w zajęciach grupowych, zwłaszcza wymagających interakcji opartych na kontakcie fizycznym z innymi dziećmi, niechęć do chodzenia w parze, siedzenia w ławce;

- sztywność i przywiązanie do schematu dnia, danego rodzaju odzieży, potrzeba niezmienności, wybiórczość pokarmowa;

- zatykanie uszu, zamykanie oczu, opór przed przebieraniem się, zmianą sali, przejściem do innej aktywności;

- ściskanie, szczypanie, mocne przytulanie innych dzieci, kładzenie się na innych dzieciach, niszczenie zabawek, kredek itp.;

- pocieranie oczu, ssanie odzieży (sznurków, golfów, kołnierzyków itp.), trzepanie palcami;

- lęk i panika w miejscach, takich jak np. kościół, kino, galeria handlowa, plac zabaw;

- niechęć do uczestnictwa w imprezach, takich jak bal w przedszkolu, impreza choinkowa itp.;

- reakcje nieadekwatne, lęk, płacz;

- chodzenie na palcach, kręcenie się wkoło, przyjmowanie dziwnych pozycji, np. zwisy głową w dół;

- mruczenie, wydawanie dziwnych dźwięków na lekcji (mruczenie, mlaskanie, piski);

- wzmożona aktywność ruchowa, kiwanie się na krześle, niepokój ruchowy, trudności z czekaniem;

- problemy z kontrolą czystości utrzymujące się po 3 roku życia;

- wyrywanie sobie włosów, uderzanie głową o przedmioty lub osoby, obijanie się o ściany, drapanie się itp.

Takie oraz wiele innych zachowań może występować u dzieci, przez co postrzegane są one jako niegrzeczne, kłopotliwe we współżyciu czy wręcz nawet wzbudzające niechęć. Część z tych zachowań może być konsekwencją właśnie trudności w prawidłowej pracy układu nerwowego, przez co dochodzi do zaburzonej regulacji tych procesów, a w następstwie wystąpienia zachowań niepożądanych. Gdy u dziecka dojdzie do zaburzeń samoregulacji, przeciążony układ nerwowy i układ kontroli stresu spowodują stan nadmiernego lub niedostatecznego poziomu pobudzenia dziecka oraz trudności z radzeniem sobie ze stresem, mniejsze zdolności adaptacyjne w nowych miejscach i sytuacjach, a tym samym mniejszą elastyczność.
Jeżeli w wyniku wnikliwej obserwacji uda się rozpoznać źródło stresu, które rozregulowuje dziecko, umożliwi to nauczycielowi odpowiednie działanie, a tym samym złagodzenie czynników, zanim doprowadzą dziecko do nieakceptowalnego zachowania. „Takie podejście stanowi podstawę samoregulacji, koncepcji zakorzenionej w gruntownej prewencyjnej ochronie zdrowia”. Nauczenie dziecka określania poziomu swojego pobudzenia oraz technik odpowiedniego podnoszenia go lub wyhamowywania pomoże mu również rozwijać umiejętność samoregulowania swojego organizmu do optymalnego poziomu. Najczęściej wymieniane przez Shankera stresory to:

- rozregulowany system senso-motoryczny wynikający z biologii;

- nieprawidłowa dieta oraz niedobory snu;

- niedobór optymalnego dostępu do aktywności fizycznej dziecka;

- sensoryczne stresory w otoczeniu, takie jak nadmiar hałasu, zbyt jaskrawe światło, zbyt dużo ludzi w pobliżu dziecka;

- nieadekwatne do jego możliwości wymagania stawiane dziecku przez rodziców, placówkę;

- nadmiar czasu spędzany przez dziecko przed telewizorem i przy multimediach.

W celu poprawy samoregulacji warto nauczyć się odszukiwać czynniki wywołujące dane zachowanie.

Gródek, 19.06.2020 r.

Ewa Bielawska

Umysł w świetnej formie

Według teorii Kena Robinsona, niektóre osoby traktują ciało jako środek transportu głowy do szkoły.

W swoim wystąpieniu na jednej z konferencji TED słynny edukator tym mianem określił głównie swoich kolegów naukowców. Warto się zastanowić nad słowami Robinsona– jest to znacznie głębsza myśl, niż się na początku wydaje.

O ile o wartości ćwiczeń fizycznych starają się przypominać różne kampanie i programy społeczne, często zapomina się o gimnastyce umysłu. Do sprawnego działania nasz mózg potrzebuje także regularnej gimnastyki, która pozwala na utrzymanie dobrej pamięci, sprawności i zdolności do działania.

Dr Tomasz Mazur, filozof i wykładowca, zaleca każdemu wykonywanie stałej sekwencji z pozoru prostych zadań, które pozwolą na utrzymanie sprawności myślenia. Ćwiczenia te wpisują się w filozofię stoicką, ale nie mają na celu przekonania nikogo do tego nurtu – mają zoptymalizować umysł i wspomóc odczuwanie satysfakcji z umiejętności rzetelnego rozumowania.

Dodatkowym atutem będzie wyzwolenie twórczej energii oraz świadomość bycia tu i teraz, która łatwo umyka w codziennym poczuciu przytłoczenia obowiązkami. Dodatkowy stres związany ze zbliżającymi się ważnymi egzaminami może destrukcyjnie oddziaływać na całe funkcjonowanie, jednak praktykowanie gimnastyki umysłu przywraca spokój.

O naszym szczęściu decyduje mózg, a zatem niezbędne do szczęścia powinno być dbanie o sprawność umysłu. Co więcej, aby rozwijać się i czuć taką potrzebę, należy stale podsycać ciekawość poznawczą i stymulować mózg, dostarczając bodźców. Chaotyczne działanie może wprowadzać stan niepokoju, dlatego znacznie korzystniej wypada na tym tle stoicki trening prowadzony świadomie i w skupieniu. Wymaga on pewnego przygotowania i systematycznego działania. Ważnym czynnikiem gwarantującym sukces jest regularność w postępowaniu. Najważniejszym elementem jest jednak dogłębna analiza podejmowanych działań. Czasem może okazać się, że zrezygnowanie z obranego wcześniej celu i zboczenie z drogi będzie bardziej korzystne, niż trwanie w postanowieniu. Nacisk należy kłaść na przemyślenie, analizę i wgłębienie się w dane zagadnienie, co ma być źródłem satysfakcji i zadowolenia z obranego kierunku. Więcej na ten temat można przeczytać w artykule dr. Tomasza Mazura na temat roli umysłu i sposobach optymalizowania myślenia.

Źródło: https://www.charaktery.eu/artykul/rozum-rzadzi-rzadz-rozumem

Gródek, 08.06.2020 r.

Życzenia z okazji Dnia Dziecka

Bądź dzieckiem jak najdłużej,

Jak dziecko baw się, śmiej.

I kochaj tak, jak dziecko,

I serce dziecka zawsze miej!

Wszystkiego najlepszego wszystkim uczniom i nie tylko z okazji Dnia Dziecka

- życzy pedagog szkolny – Ewa Bielawska

Harmonogram rekrutacji do szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2020/2021

Uwaga, uczniowie klas VIII i ich rodzice!

Pedagog szkolny Ewa Bielawska pełniąca rolę doradcy zawodowego w szkole bardzo prosi o zapoznanie się z niżej podanymi zarządzeniami Podlaskiego Kuratora Oświaty dotyczącymi obowiązujących zasad rekrutacji do szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2020/2021.

19 maja 2020 roku Ministerstwo Edukacji Narodowej ogłosiło harmonogram rekrutacji do szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2020/2021, w tym terminy postępowania rekrutacyjnego, składania dokumentów do klas I szkół ponadpodstawowych i klas wstępnych szkół ponadpodstawowych.

Ustalony przez Ministra Edukacji Narodowej harmonogram postępowania rekrutacyjnego do szkół dla młodzieży dostosowany został do zmienionego terminu przeprowadzanych egzaminów ósmoklasisty, w tym terminu wydania zaświadczenia o wyniku tego egzaminu przez okręgowe komisje egzaminacyjne.

Wnioski o przyjęcie do szkół ponadpodstawowych

Wniosek o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej wraz z dokumentami będzie można składać w dwóch etapach:

•     od 15 czerwca do 10 lipca br. – termin na złożenie wniosku i uzupełnienie go o świadectwo ukończenia szkoły.

•     od 31 lipca – do 4 sierpnia br. – termin na uzupełnienie wniosku o zaświadczenie o wyniku egzaminu ósmoklasisty oraz na zmianę przez kandydatów wniosków o przyjęcie, w tym zamianę szkół, do których będą kandydować.

Od 15 do 22 czerwca br. będzie można składać wnioski do szkoły ponadpodstawowej dwujęzycznej, oddziału dwujęzycznego, oddziału międzynarodowego, oddziału przygotowania wojskowego w szkole ponadpodstawowej, oddziałów wymagających od kandydatów szczególnych indywidualnych predyspozycji, a także szkół i oddziałów prowadzących szkolenie sportowe w szkołach ponadpodstawowych.

Terminy uzupełnienia wniosków

Wniosek o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej należy uzupełnić:

•     do 10 lipca br. – o świadectwo ukończenia szkoły,

•     do 4 sierpnia br. – o zaświadczenie o wynikach egzaminu ósmoklasisty.

Ogłoszenie list kandydatów zakwalifikowanych i niezakwalifikowanych

Listy kandydatów zakwalifikowanych i niezakwalifikowanych ogłoszone zostaną 12 sierpnia 2020 r.

W okresie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty wniosek o przyjęcie do szkoły, w tym wymagane załączniki mogą być przesyłane za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

W okresie ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty zapoznanie się rodziców i uczniów z wynikami postępowania rekrutacyjnego w formie list kandydatów (zakwalifikowanych i niezakwalifikowanych oraz przyjętych i nieprzyjętych) może odbywać się za pomocą stron internetowych tych jednostek.

Potwierdzenie woli przyjęcia do szkoły ponadpodstawowej

Od 13 do 18 sierpnia br. w szkole, do której kandydat został zakwalifikowany należy potwierdzić wolę przyjęcia w postaci przedłożenia oryginału świadectwa ukończenia szkoły i oryginału zaświadczenia o wynikach egzaminu zewnętrznego. Należy to zrobić, jeśli dokumenty te nie zostały złożone w uzupełnieniu wniosku o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej. W przypadku szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe chodzi również o zaświadczenie lekarskie zawierające orzeczenie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do podjęcia praktycznej nauki zawodu oraz odpowiednio orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami i orzeczenie psychologiczne o braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem.

W przypadku braku możliwości przedłożenia takiego zaświadczenia lub orzeczenia, rodzic kandydata lub pełnoletni kandydat informują o tym dyrektora szkoły w terminie do 18 sierpnia 2020 r. do godz. 15.00. Należy wtedy wskazać przyczynę niedotrzymania terminu. Wówczas zaświadczenie lub orzeczenie składa się dyrektorowi szkoły, do której uczeń został przyjęty, nie później niż do 25 września 2020 r.

Nieprzedłożenie do 25 września 2020 r. zaświadczenia lub orzeczenia będzie równoznaczne z rezygnacją z kontynuowania nauki w szkole, do której uczeń został przyjęty. W przypadku szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe – w oddziale realizującym kształcenie w zawodzie, do którego został przyjęty.

Listy kandydatów przyjętych i nieprzyjętych ogłoszone będą 19 sierpnia 2020 r.

Dodatkowe rozwiązania ujęte w harmonogramie

Harmonogram uwzględnia również terminy przewidziane na czynności sprawdzające, o których mowa w art. 150 ust. 7 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe oraz czynności przewidziane w postępowaniu odwoławczym, o których mowa w art. 158 ust. 6-9 ustawy – Prawo oświatowe.

W postępowaniu rekrutacyjnym do szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2020/2021 odstąpiono od przeprowadzania postępowania uzupełniającego z uwagi na brak możliwości przeprowadzenia tego postępowania z zachowaniem terminu przewidzianego w prawie (w art. 161 ust. 2 ustawy – Prawo oświatowe), tj. do końca sierpnia roku poprzedzającego rok szkolny, na który jest przeprowadzane postępowanie rekrutacyjne.

W przypadku kandydatów do szkół ponadpodstawowych, którzy nie zostaną przyjęci do szkół dla młodzieży w postępowaniu rekrutacyjnym na rok szkolny 2020/2021, o przyjęciu do tych szkół będzie decydował dyrektor szkoły, podobnie jak to było w poprzednich latach (na podstawie art. 130 ust. 2 ustawy – Prawo oświatowe).

Za zapewnienie miejsca w szkole ponadpodstawowej wszystkim realizującym obowiązek nauki dzieciom i młodzieży zamieszkującym na obszarze powiatu odpowiada rada powiatu (zgodnie z art. 39 ust. 7 ustawy – Prawo oświatowe).

Konsultacje dotyczące projektu harmonogramu

Od 8 do 13 maja br. przeprowadzono konsultacje zewnętrzne dotyczące projektu terminów postępowania rekrutacyjnego, terminów składania dokumentów do klas I szkół ponadpodstawowych i klas wstępnych szkół ponadpodstawowych (o których mowa w art. 25 ust. 3 ustawy Prawo oświatowe), z wyjątkiem szkół policealnych, branżowych szkół II stopnia oraz liceów ogólnokształcących dla dorosłych na rok szkolny 2020/2021.

Wpłynęły uwagi od ponad 200 podmiotów, w tym osób prywatnych, nauczycieli, rodziców, samorządów, dyrektorów szkół i placówek, a także kuratorów oświaty. Wszystkie uwagi zostały szczegółowo przeanalizowane, a część z nich, po ich uwzględnieniu, wpłynęła na ostateczny kształt harmonogramu.

Terminy postępowania rekrutacyjnego na rok szkolny 2020/2021 do szkół dla dorosłych, branżowej szkoły II stopnia oraz szkoły policealnej będą ogłaszane przez właściwego kuratora oświaty.

Na stronie Podlaskiego Kuratorium Oświaty są do pobrania następujące dokumenty:

- Harmonogram rekrutacji

-  Zasady przeprowadzania egzaminów w 2020 – regulacje prawne MEN

Link do strony Ministerstwa Edukacji Narodowej: https://www.gov.pl/web/edukacja/harmonogram-rekrutacji-do-szkol-ponadpodstawowych-na-rok-szkolny-20202021

Gródek, 19 maja 2020 r.

Pedagog – Ewa Bielawska

Gotowość szkolna dziecka w wieku przedszkolnym

Drodzy Rodzice 6-latków!

Od września 2020 r. Państwa dzieci staną się uczniami klasy pierwszej szkoły podstawowej. Proponuję Państwu, aby poobserwować dziecko w swoim domu jeszcze przed rozpoczęciem edukacji w szkole. Obserwacje w obszarze poszczególnych sfer pozwolą Państwu odpowiedzieć na wiele pytań i rozwiać wątpliwości.

Gotowość szkolna pomaga stwierdzić, czy dziecko jest gotowe do pójścia do szkoły, czy też nie. Głównym narzędziem badawczym jest obserwacja zachowania dziecka przez nauczyciela zerówki lub przedszkola. Zdolność dziecka do podjęcia nauki szkolnej jest oceniana przez wykonanie specjalnych testów.

Sprawdźcie Państwo czy Wasze dziecko jest gotowe na rozpoczęcie kolejnego etapu
w swoim życiu - edukacji szkolnej, czy powinno jeszcze pozostać w przedszkolu. Na co zwrócić szczególną uwagę, obserwując gotowość dziecka:

a) w sferze fizycznej:

• Czy dziecko posiada odpowiedni do wieku wzrost, wagę?

• Czy ma sprawne analizatory - słuchowy i wzrokowy, prawidłowo działające narządy mowy?

• Czy dziecko ma wystarczającą ilość ruchu?

• Czy chętnie się rusza, czy woli statyczne zabawy i formy spędzania czasu?

• Czy jest sprawne ruchowo: biega, skacze, jeździ na rowerze, rzuca i łapie piłkę?

• Czy ruchy dziecka są płynne, skoordynowane? (np. w czasie gry w piłkę)

• Czy chętnie bawi się klockami, odtwarza konstrukcje według wzoru?

• Czy potrafi w sposób celowy posługiwać się przedmiotami i narzędziami, np. wycina nożyczkami, zapina guziki?

• Czy dziecko chętnie wykonuje prace plastyczne, wycina, wykleja, rysuje, lepi z plasteliny itp.?

• W jaki sposób dziecko posługuje się nożyczkami, jak chwyta kredkę, ołówek?

• Czy potrafi ciąć wzdłuż wyznaczonej linii prostej lub krzywej?

• Czy potrafi precyzyjnie narysować po linii i wykropkowanym śladzie?

• Czy umie pokolorować obrazek wg podanego kodu?

• Czy rysuje szlaczki zgodnie z podanym?

• Czy układa puzzle?

• Czy najczęściej wykonuje czynności tą samą ręką (uformowała się dominacja ręki)?

• Jak dziecko radzi sobie z takimi czynnościami jak mycie się, ubieranie, rozbieranie, załatwianie własnych potrzeb?

• Czy potrafi samo wiązać sznurowadło, zapinać guziki, itp.?

• Czy posiada wykształconą orientację kierunkową i przestrzenną (w odniesieniu do położenia i schematu własnego ciała– potrafi różnicować prawą i lewą stronę)?

b) w sferze umiejętności społecznych i odporności emocjonalnej:

• Czy rozumie i wykonuje polecenia nauczyciela kierowane do całej grupy, a nie tylko bezpośrednio do niego?

• Czy łatwo nawiązuje kontakty z rówieśnikami oraz z dorosłymi spoza rodziny?

• Czy słucha uważnie i nie przerywa wypowiedzi dorosłych i kolegów?

• Czy współdziała z nimi w zabawie, czeka na swoją kolej?

• Czy w zabawach potrafi opanować emocje, nie wybucha łatwo złością, nie reaguje gniewem, nie obraża się i nie odchodzi?

• Czy postępuje zgodnie z umowami przyjętymi w grupie?

• Czy umie pogodzić się z przegraną, jest odporne na niepowodzenia, w miarę samodzielnie radzi sobie z trudnościami?

• Czy jest samodzielne i zaradne: potrafi dbać o własne rzeczy, sprząta po zabawie oraz chętnie pomaga w drobnych pracach domowych?

c) w zakresie rozwoju intelektualnego:

• Czy dziecko jest spostrzegawcze, zauważa istotne elementy przedmiotów, wskazuje braki w obrazkach?

• Czy dokonuje podziału zbiorów na podzbiory według różnych cech elementów np. kształtu, wielkości, koloru?

• Czy porządkuje i opowiada historyjki obrazkowe, uwzględniając zauważone związki przyczynowo-skutkowe. Czy dostrzega następstwo zdarzeń, wiąże przyczynę ze skutkiem?

• Czy ma zasób wiadomości umożliwiający orientację w najbliższym otoczeniu, potrafi, np. podać swoje imię, nazwisko, wiek, adres zamieszkania?

• Czy jest dociekliwe, aktywne poznawczo, poszukuje odpowiedzi na intrygujące je pytania?

• Czy rozpoznaje i nazywa poznane przedmioty oraz potrafi wyjaśnić do czego służą?

• Czy formułuje proste wnioski dotyczące zaobserwowanych zjawisk?

• Czy zapamiętuje wierszyki, piosenki, aktywnie przypomina sobie informacje, które

w danej chwili są mu potrzebne?

• Czy rozpoznaje otaczające go dźwięki, powtarza proste układy rytmiczne?

• Czy poprawnie różnicuje pojedyncze głoski, wyodrębnia dźwięki na początku i końcu wyrazu, potrafi wymienić głoski w krótkich słowach jak: „dom”, „woda”, potrafi złożyć proste słowo w całość z usłyszanych głosek?

• dzieli słowa na głoski i sylaby?

• Czy rozpoznaje kształty?

• Czy potrafi odtwarzać proste wzory?

• Czy potrafi dostrzegać podobieństwa?

• Czy słucha uważnie poleceń i rozumie ich treść?

• Czy potrafi przez dłuższą chwilę skupić uwagę i koncentrować się na wykonywanej czynności?

d) w zakresie umiejętności matematycznych:

• Czy prawidłowo określa prawą i lewą stronę ciała?

• Czy ustala położenie przedmiotów w przestrzeni, stosując właściwe zwroty?

• Czy liczy obiekty i rozróżnia błędne liczenie od poprawnego?

• Czy posługuje się liczebnikami porządkowymi w znanym sobie zakresie?

• Czy rozpoznaje i nazywa kształty figur geometrycznych: koło, kwadrat, prostokąt, trójkąt?

• Czy rozpoznaje cyfry, znaki arytmetyczne?

• Czy potrafi porównywać liczby i określić która jest większa, a która mniejsza?

• Czy wskazuje zbiory o większej liczebności?

• Czy wykonuje działania dodawania i odejmowania w zakresie pierwszej dziesiątki?

Rodzicu!

• Niepowodzeniom szkolnym łatwiej jest zapobiegać, niż później je likwidować.

• Prowadź więc świadomą obserwację swego dziecka, dokonaj  orientacyjnej oceny jego rozwoju.

• Dostrzeżone w porę nieprawidłowości i szybko podjęta interwencja (ćwiczenia rodziców z dzieckiem w domu, praca indywidualna z nauczycielką lub terapia w poradni) pozwolą dziecku na osiągnięcie odpowiedniego poziomu dojrzałości szkolnej.

Gródek, 19.05.2020 r.

Opracowała: Ewa Bielawska– pedagog szkolny

Mutyzm to zaburzenie występujące u dzieci, objawiające się brakiem mówienia lub ograniczeniem mówienia w wybranych sytuacjach.  Brak łatwo dostępnej rzetelnej wiedzy o mutyzmie utrudnia otrzymanie prawidłowej diagnozy i odpowiedniej terapii dla dzieci z tym zaburzeniem. Spróbuję chociaż trochę przybliżyć Państwu obraz tego zaburzenia.

Obserwujemy niską świadomość społeczna na temat tego zaburzenia oraz błędne diagnozowanie dzieci mutystycznych jako "po prostu nieśmiałych" lub o cechach autystycznych. Stąd w starszych badaniach prowadzonych w różnych krajach liczba dzieci cierpiących na mutyzm selektywny była fałszywie niska. Nowsze badanie wykazuje, że mutyzm selektywny występuje u 7,1 na 1000 dzieci czyli 1 dziecko mutystyczne na 140 (Bergman 2002). Możemy spotkać też badania wskazujące na 0,6-0,7 przypadków na 1000 dzieci. Przyczyną występowania różnic w tych badaniach może być używanie innych metod badań, różny wiek dzieci w przykładowej grupie lub niewłaściwe rozpoznanie symptomów przez rodziców, lekarzy i nauczycieli. Jednak nawet niższe dane statystyczne wskazują, że mutyzm nie występuje u dzieci rzadziej niż znany już dobrze w Polsce autyzm czy mukowiscydoza. Skala występowania mutyzmu w Polsce nie jest znana, ponieważ jak dotąd nie prowadzono takich badań. 

Można stwierdzić, że zainteresowanie problemem mutyzmu w Polsce jest bardzo małe.  

Według Jean Jardine Miller (2004), autorki książek o tematyce zaburzeń lękowych, większość dzieci z mutyzmem selektywnym ma genetycznie uwarunkowane predyspozycje do odczuwania niepokoju.  Odczuwają one niewiarygodny lęk, tak jakby znalazły się w rzeczywistej sytuacji zagrożenia. 

Osoby z mutyzmem selektywnym nie są w stanie skutecznie porozumiewać się z innymi, chociaż bardzo chcą. Mogą mieć ograniczone możliwości zdobywania wykształcenia i zawodowych osiągnięć. Mutyzm selektywny wymaga terapii umożliwiającej pełną adaptację w społeczeństwie. Brak jednak objęcia dzieci z mutyzmem profesjonalną terapią. 

Zachowanie dziecka z mutyzmem może sfrustrowanemu obserwatorowi wydawać się opozycyjne. Może mieć wrażenie, że dziecko świadomie wybiera ciszę. Kluczem do zrozumienia dziecka mutystycznego jest świadomość, że to lęk przed mówieniem jest przyczyną tego zaburzenia. Można też zastanowić się czyje zachowanie jest bardziej opozycyjne? Tego, kto się boi mówić, czy tego, kto stara się zmusić dziecko do mówienia? Nacisk by dziecko mówiło powoduje u niego silny, paraliżujący lęk. Siłując się z dzieckiem,  naciskając, by mówiło, nie jesteśmy w stanie wygrać. Nawet, gdy dziecko coś powie by zaspokoić oczekiwania opiekuna, to nie odkryje spontanicznej radości z mówienia. Lęk nadal będzie obecny.

Według dr Christine Stanley, jeśli podchodzi się do mutyzmu selektywnego jako zaburzenia lękowego, można osiągnąć dobre rezultaty u większości dzieci. Czas wyleczenia jest zależny od wielu czynników: wczesnego rozpoznania, towarzyszących zaburzeń, częstotliwości terapii, stosowania różnorodnych metod, współpracy specjalistów. Dzieci nie potrzebują zewnętrznej motywacji do mówienia (np. cukierków za wypowiedziane słowo), a raczej pomocy by uporać się z przyczyną mutyzmu. Niezbędna jest pomoc w obniżeniu poziomu lęku, jak również udzielanie wskazówek co do tego jak rozpoznać i poradzić sobie z tym uczuciem. Czasami konieczna bywa też farmakoterapia.

Porozumiewanie się poprzez gesty i mimikę podnosi komfort dziecka w kontaktach społecznych, umożliwia mu zasygnalizowanie i zaspokojenie podstawowych potrzeb zanim będzie gotowe do mówienia. Co więcej, według dr Elisy Shipon-Blum, komunikacja niewerbalna stanowi niezbędne stadium poprzedzające porozumiewanie werbalne. Dlatego nie musimy obawiać się, że dziecko osiądzie na laurach i zatrzyma się na porozumiewaniu niewerbalnym, jeśli tylko jest objęte odpowiednią terapią.

Nauczyciele mają często problem z oceną umiejętności dzieci przy pomocy tradycyjnych, werbalnych metod. Gdy przy badaniach testami inteligencji w zadaniach wymagających mówienia wpisuje się dzieciom mutystycznym zero, dochodzi do zaniżonej oceny intelektualnego funkcjonowania tych dzieci. Natomiast alternatywne metody testów i użycie udogodnień takich jak dyktafon zazwyczaj ułatwiają bardziej dokładną ocenę tych dzieci. Według dr Christiny Stanley, większość lekarzy na świecie pracujących z większą grupą mutystycznych dzieci uważa, że są one inteligentne powyżej przeciętnej i wiele z nich jest utalentowanych. Potrzeba jednak więcej badań, by móc poprzeć te obserwacje danymi statystycznymi.

Rodzice dzieci z mutyzmem mogą zechcieć kierować je do klasy integracyjnej, ale nie zawsze jest taka konieczność. Większość dzieci z mutyzmem selektywnym dobrze sobie radzi w normalnej klasie, jeśli nie są zmuszane do mówienia. Potrzebne są niewielkie udogodnienia, które pozwalają dzieciom z mutyzmem selektywnym wywiązać się z zadań. Zastosowanie dyktafonu w domu, zadania pisemne, praca sam na sam albo w małej grupie to środki, które dziecko z mutyzmem powinno mieć zapewnione.  Niezdolność do mówienia nie powinna wpływać na wyniki w nauce.

Mutyzm selektywny często mylony jest z autyzmem. Wymienię teraz kilka różnic pomiędzy mutyzmem i autyzmem. Dzieci z mutyzmem selektywnym spontanicznie dzielą się radościami, zainteresowaniami i osiągnięciami z najbliższymi i osobami, z którymi nawiązały bliski kontakt. Dzieci z autyzmem nie przejawiają takiej spontanicznej potrzeby. Dzieci z mutyzmem selektywnym potrafią mówić i porozumiewają się chętnie w wybranym otoczeniu, natomiast dzieci autystyczne bez względu na sytuację, mają problemy z używaniem języka, a usłyszane słowa często brzmią w ich uszach jak język obcy. Dzieci z mutyzmem selektywnym potrafią bawić się "na niby" oraz w zabawy naśladujące role społeczne, co dla dzieci z autyzmem stanowi trudność. 

Bibliografia:

Monika Andrzejewska -  portal mutyzm.pl, artykuły: "Czym jest mutyzm wybiórczy?" i  "Terapia mutyzmu wybiórczego".

15.05.2020 r.

Pedagog: Ewa Bielawska

Rekrutacja dla absolwentów szkół podstawowych

UWAGA! Pedagog szkolny SP w Gródku informuje:

Rekrutacja dla absolwentów szkół podstawowych na rok szkolny

2020/2021

jeszcze się nie rozpoczęła

Terminy składania wniosków i dokumentów do szkół ponadpodstawowych

Wniosek o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej wraz z dokumentami będzie można składać od 15 czerwca 2020 r. do 4 sierpnia 2020 r., z wyjątkiem:

•     szkoły ponadpodstawowej dwujęzycznej,

•     oddziału dwujęzycznego,

•     oddziału międzynarodowego,

•     oddziału przygotowania wojskowego w szkole ponadpodstawowej,

•     oddziałów wymagających od kandydatów szczególnych indywidualnych predyspozycji,

oraz do szkół i oddziałów prowadzących szkolenie sportowe w szkołach ponadpodstawowych, do których wnioski składane będą do dnia poprzedzającego przeprowadzenie w I terminie, odpowiednio sprawdzianu kompetencji kierunkowych, predyspozycji językowych, kompetencji językowych i prób sprawności fizycznej, o których mowa w pkt. 3-5 harmonogramu. Dyrektor szkoły określa szczegółowy termin sprawdzianu uzdolnień kierunkowych, sprawdzianu kompetencji językowych, sprawdzianu predyspozycji językowych oraz prób sprawności fizycznej.

UWAGA! W okresie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty wniosek o przyjęcie do szkoły, w tym wymagane załączniki, można składać elektronicznie.

Termin składania świadectwa i zaświadczenia o wyniku egzaminu
Do 4 sierpnia 2020 r. należy złożyć uzupełnienie wniosku o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej o świadectwo ukończenia szkoły oraz o zaświadczenie o wynikach egzaminu ósmoklasisty (może być także wersja elektroniczna)

Termin ogłoszenia list kandydatów zakwalifikowanych i niezakwalifikowanych
12 sierpnia 2020 r. zostaną ogłoszone listy kandydatów zakwalifikowanych i kandydatów niezakwalifikowanych do szkół.

Termin ogłoszenia list kandydatów przyjętych i kandydatów nieprzyjętych
19 sierpnia 2020 r. zostaną ogłoszone listy kandydatów przyjętych i kandydatów nieprzyjętych do szkół.

UWAGA! W okresie ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty listy z wynikami postępowania rekrutacyjnego zakwalifikowanych i niezakwalifikowanych oraz przyjętych i nieprzyjętych mogą być publikowane na stronach internetowych szkół.

Dodatkowe terminy składania dokumentów

Od 13 sierpnia do 18 sierpnia 2020 r. rodzice kandydata zakwalifikowanego do szkoły, muszą doręczyć oryginał świadectwa ukończenia szkoły i oryginał zaświadczenia o wynikach egzaminu, o ile nie zrobili tego w uzupełnieniu wniosku o przyjęcie do szkoły ponadpodstawowej w terminie do 4 sierpnia br.

W przypadku szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe - także zaświadczenia lekarskiego zawierającego orzeczenie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do podjęcia praktycznej nauki zawodu oraz odpowiednio orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami i orzeczenia psychologicznego o braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem.

W przypadku braku możliwości przedłożenia takiego zaświadczenia lub orzeczenia, rodzic kandydata lub kandydat pełnoletni informuje o tym dyrektora szkoły w terminie do 18 sierpnia 2020 r. do godz. 15.00, wskazując na przyczynę niedotrzymania terminu. Wówczas zaświadczenie lub orzeczenie składa się dyrektorowi szkoły, do której uczeń został przyjęty, nie później niż do 25 września 2020 r.

Nieprzedłożenie do 25 września 2020 r. zaświadczenia lub orzeczenia będzie równoznaczne z rezygnacją z kontynuowania nauki w szkole, do której uczeń został przyjęty, a w przypadku szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe – w oddziale realizującym kształcenie w zawodzie, do którego został przyjęty.

Bez rekrutacji uzupełniającej

W postępowaniu rekrutacyjnym do szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2020/2021 odstąpiono od przeprowadzania postępowania uzupełniającego. Jest to podyktowane brakiem możliwości przeprowadzenia tego postępowania z zachowaniem terminu ustawowego tj. do końca sierpnia roku poprzedzającego rok szkolny, na który jest przeprowadzane postępowanie rekrutacyjne (art. 161 ust. 2 ustawy – Prawo oświatowe).

Kandydaci do szkół ponadpodstawowych, którzy nie zostaną przyjęci do szkół dla młodzieży w postępowaniu rekrutacyjnym na rok szkolny 2020/2021, będą przyjmowani do tych szkół na podstawie decyzji dyrektora placówki (art. 130 ust. 2 ustawy – Prawo oświatowe).

Za zapewnienie miejsca w szkole ponadpodstawowej wszystkim realizującym obowiązek nauki dzieciom i młodzieży zamieszkującym na obszarze powiatu odpowiada rada powiatu (art. 39 ust. 7 ustawy – Prawo oświatowe).

Harmonogram uwzględnia również terminy przewidziane na czynności sprawdzające, o których mowa w art. 150 ust. 7 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe oraz czynności przewidziane w postępowaniu odwoławczym, o których mowa w art. 158 ust. 6-9 ustawy – Prawo oświatowe.

Gródek, 13 maja 2020 r.

Pedagog: Ewa Bielawska

---

Rekrutacja dla absolwentów szkół podstawowych

UWAGA! Pedagog szkolny SP w Gródku informuje:

Rekrutacja dla absolwentów szkół podstawowych na rok szkolny

2020/2021

jeszcze się nie rozpoczęła

Na witrynie internetowej Ministerstwa Edukacji Narodowej opublikowano informację o ogłoszeniu konsultacji w sprawie terminów rekrutacji do szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2020/2021. Na opinie dotyczące proponowanych terminów MEN czeka do 13 maja br.

https://www.gov.pl/web/edukacja/terminy-rekrutacji-do-szkol-ponadpodstawowych-na-rok-szkolny-2020-2021

Gródek, 12.02.2020 r.

Nastolatek, a kryzys okresu dojrzewania

Dojrzewanie jest okresem poważnych zmian i zadań rozwojowych. To czas, kiedy nastolatek przeobraża się w osobę dorosłą.  Proces dorastania obejmuje zmiany w sferze fizycznej, psychicznej, społecznej i duchowej.

Zadania rozwojowe nastolatka:

- chce wejść w dorosłość, próbuje zrozumieć role edukacji dla swojej przyszłości oraz odkryć poczucie odpowiedzialności za siebie i innych,

- pragnie intymności, potrzebuje relacji społecznych, szuka nowych wartości,

- podejmuje próby zdefiniowania siebie, buduje swoją tożsamość, nazywa nowe dla siebie idee,

- bada swoje upodobania modowe, muzyczne, zainteresowania

- zauważa radykalną zmianę swojego dojrzewającego ciała, oraz zmiany indywidualne swoich rówieśników,

- uczy się swojej seksualności,

- potrzebuje zakwestionowania przekonań i postaw swoich rodziców, jednocześnie pozostając z nimi w bliskości,

- uczy się przyjaźni i znaczenia relacji z rówieśnikami, więzi z tego okresu, mimo, że burzliwe, są najbardziej trwałe.

Powinnością rodzica jest pozostawać w gotowości i adekwatnie odpowiadać na potrzeby dziecka. Najistotniejszym jest tu dbałość o dobrą relację, gdyż tylko ona może być pomocna w identyfikowaniu potrzeb i udzieleniu wsparcia nastolatkowi.

Jak rozmawiać z dzieckiem, kiedy obserwujemy niepokojące nas zachowania?

- Bądź cierpliwy, i pytaj (początkowe próby mogą być nieskuteczne),

- zastosuj zasadę otwartych drzwi i pełnej dostępności,

- bądź blisko, czekaj na czas, kiedy dziecko zechce porozmawiać,

- kiedy uda się nawiązać rozmowę, rozmawiaj naturalnie, uważnie słuchaj, zadawaj krótkie pytania,

- nie komentuj, posługuj się prostym językiem, patrz na dziecko, ujawnij swoje odczucia, że jego sprawy nie są Ci obojętne „Jestem poruszony tym, o czym mi powiedziałeś”,  nie mów jednak, że jego słowa Cię przeraziły,

- nie bój się też ciszy.

Gdzie szukać profesjonalisty do pierwszego kontaktu:

- pedagog szkolny/psycholog,

- poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna,

- lekarz pierwszego kontaktu,

- Ośrodek Interwencji Kryzysowej,

- Ośrodek Pomocy Społecznej,

- najbliższa Poradnia Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży.

Gródek, 12 maja 2020 r.

Pedagog szkolny: Ewa Bielawska

Pedagog radzi!

Drodzy uczniowie!

W tym niełatwym dla Was wszystkich czasie pandemii koronawirusa, kiedy musicie uczyć się w zupełnie nowych warunkach, nie zawsze pewnie wiecie co zrobić, aby nauka była efektywna i dawała choć trochę przyjemności. Spróbuję Wam chociaż trochę w tym pomóc.

Techniki uczenia się

Uczenie się na ogół nie jest czynnością lubianą. Rzadko zdarza się by ktoś uczył się dla samej przyjemności. Chyba, że uwielbia to, czego się uczy. Skuteczność uczenia się jak wylicza dr Henryk Pietrzak, psycholog z Uniwersytetu Rzeszowskiego zależy od motywacji, pozytywnego nastawienia, sposobu przyswajania wiedzy, stopnia zainteresowania przedmiotem i zrozumienia materiału, koncentracji i uwagi, indywidualnego podejścia związanego z naszym rytmem psychofizycznym, miejsca przeznaczonego na wkuwanie, relacji między czasem na nie poświęconym, a wypoczynkiem, sposobami zapamiętywania i powtarzania.

Co sprzyja zapamiętywaniu?

•          Rozłożenie nauki w czasie

•          Uczenie się na głos

•          Powtarzanie całego materiału

•          Przypominanie sobie materiału w warunkach takich, w jakich uczyliśmy się

•          Wyobrażenie sobie osób lub rzeczy w ruchu.

•          Atmosfera zabawy, śmieszne, karykaturalne wyobrażenia

•          Grupowanie i ustalanie kolejności według jakiegoś kryterium

Motywacja do nauki jest celem dla którego ktoś chce poświęcić swój czas.

Pozytywne nastawienie występuje wówczas, gdy ktoś wie, dlaczego czegoś się uczy. Łatwiej wtedy ustosunkować się pozytywnie do przyswajania wiedzy. Takie nastawienie niweluje stres i daje nadzieję osiągnięcia skutku.

- Przed przystąpieniem do nauki dla poprawy nastroju warto zafundować sobie jakąś przyjemność lub obiecać sobie nagrodę pod koniec wkuwania -radzi psycholog, dr Henryk Pietrzak.

 -Przed nauką unikajmy negatywnych emocji, bądźmy w miarę najedzeni i wypoczęci. Jeśli lubimy, czego się uczymy, łatwiej nam na tym czymś skupić uwagę i to zrozumieć. Taki stan ducha z kolei sprzyja zainteresowaniu i wpływa na koncentrację.

Nauce sprzyja muzyka, np:

"Zima. Cztery pory roku" Vivaldiego", Aria na strunie G" Bacha ", Symfonia praska" Mozarta, Koncert skrzypcowy D -dur Beethovena, Koncert skrzypcowy g -moll Brahmsa, Walce Chopina, Symfonia F -dur i C -dur Haydna.

- Uczyć się jest najlepiej przy biurku lub stole mając po lewej stronie światło. Leżenie na kanapie sprzyja rozleniwieniu. W przerwie nauki warto spojrzeć na przyrodę za oknem lub kwiat w doniczce. To doskonały relaks! -zaleca psycholog, dr Henryk Pietrzak. Nie należy uczyć się jednego przedmiotu, lecz kilku na przemian. Materiał do nauki powinien być podzielony na partie. Warto zaczynać naukę od sporządzenia jej planu, a także planu przerw i powtórzeń. Zacząć dla uaktywnienia mózgu od zagadnień łatwiejszych, następnie przechodząc do trudniejszych. Potem dla wyluzowania powrócić do łatwiejszych i wreszcie ugruntować materiał trudny.

Powtórz całość przed egzaminem. Skuteczność uczenia się poprawiają olejki bazyliowy i rozmarynowy. Uczenie się na bieżąco polega na powtórzeniu materiału zaraz po przesłanej lekcji. Potem, np.  za godzinę lub po odrobieniu innych zadań oraz na drugi dzień i za kilka dni.

- Uwaga uczniowie klas VIII! Naukę do egzaminów najlepiej zacząć na dwa miesiące przed ich terminem. Najlepiej powtarzać dwa kontrastujące ze sobą przedmioty, a na dzień przed egzaminem całość jeszcze powtórzyć.

Gródek, 29 kwietnia 2020 r.

Pedagog: Ewa Bielawska

UWAGA! – RODZICE I UCZNIOWIE KLAS VIII

Pedagog szkolny informuje:

Wykaz podstawowych jednostek służby medycyny pracy uprawnionych do przeprowadzania bezpłatnych badań lekarskich w okresie od II do IV kwartału 2020 r.

Prosimy o zapoznanie się z informacją uzyskaną z Podlaskiego Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w sprawie wykazu podstawowych jednostek służby medycyny pracy przeprowadzających bezpłatne badania lekarskie z zakresu medycyny dla:

1. kandydatów do szkół ponadpodstawowych lub wyższych i na kwalifikacyjne kursy zawodowe, uczniów i słuchaczy tych szkół, studentów oraz słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych, którzy w trakcie praktycznej nauki zawodu lub stażu uczniowskiego będą lub są narażeni na działanie czynników szkodliwych, uciążliwych lub niebezpiecznych dla zdrowia, z wyłączeniem dorosłych kandydatów i słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych;

2. doktorantów, którzy w trakcie kształcenia będą lub są narażeni na działanie czynników szkodliwych, uciążliwych lub niebezpiecznych dla zdrowia;

3. kandydatów do szkół ponadpodstawowych lub uczniów szkół ponadpodstawowych prowadzących kształcenie w zawodzie, dla którego podstawa programowa kształcenia w zawodzie szkolnictwa branżowego, przewiduje przygotowanie do uzyskania umiejętności kierowania pojazdem silnikowym lub do uzyskania kwalifikacji do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy i umiejętności kierowania pojazdem silnikowym lub realizującej przygotowanie do uzyskania umiejętności kierowania pojazdem silnikowym w ramach dodatkowych umiejętności zawodowych w zakresie wybranych zawodów;

4. niepełnoletnich kandydatów na kwalifikacyjne kursy zawodowe lub słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych, w zakresie kwalifikacji wyodrębnionej w zawodzie, dla której podstawa programowa kształcenia w zawodzie szkolnictwa branżowego, przewiduje przygotowanie do uzyskania umiejętności kierowania pojazdem silnikowym lub do uzyskania kwalifikacji do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy i umiejętności kierowania pojazdem silnikowym.

Załączniki SĄ DO POBRANIA NA STRONIE PODLASKIEGO KURATORIUM OŚWIATY

Wykaz PJSMP na II-IV kwartał 2020 r

Skierowanie ucznia na badanie - praktyczna nauka zawodu

Skierowanie ucznia na badanie - kierowca

Gródek, 24.04.2020 r.

Pedagog: Ewa Bielawska

---

Szanowni rodzice uczniów klas VIII oraz uczniowie kończący szkołę!

REKRUTACJA 2020/2021

Pedagog szkolny informuje:

21 kwietnia 2020 r. ukazał się Komunikat Podlaskiego Kuratora Oświaty w sprawie dostosowania przeprowadzenia postępowania rekrutacyjnego do publicznych szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2020/2021.

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 kwietnia 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczególnych rozwiązań w okresie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 657) wprowadza m.in. rozwiązania, które dostosowują postępowanie rekrutacyjne do publicznych szkół ponadpodstawowych do zmienianych terminów przeprowadzenia egzaminu ósmoklasisty, w tym także terminów ogłoszenia wyników tych egzaminów, które są przeliczane na punkty rekrutacyjne w tym postępowaniu.

Zgodnie z powyższym rozporządzeniem zmieniającym nowe terminy postępowania rekrutacyjnego do klas I publicznych szkół ponadpodstawowych i klas wstępnych, o których mowa w art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, a także terminy składania dokumentów są podawane do publicznej wiadomości na stronie internetowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania.

W przypadku kandydatów do szkół prowadzących kształcenie zawodowe, którzy nie będą mogli odbyć odpowiednich badań lekarskich lub psychologicznych przed przyjęciem do szkoły, a co za tym idzie nie będą mogli w tym terminie przedłożyć dyrektorowi szkoły odpowiedniego zaświadczenia lub orzeczenia, rodzice tych kandydatów lub kandydaci pełnoletni zobowiązani będą do poinformowania o tym dyrektora szkoły (w postaci papierowej lub elektronicznej) wskazując na przyczynę niedotrzymania terminu. W takiej sytuacji zaświadczenie lub orzeczenie będzie można przedłożyć nie później niż do 25 września 2020 r. Nieprzedłożenie do 25 września 2020 r. zaświadczenia lub orzeczenia będzie równoznaczne z rezygnacją z kontynuowania nauki w szkole, do której uczeń został przyjęty, a w przypadku szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe – w oddziale realizującym kształcenie w zawodzie, do którego został przyjęty.

Ponadto na stronie internetowej Podlaskiego Kuratorium Oświaty można znaleźć:

- INFORMATOR o zaplanowanej ofercie edukacyjnej na rok szkolny 2020/2021

- Wykaz zawodów wiedzy, artystycznych i sportowych, organizowanych przez Podlaskiego Kuratora Oświaty lub inne podmioty działające na terenie szkoły, które mogą być wymienione na świadectwie ukończenia szkoły podstawowej oraz określenia miejsc uznanych za wysokie w tych zawodach, uwzględnianych w postępowaniu rekrutacyjnym na rok szkolny 2020/2021, w województwie podlaskim.

Gródek, 23 kwietnia 2020

                                                                   Pedagog: Ewa Bielawska

PEDAGOG RADZI: „W cieniu koronawirusa – jak sobie radzić z emocjami wywołanymi pandemią?”

Z uwagą i niepokojem śledzimy informacje na temat koronawirusa, decyzje władz, wytyczne służb sanitarnych. Zastanowimy się, jak sprawić by nasz lęk był adekwatny do poziomu zagrożenia? Co możemy zrobić dla siebie oraz swoich bliskich?

Tym co najbardziej obecnie może nas niepokoić jest nieprzewidywalność. W natłoku różnych informacji mamy trudności z podejmowaniem decyzji, nie wiemy jak się zachować.

Obecna sytuacja jest szczególnie trudna dla osób cierpiących na zaburzenia lękowe, osób znajdujących się w grupie podwyższonego ryzyka, a także dla dzieci, które do końca nie rozumieją sytuacji, ale wyczuwają niepokój dorosłych.

W obliczu obecnej sytuacji, w kontekście radzenia sobie z emocjami wywołanymi pandemią, możemy czuć lęk, ale też złość, smutek czy nawet radość lub ulgę (bo np. możemy dłużej pospać, jesteśmy odciążeni od części obowiązków). Jeśli więc doświadczasz „mieszanych uczuć” jest to z pewnością przejściowy etap adoptowania się do nowej sytuacji.

W trudnych sytuacjach stosujemy różne strategie radzenia sobie z napięciem. W obliczu lęku przed  pandemią niewłaściwymi strategiami mogą być:

- unikanie – może przejawiać się w odcięciu od informacji i ograniczaniu kontaktów społecznych. Na dłuższą metę może to potęgować uczucie bezradności i lęku.

- poddanie się – przyjęcie strategii, że „i tak nie da się nic zrobić, nie ma się co starać”. Taka postawa może dawać paradoksalnie poczucie ulgi, ale w ogóle nie mobilizuje do działania.

- nadmierna kompensacja – czyli „zgrywam twardziela”, ta strategia polega na bagatelizowaniu zagrożenia lub zaprzeczaniu mu.

Jeśli zauważymy u siebie lub naszych bliskich, czy podopiecznych  choć jedną z tych strategii, to dobrze, ponieważ oznacza to, że od teraz możemy podchodzić do sytuacji bardziej konstruktywnie. Postawmy na szczerą komunikację wprost. Powiedzmy, że w trudnych sytuacjach ludzie próbują sobie radzić w różny sposób, ale żadna z powyższych 3 strategii nie pomoże i nie sprawi, że zagrożenie raptem zniknie. Na szczęście są inne sposoby radzenia sobie w tej sytuacji. OK jest bać się w takiej sytuacji, jest to zrozumiałe.

Co zatem zrobić aby oswoić lęk, zadbać o swoje bezpieczeństwo i swoje samopoczucie? Oto kilka wskazówek:

1. Zaobserwuj swój lęk – dajmy sobie prawo do wszystkich emocji, które odczuwamy, bo każda z nich ma swoje uzasadnienie. Lęk jest czymś normalnym. To raczej brak niepokoju byłby osobliwy. Często, gdy odczuwamy lęk – reagujemy złością. Obserwując swoje wnętrze, dojdziemy do wniosku, że to np. nie nasze dzieci doprowadzają nas już do białej gorączki, ale to, że bardzo się boimy o ich i swoją przyszłość.

2. Uświadom sobie rolę lęku – pamiętaj, strach i lęk to emocja bardzo pomocna w sytuacjach zagrożenia, ponieważ motywuje nas do zadbania o bezpieczeństwo swoje i swoich bliskich. Kontrolujmy tylko poziom lęku.

3. Odróżnij lęk produktywny od bezproduktywnego – „produktywny” to ten dobry lęk, motywujący nas do działań zapewniających bezpieczeństwo i dobrostan, prowadzi do pożądanych zachowań, np. stosowania zasad higieny, unikania zbędnych kontaktów z innymi ludźmi Lęk „bezproduktywny” to „martwienie się dla samego martwienia”. Pogarsza on nasze samopoczucie i obniża nasza energię do działania. Im dłużej snujemy „czarne scenariusze i nakręcamy się”, tym bardziej mamy wrażenie, że są one prawdopodobne, a to sprzyja nasilaniu lęku.

4. Zaakceptuj niepewność – przyjmij i zaakceptuj, że w życiu nie na wszystko mamy wpływ, nie wszystko możemy przewidzieć i kontrolować. Zadbaj o to, żeby koncentrować się na tym, na co masz wpływ. Minimalizuj ryzyko.

5. Patrz na prawdopodobieństwo, zamiast możliwości – nie oznacza, to że na pewno nie zachorujemy na COVID-19, ale analizując statystyki możemy wyliczyć jego prawdopodobieństwo.

6. Kieruj się wyłącznie informacjami z wiarygodnych źródeł – ponieważ obecnie jak grzyby po deszczu pojawiają się różne teorie spiskowe i tzw. fake newsy, które ludzie powtarzają sobie w dobrej wierze, chcąc pomóc innym. Sięgajmy tylko do wiarygodnych źródeł informacji.

7. Przyjmuj informacje w „zdrowych dawkach” – czyli, np. dwa razy dziennie, ponieważ nieustanne śledzenie informacji nie wpływa na nas korzystnie, a wręcz odciąga naszą uwagę od innych ważnych spraw.

8. Zatroszcz się o siebie i wyznaczaj sobie codzienne cele – poszukaj wartościowych i przyjemnych aktywności, które wykonasz z pożytkiem dla siebie lub innych. Możesz w domu ćwiczyć, tańczyć, czytać książki, oglądać dobre filmy, rozmawiać z domownikami, dzwonić do znajomych, organizować wideokonferencje. Zadbaj o to, by nie mieć poczucia straconego czasu lub izolacji.

9. Dawaj i przyjmuj wsparcie – mów bliskim o swoich emocjach i słuchaj tego, co oni chcą przekazać. Nie rób z koronawirusa jedynego tematu rozmowy.

10. Wyznacz sobie czas na martwienie się – jeśli masz tendencję do martwienia się, to specjaliści teorii poznawczo-behawioralnej zalecają ustalenie sobie „pory martwienia się” – przez 15-30 minut dziennie, nigdy przed snem, zastanów się wtedy nad tym, co Cię martwi i przeanalizuj jakie jest prawdopodobieństwo, że dane zmartwienie się spełni.

11. Przyjmij postawę życzliwości – staraj się zrozumieć emocje innych, ale też z życzliwością i wyrozumiałością podchodź do własnych. Postaraj się radzić sobie z trudnościami za pomocą humoru, ponieważ dowcip pozwala na rozładowanie napięcia. Staraj się traktować innych, tak jak chci(a)byś być traktowana(y).  Dzięki temu poczujesz się lepiej i Ty i osoby w Twoim otoczeniu.

12. Poszukaj wsparcia w kryzysie – jeśli przeżywasz emocje, z którymi kompletnie sobie nie radzisz poszukaj specjalistycznego wsparcia u psychoterapeutów online lub przez telefon.

Jak wspierać dzieci i młodzież?

Być może dzieci nie rozumieją sytuacji, ale wyraźnie odczuwają nastroje dorosłych i przyjmują od nich lęk. Zauważają też zmiany w codziennej rutynie. Młodsze dzieci bardzo potrzebują rutyny dnia codziennego, by czuć się bezpiecznie. Nastolatki mogą przejawiać teraz silniejsze tendencje do popadania w skrajności.

Dlatego rodzice pamiętajcie o poniższych wskazówkach:

1. Zadbaj o porządek codziennej rutyny – pobudka, sen, posiłki, pora zabawy, wypoczynku, nauki o podobnych porach dnia.

2. Wyjaśnij dziecku przyczyny zmian, które obserwuje – zrób to ze spokojem i językiem dostosowanym do wieku dziecka. Nie strasz i nie rozniecaj lęku. Taka rozmowa da dziecku oparcie i uspokojenie, nawet jeśli nie wszystko zrozumie.

3. Bądź obecna/y nie tylko fizycznie, ale tez emocjonalnie – okazuj troskę samopoczuciem dziecka, ale rób to niezbyt natarczywie. Reaguj z empatia na emocje dziecka.

4. Jasno wyraź, że emocje dziecka są OK – powiedz mu, że jesteś gotowa/y porozmawiać z dzieckiem o tym, czym jest lęk, skąd się bierze, po co się pojawia oraz jak można sobie z nim radzić (np. właśnie poprzez rozmowę).

5. Przekieruj uwagę dziecka/nastolatka na innych – powinno to nastąpić dopiero po rozmowie z dzieckiem o emocjach i radzeniu sobie. Zachęci to dziecko do rozważań, jak może pomóc innym (np. przez wspólną zabawę z młodszym rodzeństwem, wspólne odrabianie lekcji online z kolegami, oddanie zbędnych ubrań potrzebującym, zrobienie zakupów sąsiadce – nastolatki). Da to również młodemu człowiekowi poczucie, że jest do czegoś potrzebny.

6. Zadbaj o ciekawy plan dnia – ale nie chroń dziecka przed nudą za wszelka cenę. Jeśli mówi, że się nudzi pozwól mu na własną kreatywność i znalezienie sobie ciekawego zajęcia. Pamiętaj jednak, że marudzenie „Nudzi mi się!” może też wynikać z niedostatecznej potrzeby zainteresowania i bliskości.

7. Upewniaj się, czy poziom lęku Twojego dziecka nie jest zbyt wysoki – sprawdź, czy posiadane przez niego informacje są wiarygodne, np. poprzez urządzenie sobie quizu o koronawirusie.

Człowiek zwykle adoptuje się do nowej sytuacji około 2-3 tygodni. Pamiętajcie, że należymy do gatunku, który ma niezwykłe zdolności adaptacyjne. Stawiliśmy już czoła wielu kryzysowym sytuacjom. Obecnie również w zdecydowanej większości jesteśmy odpowiedzialni i stosujemy się do zaleceń bezpieczeństwa. Będzie dobrze!

W razie potrzeby pedagog i psycholog szkolny są do Państwa dyspozycji. Proszę  kontaktować się. W miarę swoich możliwości i kompetencji służymy pomocą.

Gródek, 16.04.2020 r.

Pedagog szkolny: Ewa Bielawska

10 zasad zdrowotnych

Kochani uczniowie, rodzice i nauczyciele!

Jako pedagog szkolny, ale też biolog chciałabym chociaż odrobinę wzbudzić w nas refleksję nad naszym zdrowiem, które w sytuacji pandemii coraz bardziej doceniamy.

Obecnie w inny sposób realizujemy zadania szkoły. Mniej ruszamy się poza domem, bo tak trzeba. Nie mamy na to wpływu. Musimy dostosować się do rozporządzeń naszych władz. Pamiętajmy jednak, że będąc w domu możemy bardziej zadbać o to co jemy, jak jemy i ile jemy. W ramach programu „Trzymaj formę” pamiętajmy o następujących zasadach:

1. Codzienna domowa aktywność fizyczna i odpowiednia dieta są kluczem do zdrowia. Przede wszystkim strzeż się nadwagi i otyłości.

Ilość pożywienia musi być dostosowana do indywidualnego zapotrzebowania na energię, które zależy m.in. od płci, wieku i trybu życia, poziomu aktywności fizycznej oraz innych czynników. Dla utrzymania prawidłowej masy ciała bardzo istotny jest, bowiem prawidłowy bilans pomiędzy ilością spożytych a spalonych kalorii. Składnikami pokarmowymi dostarczającymi energii są węglowodany, białka i tłuszcze.

Jakie powinny być proporcje pomiędzy węglowodanami, tłuszczami i białkami?

Dobowe zapotrzebowanie w wartościach kalorycznych pokarmu powinny stanowić:

·       węglowodany 55 -75%

·       białka 10-15 %

·       tłuszcze 15-30 %

Dla osób dorosłych, prowadzących umiarkowanie aktywny tryb życia zapotrzebowanie dobowe wynosi: dla kobiet około 2000 – 2200 kcal, a dla mężczyzn 2500 – 3000 kcal. Faktyczne zapotrzebowanie energetyczne osób z prawidłową masą ciała można obliczyć mnożąc aktualną masę ciała w kg x 30.

Ile powinno się ważyć?

Należną masę ciała dla osób dorosłych można obliczyć według wzoru:

·       dla kobiet (wzrost w cm – 100) – 10%

·       dla mężczyzn (wzrost w cm – 100) – 5%

Często korzysta się ze wskaźnika masy ciała (BMI-Body Mass Index) obliczanego wg. wzoru:

BMI = masa ciała (kg)/wzrost (m)2

Zakres normy BMI wynosi 18.5 – 25, o nadwadze świadczy BMI 25 –29, a wartość BMI powyżej 30 wskazuje na otyłość.

2. Podstawą prawidłowej diety jest różnorodność spożywanych produktów. Jedz 3 – 5 posiłków dziennie, w tym koniecznie śniadanie. Pamiętaj, że przerwy między posiłkami nie powinny być dłuższe niż 4 godziny.

Dla prawidłowego funkcjonowania, organizm ludzki musi mieć dostęp do różnorodnych składników żywności. Uważa się, że tych składników jest około 60. Są to m.in. odpowiednie aminokwasy, z których składają się białka, odpowiednie kwasy tłuszczowe, jako podstawowe elementy budowy tłuszczów, a także witaminy, składniki mineralne, błonnik, przeciwutleniacze. Zrozumiałe, że są to zróżnicowane składniki i znajdują się w zróżnicowanych produktach. Tak więc, aby nasz organizm miał stale do nich dostęp, muszą być na bieżąco dostarczane. Jedynym możliwym do spełnienia warunkiem tego dostępu jest zróżnicowana dieta, w skład której w odpowiednich proporcjach wchodzić będą codziennie produkty z następujących grup: warzywa i owoce, produkty zbożowe, produkty białkowe, produkty mleczne, tłuszcze i odpowiednia ilość płynów.

3. Znaczną część twojej codziennej diety powinny stanowić warzywa. Codziennie jedz również owoce.

Warzywa i/lub owoce powinny znaleźć się w każdym posiłku. Są one bogatym źródłem witamin (zwłaszcza witaminy C, beta-karotenu i innych karotenoidów), soli mineralnych i błonnika. Witaminy i flawonoidy zawarte w warzywach i owocach mają działanie przeciwnowotworowe i przeciwmiażdżycowe. Potas, występujący w sporych ilościach w warzywach, obniża ciśnienie krwi. Błonnik w nich zawarty nie tylko reguluje pracę przewodu pokarmowego i zapobiega zaparciom, ale także obniża stężenie cholesterolu w surowicy krwi i poprawia tolerancję glukozy. Błonnik zapobiega również nowotworom jelita grubego.

Najlepiej, aby warzywa spożywane były głównie w postaci surowej lub gotowane na parze (bez zasmażek).

Jedną porcję owoców może stanowić porcja soku, natomiast porcję warzyw - sok warzywny. Godne polecenia są również owoce i warzywa mrożone.

Warto pamiętać, że owoce są bardziej kaloryczne, ponieważ większość zawiera spore ilości cukrów prostych.

4. Pełnoziarniste produkty zbożowe (np. chleb razowy czy pełnoziarnisty, grube kasze) powinny być dla ciebie głównym źródłem energii.

W jadłospisie należy stosować urozmaicone ich rodzaje – pieczywo, kasze, płatki zbożowe, musli, makarony. Zaleca się, aby produkty te były jak najmniej przetworzone, gruboziarniste a pieczywo pochodziło z jak najmniej przetworzonych mąk gruboziarnistych, razowych, które są jednocześnie źródłem węglowodanów złożonych (skrobi) i błonnika regulującego pracę przewodu pokarmowego. Produkty zbożowe wysoko przetworzone, np.: białe pieczywo - bułki, biały ryż itp., powinny być spożywane okazjonalnie, ponieważ aktualne dane epidemiologiczne wskazują, że duża ilość skrobi w diecie pochodzącej z wysoko przetworzonych zbóż, jest związana z wysokim ryzykiem wystąpienia cukrzycy typu 2 oraz choroby niedokrwiennej serca.

Produkty węglowodanowe, oprócz skrobi i błonnika, są również dobrym źródłem białka roślinnego, ale o niepełnej wartości biologicznej (niedobór lizyny i tryptofanu), a także witamin z grupy B – głównie B1, B2, B6 i PP. Zawierają one też pewne ilości składników mineralnych.

5. Codziennie co najmniej dwa razy dziennie spożywaj mleko i jego przetwory: jogurty, kefiry czy sery.

Mleko i przetwory mleczne są źródłem łatwo przyswajalnego wapnia, wysokowartościowego białka i witamin z grupy B oraz witamin A i D. Należy jednak pamiętać, że pełnotłuste produkty mleczne zawierają duże ilości kwasów tłuszczowych nasyconych, dlatego ich spożywanie należy szczególnie kontrolować.

Osobom dorosłym zaleca się spożywanie dwóch porcji produktów mlecznych, natomiast młodzież, kobiety ciężarne i karmiące matki powinni spożywać 3-4 porcje mleka i jego przetworów. Bardzo korzystne jest stosowanie obok mleka, serów twarogowych i fermentowanych napojów mlecznych (jogurty, kefiry).

6. Spożywaj mniej tłuszczów zwierzęcych, więcej roślinnych.

Tłuszcze – obok węglowodanów stanowią główne źródło energii. Tłuszcze roślinne mają duże znaczenie w prawidłowej diecie dzieci przede wszystkim ze względu na zawartość w nich niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, niezbędnych do prawidłowego wzrostu i rozwoju. Tłuszcze te zmniejszają także ryzyko wystąpienia choroby niedokrwiennej serca w wieku dorosłym. Tłuszcze zwierzęce powinny być natomiast spożywane w umiarkowanych ilościach, ponieważ podnoszą one poziom cholesterolu w surowicy, który może odkładać się w naczyniach krwionośnych w postaci blaszki miażdżycowej.

Nie można zapominać, że tłuszcze to produkty wysokoenergetyczne, stanowiące o kaloryczności potraw. Z tego względu ich ilość musi być indywidualnie dopasowana. Badania spożycia pokazują, że ponad 50% spożywanego tłuszczu stanowi tzw. tłuszcz ukryty, występujący w produktach, lecz niewidoczny „na pierwszy rzut oka” np. żółte sery czy śmietana. Natomiast tłuszcze widoczne, to oleje roślinne, miękkie margaryny (zalecane do spożycia) oraz masło, smalec, tłuszcz w mięsie i wędlinach. Zaleca się spożywanie tłuszczów roślinnych, w tym olejów: słonecznikowego, sojowego, rzepakowego, a także oliwy z oliwek oraz miękkich margaryn wysokiej jakości.

7. Spożywaj głównie mięso drobiowe, ryby oraz nasiona roślin strączkowych np. grochu, fasoli czy soi, ograniczaj spożycie tłustego mięsa czerwonego.

Produkty białkowe - mięso (czerwone, drób) i przetwory, ryby, jaja powinny być spożywane jeden raz w ciągu dnia. Są one produktami bogatymi w łatwo przyswajalne żelazo, pełnowartościowe białko i witaminy z grupy B – głównie wit. B12, B6, PP. Należy wybierać chude gatunki i spożywać je z umiarem. Wysokie spożycie mięsa czerwonego (wołowina, wieprzowina, baranina) i jego przetworów jest związane z ryzykiem rozwoju miażdżycy oraz choroby niedokrwiennej serca, ze względu na dużą w nich zawartość tłuszczów nasyconych oraz cholesterolu.

Ryby i drób zawierają mniej tłuszczów nasyconych a więcej nienasyconych w porównaniu z mięsem czerwonym. Spożywanie ryb, szczególnie morskich co najmniej 2 razy  w tygodniu, zamiast mięsa jest korzystne ze względu na obecność w nich nienasyconych kwasów tłuszczowych z grupy omega 3, które są niezbędne do prawidłowego wzrostu i rozwoju dziecka w tym rozwoju mózgu i procesów widzenia.

Kwasy tłuszczowe z rodziny omega 3 korzystnie wpływają na krzepliwość krwi w układzie krwionośnym i poziom lipidów w surowicy oraz odporność organizmu.

Dobrym źródłem białka, ale o mniejszej wartości żywieniowej są również nasiona roślin strączkowych, szczególnie soja, które mają także znaczenie w profilaktyce miażdżycy. Nasiona roślin strączkowych i jaja mogą być zamiennikami produktów mięsnych.

8. W codziennej diecie ograniczaj spożycie cukru i soli.

Sól to związek chloru i sodu - jednego z podstawowych składników mineralnych wykorzystywanych przez organizm. Jednak mimo że jest nam potrzebny, to nadmierne spożycie nie wychodzi nam na zdrowie. Spożywanie nadmiernych ilości soli może przyczyniać się do zwiększenia ryzyka wystąpienia chorób przewodu pokarmowego oraz układu krążenia - szkodząc sercu, nerkom i oczom.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca, aby ograniczyć spożycie sodu. Zgodnie z tymi zaleceniami spożycie soli nie powinno być większe niż 5g (1 płaska łyżeczka) dziennie. Dlatego należy kontrolować spożycie soli, również w domu! Należy również zwracać uwagę na informację o zawartości soli podawaną na etykietach produktów.

Cukry proste są źródłem energii dla naszego organizmu. Cukry są naturalnie występującymi w przyrodzie składnikami pokarmowymi. Spożywane są codziennie i pochodzą z wielu źródeł. Wszystkie rośliny, z których produkuje się środki spożywcze, w tym owoce, warzywa czy zboża, zawierają naturalnie obecne cukry. Cukry są również naturalnie obecne w mleku i jego przetworach, czy w miodzie. Zawarte są również w produktach, do których dodawany jest cukier, takich jak słodycze, napoje, ciastka. Większość z nas chętnie słodzi napoje i potrawy, ponieważ są wtedy smaczniejsze, np. kawa, herbata, ciasta domowe czy kompoty.

Przyjmuje się, że dzienne spożycie cukrów prostych przez zdrową osobą dorosłą nie powinno przekraczać 90 g ogółem.

9. Dostarczaj organizmowi wystarczającą ilość płynów (głównie wody) – minimum 2 litry dziennie.

Woda jest jednym z najważniejszych składników organizmu, stanowi około 60% masy ciała. Jest niezbędna dla jego prawidłowego funkcjonowania.

Według aktualnych zaleceń Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności należy pić około 2 litrów płynów dziennie. Najbardziej uniwersalną i odpowiednią dla wszystkich grup ludności do spożycia jest woda mineralna i źródlana o niskim bądź średnim stopniu mineralizacji, przy czym woda średniozmineralizowana nie powinna być podawana dzieciom poniżej 1 roku życia.

10.Unikaj alkoholu.

Linki do filmów o zdrowym żywieniu.

https://youtu.be/ltr6xhuHvO4

https://youtu.be/ZzYZFbO0CAY

https://youtu.be/HSN9mM6lyzU

https://youtu.be/Veacl9J-yrQ

https://youtu.be/49pgfTo_jEY

https://youtu.be/ylOowB2ZJuw

https://youtu.be/Kij98CQXSOs

https://youtu.be/tG7YwAnrDPg

https://youtu.be/y8bl64orGZ8

https://youtu.be/J2fK5J27Lc8

https://youtu.be/6IFZKkybDOY

https://youtu.be/lP6N9yRnWI8

https://youtu.be/jgJOS26G1wY

Gródek, 2 kwietnia 2020 r.

Pedagog: Ewa Bielawska

Rodzice jako pierwsi doradcy dziecka w podejmowaniu decyzji edukcyjno-zawodowych

Kochani rodzice uczniów klas VIII! Wasze dzieci, mimo obecnej trudnej dla nas wszystkich sytuacji, staną w niedługim czasie przed ostateczną decyzją wyboru szkoły ponadpodstawowej. Oby ich decyzje były przemyślane i świadome. Pomóżmy im wspólnie w trafnych wyborach!

Kto i co wpływa na decyzje ośmioklasistów?

O wyborze szkoły i zawodu uczeń szkoły podstawowej oczywiście może zdecydować samodzielnie. Zdarza się jednak, że wyboru dokona pod wpływem innych osób, sytuacji, czy też okoliczności.

Badania wskazują na to, że:

1. Największy wpływ na decyzje uczniów dotyczące wyboru szkoły czy zawodu, mają rodzice oraz tradycje rodzinne,

2. Ogromny wpływ ma również grupa rówieśnicza, znajomi i koledzy młodego człowieka,

3. Istotną rolę odgrywają także nauczyciele, którzy swoją postawą mogą zachęcić bądź zniechęcić do wyboru danego zawodu,

4. Nie mniej ważna jest wiedza czerpana z Internetu,

5. Dużą rolę odgrywa sieć szkół w danym regionie, odległość danej placówki od miejsca zamieszkania młodej osoby.

6. Także moda na dany zawód może znacząco przyczynić się do podjęcia takiego, a nie innego wyboru szkoły i zawodu.

Wyniki badań jednoznacznie wskazują na Rodziców jako osoby znaczące, które są autorytetem także w sytuacji kształtowania przyszłej ścieżki edukacyjnej i zawodowej.

Warto zatem wykorzystać ten kredyt zaufania udzielony przez dzieci i potraktować jako inwestycję w ich przyszłą karierę. Bez wątpienia rodzic może być pomocny w podjęciu dobrej decyzji o wyborze szkoły i zawodu. Wyniki badań, które wcześniej przytoczono, wskazują również na istotny wpływ na wybór szkoły lub zawodu tzw. czynników zewnętrznych, do których możemy zaliczyć:

· zainteresowania, predyspozycje, zdolności, talent, umiejętności, możliwości intelektualne

· temperament, cechy charakteru, wartości

· postawy, przekonania, stan zdrowia.

Czy rodzice mogą być doradcami?

Rodzic jest pierwszym doradcą swojego nastolatka w przeróżnych sprawach dnia codziennego, zatem może także wesprzeć go w wyborze szkoły ponadpodstawowej i zawodu.

Rodzic, przede wszystkim może:

1. Zaobserwować, jakie czynności chętnie wykonuje córka lub syn, co ich pasjonuje, zajmuje, ciekawi i rozmawiać z nim na ten temat.

2. Przyglądać się temu, w których zajęciach pozalekcyjnych Twoje dziecko czuje się jak przysłowiowa „ryba w wodzie”,

3. Rozmawiać na temat interesujących córkę lub syna przedmiotów szkolnych. Rozmowy te mogą być dla Ciebie kopalnią wiedzy o potencjale dziecka,

4. Towarzyszyć w codziennych obowiązkach – to pozwala na zaobserwowanie przejścia z dziecięcej fazy marzeń, zawodowych fantazji poprzez fazę, do krystalizacji pomysłów na siebie

5. Angażować się w życie szkoły, także we współpracę związaną ze wspieraniem uczniów w planowaniu kariery edukacyjnej i zawodowej.

Pozdrawiam Was serdecznie i zapraszam do kontaktu – pedagog Ewa Bielawska

Linki dla rodziców i uczniów rekomendowane przez pedagoga szkolnego w ramach wsparcia w czasie epidemii wirusa COVID-19

Kochani uczniowie! Jesteśmy obecnie w niecodziennej dla nas rzeczywistości. Nie chodzimy do szkoły. Musimy uczyć się zdalnie wykorzystując różne sposoby. Spróbuję chociaż troszeczkę pomóc Wam w przyswajaniu wiedzy, aby była ona trwała.

Jak efektywnie uczyć się w domu?

1.    Zaplanuj sobie czas na naukę.

Jest to kluczowa sprawa: w jakich godzinach masz czas tylko na naukę i nic nie może cię wtedy rozpraszać. Przejrzyj rozkład zajęć zdalnych. Zobacz, które muszą się odbyć w określonych godzinach, a które możesz odłożyć na później.  Zadbaj, aby wszelkie rozpraszające Cię bodźce  usunąć. Zacznij od przejrzenia materiału, który masz do  opanowania. Jeśli trzeba, podziel go na mniejsze części i ucz się po kolei, zgodnie założonym z planem.

2.    Zadbaj o korzystne otoczenie.

– dobre oświetlenie,

– odpowiednia temperatura pomieszczenia,

– usunięcie rozpraszających czynników,

– pomyśl, co może poprawić twoją koncentrację,

– świeże powietrze w pokoju (regularnie wietrz swój pokój) ,

– nie ucz się na leżąco, do siedzenia wybieraj wygodne krzesło, wyprofilowane, o odpowiedniej wysokości,

– na czas nauki, o ile jest to obecnie możliwe, zrezygnuj w swoim otoczeniu z towarzystwa rozpraszających cię osób.

3.    Zadbaj o odpowiedni nastrój do nauki.

Na jakość uczenia się mogą mieć wpływ także czynniki zewnętrzne:

– brak motywacji,

– złe samopoczucie,

– przemęczenie fizyczne i psychiczne.

4.    Wykorzystaj do nauki wszystkie zmysły.

Najskuteczniej zapamiętujemy i uczymy się w sposób „polisensoryczny”, czyli angażując wszystkie zmysły:

– patrząc,

– słuchając,

– notując,

– rysując.

– śpiewając rymowanki,

– powtarzając na głos z pamięci zapamiętane informacje,

– opowiadając komuś o tym, czego się nauczyłeś. ( nauczyłaś).

5.    Rób efektywne notatki.

Notując, to co przekazują Ci nauczyciele w czasie lekcji zdalnych albo tworząc  na komputerze pliki ze scenariuszami lekcji  z poszczególnych przedmiotów,  możesz zastosować kilka praktycznych wskazówek, dzięki którym łatwiej ci będzie później uczyć się z notatek w domu:

– zapisuj tylko najistotniejsze informacje,

– stosuj czytelną, przejrzystą formę graficzną,

– notuj tylko na jednej stronie kartki, aby łatwiej ci było przeglądać notatki,

– używaj kolorów, podkreśleń, strzałek, znaków graficznych oraz własnych skrótów. Jeśli ich nie masz, to postaraj się stworzyć kilka na początek.

– twórz mapy myśli,

– słuchając opowiadania, wykładu, czy oglądając film związany z tematem, lepiej przyswoisz sobie informacje aktywnie notując, rysując mapy pojęć lub mapy myśli.

6. Rób optymalne powtórki.

Powtórka to ponowne, szybie przejrzenie materiału i powtórzenie najważniejszych informacji. Częste powtórki pozwolą ci zapamiętać maksimum informacji i zaoszczędzić czas.

7. Zadbaj o wypoczynek, relaks i dobry sen (mimo wszystko).

– twoje potrzeby powinny być zaspokojone, tj. potrzeba pokarmu, pragnienia, wypoczynku i snu,

– dopiero po ich zaspokojeniu będziesz mógł  przystąpić do efektywnej nauki.

POWODZENIA!!!

Jestem z Wami i dla Was – pedagog Ewa Bielawska

Uwaga, uczniowie klas VIII i ich rodzice!

Pedagog szkolny Ewa Bielawska pełniąca rolę doradcy zawodowego w szkole bardzo prosi o zapoznanie się z niżej podanymi zarządzeniami Podlaskiego Kuratora Oświaty dotyczącymi rekrutacji do szkół średnich na rok szkolny 2020/2021. Na dzień dzisiejszy są to wiadomości aktualne. Jeśli sytuacja epidemiologiczna będzie nadal trudna, pewnie pojawią się inne rozporządzenia i zarządzenia.

Zarządzenie Nr 12/2020 Podlaskiego Kuratora Oświaty z dnia 30 stycznia 2020 roku w sprawie określenia terminów przeprowadzenia postępowania rekrutacyjnego i postępowania uzupełniającego, w tym terminów składania dokumentów na rok szkolny 2020/2021 (…)

Zarządzenie Nr 20/2020 Podlaskiego Kuratora Oświaty z dnia 26 lutego 2020 roku w sprawie wykazu zawodów wiedzy, artystycznych i sportowych, organizowanych przez Podlaskiego Kuratora Oświaty lub inne podmioty działające na terenie szkoły, które mogą być wymienione na świadectwie ukończenia szkoły podstawowej oraz określenia miejsc uznanych za wysokie w tych zawodach, uwzględnianych w postępowaniu rekrutacyjnym na rok szkolny 2020/2021, w województwie podlaskim

Komunikat Podlaskiego Kuratora Oświaty w sprawie zgłaszania konkursów do wykazu zawodów wiedzy, artystycznych i sportowych, które będą brane pod uwagę w postępowaniu rekrutacyjnym na rok szkolny 2020/2021.

                                                                                                                                    Pedagog – Ewa Bielawska

Stres szkolny - przyczyny i jak sobie z nim radzić? - 19 marca 2020

      My dorośli często narzekamy na nadmiar stresu w swoim życiu. Czy nauczyciele i rodzice potrafią dostrzec, że również ich uczniowie i dzieci są narażone na stres? Niektórym dorosłym wydaje się, że dzieciństwo to okres beztroski, czas wolny od zmartwień i obciążeń wywołujących reakcje stresowe. Czy rzeczywiście tak jest?

Czym jest stres?

Stres to ogólna reakcja organizmu na trudności: zagrożenie, niepewność, zakłócenie równowagi, sytuacje zadaniowe wymagające zwiększonego wysiłku. Reakcja organizmu na stresory (czynniki powodujące stres) składa się z 3 faz:

·                     faza reakcji alarmowej – organizm mobilizuje zasoby, występują zmiany fizjologiczne, np. wzrost ciśnienia krwi, napięcia mięśniowego, pojawiają się emocje, takie jak strach, niepokój czy irytacja;

·                     faza adaptacji − organizm pracuje na wysokich obrotach, wydatkuje więcej energii, czerpie z rezerw, by podołać wyzwaniom;

·                     faza wyczerpania – następuje spadek wydolności, wracają symptomy z fazy reakcji alarmowej, mogą pojawić się trwałe zmiany somatyczne, np. choroby.

Wystąpienie u dziecka reakcji stresowej zależy od jego poznawczej oceny sytuacji. Ta sama sytuacja u jednego ucznia spowoduje reakcję stresową, a u innego nie. Reakcja ta będzie również bardziej lub mniej nasilona u różnych dzieci. Pamiętajmy, że pewna dawka sytuacji stresogennych jest w życiu dziecka nieunikniona. Co więcej, stres, który nie przekracza pewnego poziomu, jest mobilizujący i sprzyja podejmowaniu działania. Życie bez odrobiny stresu byłoby nudne, a nam brakowałoby motywacji. Nadmiar stresu działa jednak paraliżująco, powoduje problemy z koncentracją, pamięcią i stany lękowe.  Nauczyciele i rodzice powinni uważnie obserwować dziecko i w razie potrzeby skonsultować się z psychologiem lub lekarzem.

Przyczyny uczniowskiego stresu

- problemy z rodzicami

-  relacje z rówieśnikami

-  problemy związane z okresem dorastania

- nadmiar obowiązków

- nauczyciele (np. przez stwarzanie atmosfery zagrożenia w czasie lekcji, stawianie zbyt wygórowanych wymagań czy sprawdzanie wiedzy w taki sposób, który uczniom kojarzy się z chęcią udowodnienia braków w wiedzy)

-  rodzice (dodatkowe obowiązki w postaci zajęć pozalekcyjnych, nie zawsze zgodnych z zainteresowaniami dziecka, nadmierne wymagania – czasami rodzice oczekują bardzo dobrych ocen, okazują z tego powodu swoje niezadowolenie i  od ocen uzależniają akceptację okazywaną dziecku). Dziecko uczy się, że dobre oceny są dla rodziców potwierdzeniem jego wartości i zazwyczaj stara się spełnić oczekiwania rodziców, potwierdzić swoją wartość, czasem kosztem odpoczynku, snu czy kontaktów z rówieśnikami.

Jak zapobiegać nadmiernemu stresowi u dziecka?

Przeanalizujmy na początek  obciążenie dziecka obowiązkami. Nastolatek ma tygodniowo trzydzieści lub więcej godzin lekcyjnych w szkole. Spędza w niej niemal tyle czasu, ile dorośli w pracy. A przecież na tym jego praca się nie kończy. Aby wywiązać się z zadań wyznaczonych przez nauczycieli, musi przeznaczyć dodatkowo średnio od 1 do 3 godzin na naukę w domu. Jeśli rodzice, myśląc o przyszłości dziecka i jego wszechstronnym rozwoju, codziennie zafundują mu jakieś dodatkowe zajęcia, okaże się, że jego dzień pracy trwa co najmniej 10 godzin. Do tego trzeba doliczyć czas potrzebny na dojazdy, posiłki, sen. Niekiedy się okaże, że niewiele czasu zostaje na relaks, podtrzymywanie więzi rodzinnych czy przyjaźni. Przy takim trybie życia energia dziecka może się szybko wyczerpać. Rodzic powinien zadbać o zdrowy tryb życia dziecka.

Rodzicu, przede wszystkim bądź dla dziecka przykładem i od najmłodszych lat ucz je zdrowych nawyków.

·                     Po pierwsze: śniadanie – pożywne i zjedzone bez pośpiechu, aby dostarczyć organizmowi paliwa na cały poranek i zrelaksować się przed czekającymi dziecko wyzwaniami.

·                     Po drugie: wystarczająca ilość snu, aby mózg nastolatka działał sprawnie, aby nie miał kłopotów z koncentracją i pamięcią, żeby w pełni mógł uczestniczyć w lekcjach i innych zajęciach.

·                     Po trzecie: aktywność fizyczna zamiast bezmyślnego siedzenia przed telewizorem czy ekranem komputera. Uprawianie sportu to m.in. okazja do rozładowania napięcia w ciele, odprężenia i wzmocnienia organizmu. Ucz dziecko mądrze zarządzać sobą w czasie

·                     Jeśli sam planujesz swój dzień czy tydzień, naucz tego również dziecko. To pomoże mu nie wziąć na siebie więcej, niż jest w stanie wykonać bez nadmiernego obciążenia, a także uniknąć życia w ciągłym pośpiechu, z poczuciem „niedoczasu”.

·                     Przyglądajcie się wspólnie zadaniom do wykonania i ustalcie, które z nich są ważne, a które nie, które już stały się pilne, a które mają dłuższy termin ważności.

·                     Naucz dziecko odmawiać prośbom, których spełnianie oddala je od jego własnych priorytetów i sprawia, że nie jest w stanie wywiązać się z wcześniej podjętych zobowiązań. Pomóż dziecku wyznaczać sobie priorytety, stawiać cele. Jeśli skupimy się wyłącznie na celach związanych z nauką, warto z dzieckiem przeanalizować jego zainteresowania i pozwolić mu poświęcać więcej czasu na przedmioty, które wiążą się z realizacją jego długoterminowych celów lub z zainteresowaniami.

      Przeciętnemu uczniowi trudno jest spełnić oczekiwania rodzica, jeśli wymaga dobrych ocen ze wszystkich przedmiotów szkolnych. Rodzice powinni zastanowić się, czy świadectwo z czerwonym paskiem jest ważne dla dziecka, czy może tylko dla nich samych. Pomagając dziecku wyznaczać sobie cele, warto pamiętać o tym, by były konkretne, możliwe do osiągnięcia przez dziecko w określonym czasie i mierzalne. Cele warto zapisywać, ponieważ dopóki nie są zapisane, dopóty są raczej życzeniami niż celami.

Mądrze chwalić

      Rodzice sądzą, że dzieci należy chwalić, aby budować ich poczucie własnej wartości. Jednak     pochwała pochwale nierówna − nie każda jest odbierana przez dziecko pozytywnie, nie każda wzmacnia samoocenę i zwiększa szanse na powtórzenie w przyszłości pożądanego zachowania.

      Nie oceniajmy! Jeśli mówimy dziecku, np.: Świetnie sobie poradziłeś; Jesteś zdolny; , to stosujemy tzw. pochwały oceniające. Dzieci czują się niezręcznie, jeśli pochwała je ocenia, często odrzucają ją, próbują udowodnić nam, że się mylimy, znajdują dowody podważające pochwałę. W reakcji na cytowane pochwały możemy usłyszeć: Nieprawda, nie jestem zadowolony, mogłem to zrobić lepiej, gdybym się postarał; Wcale nie jestem zdolny;  Czasem może pojawić się porównanie siebie do innych (Może i jestem dobry, ale on jest lepszy). Albo może się zdarzyć, że negatywna reakcja dziecka zostanie wyrażona jedynie niewerbalnie, poprzez wzruszenie ramionami, grymas twarzy czy odwrócenie się na pięcie i wyjście z pokoju.

      Dziecko, które nauczone wcześniejszymi doświadczeniami myśli o sobie w określony sposób, np. Jestem nieznośny, i które nagle usłyszy: Jesteś grzecznym chłopcem, odrzuca pochwałę, ponieważ kłóci się ona z jego widzeniem siebie. Co więcej, w takiej sytuacji dziecko może chcieć nam udowodnić, że nie mamy racji. Dzieje się tak dlatego, że dziecko chce zachować spójność w myśleniu o sobie. Skoro myśli o sobie, że jest nieznośne, nie może się dobrze zachowywać.

Opisz, za co chwalisz

      Pochwała opisowa wymaga od chwalącego większego wysiłku.  Chwaląc w ten sposób, opisujemy fakty, wydarzenia, nie dodajemy oceny. Pochwała opisowa zawiera cenne informacje i  jest konkretna, odnosi się do zachowań, a nie do osoby, jej charakteru. Tak udzielona pochwała jest dla dziecka bardziej wartościowa, ponieważ w przeciwieństwie do pochwały oceniającej zawiera informacje na temat zachowań, które warto powtarzać w przyszłości, aby otrzymać podobny wynik. Dodatkową zaletą pochwały opisowej jest to, że dziecko nie może jej odrzucić, podważyć (jeśli jest zgodna z zaistniałą sytuacją), może natomiast skłonić je do udzielenia sobie samemu pochwały podsumowującej usłyszany opis. Jeśli zamiast: Jesteś grzecznym chłopcem, powiemy dziecku np.: Dowiedziałam się, że w tym tygodniu zachowywałeś się spokojnie na zajęciach, uważałeś i brałeś udział w lekcji, dziecko słyszy jedynie opis sytuacji i samo może wysnuć z niego wnioski na temat swojej osoby, np.: Potrafię dobrze się zachowywać w szkole.

Doceń wysiłek

      W pochwałach warto koncentrować się raczej na wysiłku, jaki dziecko włożyło w wykonanie jakiegoś zadania, niż na jego cechach wrodzonych. Dzieci chwalone za zdolności nie radzą sobie z porażkami. Dzieci chwalone za zdolności czy inteligencję mają tendencję do nadmiernego koncentrowania się na wynikach, a w przypadku porażki, uzyskania gorszej oceny przypisują ją niedostatecznym zdolnościom i mają poczucie, że nie miały wpływu na wynik (przecież mądrym się jest albo nie, dla mądrego każde zadanie powinno być łatwe). . Dzieci chwalone za wysiłek włożony w przygotowanie się do testu czy odrobienie pracy domowej chętniej podejmują kolejne wysiłki, stawiają sobie wyżej poprzeczkę i poprawiają swoje wyniki w kolejnych próbach. Mając wybór, częściej niż dzieci chwalone za wrodzone zdolności wybierają zadania trudniejsze. Te dzieci mają mocniejsze poczucie wpływu na osiągane rezultaty, uczą się, że istnieje bezpośrednie powiązanie pomiędzy pracą a wynikiem.

Miłej lektury – pedagog szkolny Ewa Bielawska

Co musisz wiedzieć o koronawirusie?

Czym jest koronawirus?

Nowy koronawirus SARS-Cov-2 wywołuje chorobę o nazwie COVID-19. Choroba objawia się najczęściej gorączką, kaszlem, dusznościami, bólami mięśni, zmęczeniem.

Jak często występują objawy?

Ciężki przebieg choroby obserwuje się u ok.15-20% osób. Do zgonów dochodzi u 2-3% osób chorych. Prawdopodobnie dane te są zawyżone, gdyż u wielu osób z lekkim przebiegiem zakażenia nie dokonano potwierdzenia laboratoryjnego.

Kto jest najbardziej narażony?

Najbardziej narażone na rozwinięcie ciężkiej postaci choroby i zgon są osoby starsze, z obniżoną odpornością, którym towarzyszą inne choroby, w szczególności przewlekłe.

Jak się zabezpieczyć przed koronawirusem?

Wirus przenosi się drogą kropelkową. Aktualnie nie ma szczepionki przeciw nowemu koronawirusowi. Można natomiast stosować inne metody zapobiegania zakażeniu. Metody te stosuje się również w przypadku zapobiegania innym chorobom przenoszonym drogą kropelkową np. grypie sezonowej (w przypadku której, szczyt zachorowań przypada w okresie od stycznia do marca każdego roku).

1. Często myj ręce używając mydła i wody, a jeśli nie masz do nich dostępu, używaj płynów/żeli na bazie alkoholu (min. 60%).
Dlaczego? Mycie rąk ww. metodami zabija wirusa, jeśli znajduje się on na rękach.

2. Stosuj odpowiednie zasady ochrony podczas kaszlu i kichania

Podczas kaszlu i kichania zakryj usta i nos zgiętym łokciem lub chusteczką – natychmiast wyrzuć chusteczkę do zamkniętego kosza i umyj ręce używając mydła i wody, a jeśli nie masz do nich dostępu – płynów/żeli na bazie alkoholu (min. 60%).
Dlaczego? Zakrycie ust i nosa podczas kaszlu i kichania zapobiega rozprzestrzenianiu się zarazków i wirusów. Jeśli kichasz lub kaszlesz w dłonie, możesz zanieczyścić przedmioty lub dotykane osoby.

3. Zachowaj bezpieczną odległość

Zachowaj co najmniej 1 metr odległości między sobą a innymi ludźmi, szczególnie tymi, którzy kaszlą, kichają i mają gorączkę.
Dlaczego? Gdy ktoś zarażony wirusem powodującym chorobę układu oddechowego, taką jak COVID-19, kaszle lub kicha, wydala pod ciśnieniem małe kropelki śliny i śluzu zawierające wirusa. Jeśli jesteś zbyt blisko, istnieje ryzyko, że możesz wdychać wirusa.

4. Unikaj dotykania oczu, nosa i ust

Dlaczego? Dłonie dotykają wielu powierzchni, które mogą być skażone wirusem. Jeśli dotkniesz oczu, nosa lub ust zanieczyszczonymi rękami, możesz przenieść wirusa z powierzchni na siebie.

5. Jeśli masz gorączkę, kaszel, trudności w oddychaniu, zasięgnij pomocy medycznej

Dlaczego? Objawy ze strony układu oddechowego z towarzyszącą gorączką mogą mieć wiele przyczyn np. wirusową (wirusy grypy, adenowirusy, rynowirusy, koronawirusy, wirusy paragrypy) czy bakteryjną (pałeczka Haemophilus influenzaea, pałeczka krztuśca, chlamydia, mykoplazama).

6. Jeśli masz łagodne objawy ze strony układu oddechowego i nie podróżowałeś do Chin

Jeśli masz łagodne objawy ze strony układu oddechowego i nie podróżowałeś do Chin, pamiętaj o stosowaniu podstawowych zasad ochrony podczas kaszlu, kichania oraz higieny rąk i pozostań w domu do czasu powrotu do zdrowia, jeśli to możliwe.

UWAGA!                                       Maseczki

Nie zaleca się używania masek na twarz przez zdrowych ludzi w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się SARS-Cov-2

Noszenie maseczki zasłaniającej usta i nos może pomóc ograniczyć rozprzestrzenianie się niektórych chorób układu oddechowego. Jednak stosowanie samej maseczki nie gwarantuje powstrzymania infekcji i powinno być połączone ze stosowaniem innych środków zapobiegawczych, w tym higieną rąk i zasadami ochrony podczas kaszlu czy kichania (patrz wyżej) oraz unikaniem bliskiego kontaktu z innymi ludźmi (co najmniej 1 metr odległości). Światowa Organizacja Zdrowia doradza racjonalne stosowanie maseczek.

Używaj maseczek tylko wtedy, gdy masz objawy ze strony układu oddechowego (kaszel lub kichanie), podejrzewasz u siebie infekcję SARS-Cov-2 przebiegającą z łagodnymi objawami lub opiekujesz się osobą z podejrzeniem infekcji SARS-Cov-2.

Sprzęt ochrony układu oddechowego powinien być oznakowany znakiem CE, który potwierdza, że został prawidłowo zaprojektowany i skonstruowany, wykonany z właściwych materiałów.

Informacja Ministerstwa Zdrowia

https://www.gov.pl/web/zdrowie/co-musisz-wiedziec-o-koronawirusie

Chroń siebie i innych przed zachorowaniem

Zachęcamy do zapoznania się informacjami zamieszczanymi na

stronie internetowej Głównego Inspektoratu Sanitarnego.

2 i 3 grudnia 2019 roku mieliśmy w naszej szkole Szkolne Dni Profilaktyki zorganizowane przez pedagoga i psychologa szkolnego.

W ramach nich odbył się rekomendowany program profilaktyczny „Debata” dla uczniów klas V i VI. W programie wzięło udział 127 uczniów i 9 nauczycieli.

Celem ogólnym programu było wzmocnienie postaw pro-abstynenckich u nastolatków stojących przed progiem inicjacji alkoholowej.  
Cele szczegółowe to :

•  
  • wzrost wiedzy o możliwościach rozwoju bez używania substancji psychoaktywnych i zmiana błędnych przekonań normatywnych (pro-alkoholowych norm środowiskowych),
  • klaryfikacja wartości w kierunku promocji zdrowego stylu życia,
  •  wzmocnienie tendencji do podejmowani abstynencji w sytuacji nacisków środowiskowych -  osłabienie siły presji rówieśniczej i ze strony środowiska dorosłych – rodziców i nauczycieli.

W programie wykorzystano  następujące strategie profilaktyczne:

•  
  • kształtowanie i wzmacnianie norm przeciwnych piciu alkoholu przez dzieci i młodzież
  • konfrontowania cenionych wartości z ryzykownymi zachowaniami
  • przekazywanie wiedzy na temat konsekwencji zachowań 
  • „osobiste postanowienie” (bez finalizacji w toku zajęć).  

Odbyły się również warsztaty skierowane do uczniów klas II, III, IV, VIa, VII i VIII  w których wzięło udział 217 uczniów  i 8 nauczycieli. z programu „Dialog przeciw uzależnieniom” na temat „Nałóg – koniec marzeń”prowadzonego przez specjalistów z Centrum Edukacji i Profilaktyki DIALOG z Krakowa. Warsztaty dotyczyły bardzo poważnego tematu jakim jest sięganie przez uczniów po używki.

W ramach tych  warsztatów uczniowie pracowali w obszarze następujących tematów:wprowadzenie definicji pojęcia uzależnienie; konsekwencje uzależnień w sferze fizycznej, psychicznej i społecznej; przyczyny sięgania po używki; ukazanie strat, jakie ponosi osoba uzależniona na podstawie wywiadu; naturalne sposoby radzenia sobie z trudnościami; nabycie i wypracowanie przez uczestników strategii obronnych; ukazanie elementów odmowy asertywnej; odmowa asertywna, a sięganie po używki. Uczestnictwo w warsztacie pozwoliło uczniom na wypracowanie strategii obronnych wobec nałogu.

Nauczyciele (25 osób), a potem rodzice (22 osoby) w czasie warsztatów pogłębiali swoją wiedzę na temat FAS.

Dowiedzieli się, żeAlkoholowy zespół płodowy (ang.  fetalalcoholsyndrome, FAS) jest zespołem chorobowym, który jest skutkiem działania alkoholu na płód w okresie prenatalnym. Alkoholowy zespół płodowy jest chorobą nieuleczalną, której można uniknąć, zachowując abstynencję w czasie trwania ciąży. Do dziś nie określono dawki alkoholu, która byłaby bezpieczna dla płodu. Każda ilość niesie ryzyko wystąpienia zaburzeń w rozwoju dziecka.Nauczyciele i rodzice poznali objawy FAS, sposoby diagnozowania i leczenia oraz formy pomocy dziecku z tym zespołem.

Źródłem finansowania projektu „Dialog przeciwko uzależnieniom”,  programu „Debata” oraz szkoleń dla nauczycieli i rodziców na temat FAS  były środki finansowe pozyskane z Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Gródku.

Jako młoda osoba masz do czynienia z wieloma wyzwaniami . Jednak bardzo niewiele z nich ma potencjalnie większy wpływ na twoje życie niż decyzja dotycząca używania alkoholu i narkotyków. To, jakiego wyboru dokonasz, wpłynie na Twoje zdrowie, Twoje wyniki w nauce, relacje, pracę lub karierę, wolność

Co możesz zrobić, jako młody człowiek, aby chronić siebie i zmniejszyć ryzyko problemów z alkoholem i narkotykami ?

Oto dziesięć porad:

1. Nie bój się mówić nie: Czasami obawa przed negatywną reakcją ze strony znajomych powstrzymuje nas od robienia tego, co sami uznajemy za słuszne. To naprawdę proste, może się wydawać, że „wszyscy tak robią", ale to nie jest prawda. Nie pozwól, aby ktoś inny podjął decyzję za Ciebie. Jeśli ktoś namawia Cię do zrobienia czegoś, co nie jest dla Ciebie dobre, masz prawo powiedzieć nie, masz prawo nie podawać powodu i masz prawo po prostu odejść .

2. Nawiązuj dobre relacje ze znajomymi i unikaj środowiska, gdzie rówieśnicy wywierają negatywną presję: Zwróć uwagę na to, z kim się spotykasz . Jeśli wśród twoich znajomych większość pije alkohol lub używa narkotyki, aby się odurzać, może warto pomyśleć o nawiązaniu nowych przyjaźni. Kontynuowanie znajomości, w których ludzie regularnie używają alkoholu, marihuany, leków nieprzepisanych przez lekarza, może sprawić, że te problemy zaczną dotyczyć również Ciebie. Nie musisz robić tego, co inni, aby mieć dobre relacje z ludźmi.

3. Dbaj o relacje z rodzicami lub innymi dorosłymi osobami: To ważne, czy dorastasz wśród ludzi, na których można polegać, z którymi można porozmawiać o życiu, o wyzwaniach i swoich decyzjach dotyczących alkoholu i narkotyków. Możliwość skorzystania z doświadczeń życiowych oraz przyjęcia szerszej perspektywy może okazać się bezcenna .

4. Ciesz się życiem i rób to, co kochasz – bez dodawania alkoholu i narkotyków: Dowiedz się, jak cieszyć się życiem i kontaktem z ludźmi w twoim otoczeniu , bez używania substancji zmieniających świadomość. Alkohol i narkotyki mogą zmienić to, kim jesteś, ograniczyć Twój potencjał i skomplikować Ci życie . Zbyt często nuda to tylko pretekst. Wyjdź na zewnątrz, bądź aktywny w szkole i w swoim środowisku. Zaangażuj się w muzykę, sport, sztukę lub pracę w niepełnym wymiarze godzin. Praca w charakterze wolontariusza to świetny sposób, aby uzyskać życiową perspektywę.

5.  Przestrzegaj zasad panujących w rodzinie dotyczących alkoholu i narkotyków: kiedy dorastasz i chcesz przejmować większą kontrolę nad swoim życiem, zaufanie i szacunek rodziców jest bardzo ważne. Nie pozwól, aby alkohol i narkotyki stanęły między Tobą i Twoimi rodzicami. Rozmowa z mamą i tatą na temat alkoholu i narkotyków może być bardzo pomocna.

6. Bądź wzorem i dawaj dobry przykład: Nie zapominaj, że to, co robisz, jest ważniejsze niż to, co mówisz! Ustaw fundament i kierunek swojego życia – dokąd zmierzasz?

7. Planuj i myśl do przodu: imprezę lub wyjście z przyjaciółmi trzeba planować z wyprzedzeniem. Trzeba chronić siebie, aby nie stać się ofiarą czyjegoś problemu z alkoholem lub narkotykami . Upewnij się, że jest ktoś, do kogo możesz zadzwonić, w dzień i w nocy, bez względu na powód. Możesz zaoferować to samo swoim znajomym.

8. Weź odpowiedzialność za siebie: weź odpowiedzialność za swoje życie, zdrowie i bezpieczeństwo. To cudowne uczucie, kiedy masz wpływ na to, jak przebiega twoje wchodzenie w dorosłość i jakie decyzje podejmujesz.

9. Uzyskaj pomoc: Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, ma kłopoty z alkoholem lub narkotykami, skorzystaj z pomocy. Nie czekaj. Nie jesteś sam/a.

  Szkolny Dzień Profilaktyki - DIALOG PRZECIW UZALEŻNIENIOM

i Program „Debata”

2 grudnia 2019 roku

·        Program „Debata”

Trener I:

2 grupy: – godziny 8.00 –13.30

1.     Klasa Va i 10 uczniów z Vc (34 uczniów) – godz. 8.00- 10.35

2.     Klasa Vb i 10 uczniów z Vc (34 uczniów) – godz, 10.45 – 13.30(z przerwami 15 minutowymi pomiędzy lekcjami):

Trener II:

MODUŁ I - DIALOG PRZECIW UZALEŻNIENIOM. Alkohol, narkotyki, tytoń.

Temat 1: Nałóg- Koniec Marzeń

1.     Klasa IVa – 13 uczniów (8.00 - 8.45)

2.     Klasy III – 32 uczniów (8.55 -9.40)

3.     Klasy II – 28 uczniów (9.50 -10.35)

4.     Klasy VII – 33 uczniów (10.45  -11.30)

5.     Klasy VIII – 34 uczniów (11.45-12.30)

6.     Klasa VIa – 22 uczniów (12.45 -13.30)

·        Warsztat dla nauczycieli na temat FAS– godzina 14.30 – 16.00

·        Warsztat dla rodziców na temat FAS – godzina 16.15-17.00

3 grudnia 2019 roku

·        Program „Debata”:

Równolegle 2 grupy: – godziny 8.00 – 10.35 (z przerwami 10 minutowymi pomiędzy lekcjami):

1.     KlasaVIa – 22 uczniów

2.     Klasa VIb – 21 uczniów

Grupa 3: od 10.45 – 13.30 ((z przerwami 15 minutowymi pomiędzy lekcjami):

1.     Klasa VIc – 20 uczniów

Witam serdecznie!

Moje listopadowe spotkanie poświęcę na rolę telewizji i komputera w życiu człowieka. Na podstawie wielu rozmów z nauczycielami i rodzicami stwierdzam, iż przyzwyczajanie dzieci do właściwego korzystania z programów telewizyjnych jest możliwe, pożądane, chociaż niełatwe. My sami powinniśmy zainteresować się tym, co dzieci oglądają i co lubią oglądać i jakimi programami dostępnymi dla nich możemy je jeszcze zainteresować. Diagnoza problemów szkolnych pokazuje, że nie zawsze zastanawiamy się nad rolą mediów i ich wpływie na dzieci, młodzież i dorosłych. Skupię się na pozytywach i negatywach telewizji i technologii komputerowych.

Pozytywny wpływ telewizji na nasze życie:

1. Jest źródłem informacji z kraju i ze świata.

2. Umożliwia bezpośrednie obserwowanie ważnych wydarzeń politycznych, sportowych, kulturalnych, religijnych.

3. Dzięki takim programom jak „Discovery” czy „National Geographik” możemy w mgnieniu oka przenieść się na Mount Everest czy w krainę dzikiej Afryki.

4. Dostarcza rozrywki (gry, teleturnieje, programy muzyczne, rozrywkowe, filmy…)

5. Naucza poprzez programy edukacyjne, popularno-naukowe.

6. Angażuje w akcje charytatywne.

7. Niektóre programy zapoznają nas z problemami ludzi niepełnosprawnych, chorych, uzależnionych, w trudnej sytuacji życiowej, co sprawia, że stajemy się bardziej wrażliwi na ich potrzeby.

8. Dzięki działalności dociekliwych dziennikarzy dowiadujemy się o przypadkach łamania prawa i niesprawiedliwości na świecie czy też różnorakich problemach społecznych.

9. Wiele programów jest powodem do dyskusji, refleksji, rozważań na temat tego co dobre, a co złe.

10. Media pomagają zrozumieć otaczający nas świat, rozwijają naszą wyobraźnię oraz poszerzają nasze horyzonty myślowe.

Negatywny wpływ telewizji na nasze życie:

1. Pochłania dużo czasu (sprawia, że rodzice mają zbyt mało czasu na rozmowę i kontakt z dzieckiem)

2. Niektóre programy, dostarczają zbyt wielu scen przemocy, agresji, brutalności, co jest przyczyną agresywnych zachowań zwłaszcza u dzieci i młodzieży, szczególnie w połączeniu ze środkami psychoaktywnymi.

3. Oglądając film, dzieci przyjmują dosłownie elementy wizualne i nie są zdolne doszukiwać się przenośni czy symbolu. Ważne jest dla nich co film przekazuje, a nie to, co się za prezentowanymi treściami kryje. W ten sposób film animowany, naładowany przemocą, może stać się dla dziecka ciężkim przeżyciem, może wprowadzić w stan rozdrażnienia czy zachwiania równowagi psychicznej.

3. Uzależnia (często telewizor jest włączony rano lub po przyjściu ze szkoły czy z pracy, a wyłączany gdy domownicy Ida spać).

4. Sprawia, że rozmowy, kontakty w rodzinie odbywają się poprzez przekrzykiwanie włączonego telewizora.

5. Częste oglądanie telewizji prowadzi do zahamowania zainteresowania książką, co z kolei sprawia, że dzieci gorzej czytają, popełniają błędy ortograficzne.

6. Emitowanie reklam powoduje, że bardzo często chcemy mieć to, co jest reklamowane bez względu na to, czy jest to dobre czy złe, potrzebne lub nie.

7. Szczególnie podatne na wpływy TV są dzieci niedostosowane społecznie, z rodzin zdemoralizowanych, dla których prezentowane wzory są do przyjęcia i zaakceptowania. Telewizja może zachęcać je do zachowań aspołecznych i podsuwać im sposoby dokonywania przestępstw.

8. Telewizja może mieć również negatywny wpływ na rozwój fizyczny dziecka, może doprowadzić do różnego rodzaju chorób: nerwic, chorób oczu, słuchu, a w efekcie do zaburzeń typu dysgrafia, dysortografia czy zaburzeń koncentracji uwagi.

9. Telewizja zakłóca organizację dnia dziecka, zbyt mało ruchu i przebywania na powietrzu może spowodować inne choroby typu skolioza, kifoza, płaskostopie itp.

10. Może powodować zaburzenia komunikacji, gdyż dialog z ekranem jest zawsze jednostronny

Pozytywny wpływ technologii komputerowych na nasze życie:

1. Za pomocą komputerów ludzie mogą wykonywać poważne i ciężkie operacje i niezwykłą dokładnością. 

2. Daje nam możliwość komunikacji. Komputery umożliwiają nam rozmowy z osobami, z którymi fizycznie nie możemy się spotkać. Wiadomości są wysyłane błyskawicznie, dzięki czemu można utrzymać kontakt z innymi. 

3. Komputer jest również źródłem rozrywki. Na komputerach można oglądać filmy czy chociażby grać w gry komputerowe.

4. Komputer jest doskonale przystosowany do pracy zarówno w biurze jak w domu.

5. Służy do przechowywania informacji (baza danych).

6. Steruje urządzeniami elektronicznymi.

7. Dzięki rozwojowi bankowości elektronicznej ludzie mogą również zarządzać swoimi pieniędzmi zgromadzonymi na kontach bankowych.

8. Dzięki oprogramowaniu i specjalnym programom instalowanym w pamięci wewnętrznej można go wykorzystywać do skomplikowanych obliczeń, obróbki tekstu, czy grafiki, a także nagrywania i montażu muzyki i filmów, czy też prezentacji multimedialnych.

9. Komputer w coraz większym stopniu zastępuje książki i tradycyjne notatniki papierowe. Również aparaty fotograficzne i kamery video zapisują zdjęcia i filmy w formie elektronicznej, aby można było je skopiować do pamięci komputera i później wyświetlać na monitorze

10. Statystyki pokazują, że młodzi ludzie wykorzystują internet głównie do rozrywki. Ostatnio najpopularniejszą jej formą stały się portale społecznościowe. Są to strony służące do dzielenia się z innymi użytkownikami prywatnymi informacjami, zdjęciami, poglądami oraz do wzajemnej komunikacji przy pomocy zintegrowanych czatów oraz skrzynek pocztowych.

Negatywny wpływ technologii komputerowych na nasze życie:

1. Powszechny dostęp do niekontrolowanych treści stron internetowych, do pornografii, do „atrakcyjnych” stron sekt.

2. Nawiązanie znajomości mających destrukcyjny wpływ na człowieka.

3. Powstanie gier komputerowych opartych w szczególności na „zabawie” w strzelanie i zabijanie (obowiązuje zasada okrucieństwa wobec przeciwnika). Normy okrucieństwa przenoszone są w świat realny.

4. Wielogodzinne przesiadywanie przed ekranem komputera powoduje szereg negatywnych konsekwencji. Przede wszystkim wpływa to niszcząco na zdrowie fizyczne użytkownika. Komputer jest szkodliwy dla wzroku, kręgosłupu oraz nadgarstka (zespół cieśni nadgarstka).

5. Dokonywanie przestępstw za pomocą Internetu, włamywanie się do bazy danych różnych firm i instytucji.

6. Hejt i mowa nienawiści.

7. Istnieją przesłanki, aby sądzić, że młodzi ludzie mają trudności w rzetelnej ocenie wartości treści spotykanych w sieci.

8. Praktyka pokazuje, że internet nie sprzyja wychowawcom. Jego zawartość jest mieszaniną bardzo różnych materiałów, które często mają antywychowawczy wpływ.

9. Istotnym zagrożeniem związanym z internetem jest mechanizm uzależnienia, którego zaawansowaną formą jest rodzaj choroby, nazywany przez psychiatrów Zespołem Uzależnienia od Internetu. Najczęściej uzależniają się dzieci, których rodzice nie interesują się sposobem używania przez nie komputera.

Reasumując obarczanie telewizji i komputera za całe zło i drastyczne ograniczanie czasu z nich korzystania nie ma sensu. To rodzice i wychowawcy powinni nauczyć dzieci jak mądrze i rozsądnie z nich korzystać. Dziecko odizolowane od telewizji i bohaterów filmowych, które są przedmiotem rozmów i zabaw kolegów, czuje się gorsze od rówieśników. Z drugiej strony telewizja i komputer nie może zawładnąć jego czasem i stać się prawdziwym nałogiem, co niestety często ma miejsce. Bądźmy rozsądni pod każdym względem i odpowiedzmy sobie sami przed sobą: „szkodzą czy pomagają?”.

                                                                                                                Ewa Bielawska – pedagog szkolny

Smak życia czyli debata o dopalaczach

W dniu 21 listopada z inicjatywy pedagoga szkolnego w Szkole Podstawowej w Gródku realizowany był program profilaktyki uniwersalnej pt. „Smak życia czyli debata o dopalaczach” dla klas VII i VIII. Wzięło w nim udział 67 uczniów i 6 nauczycieli. Osoba prowadzącą była pani Małgorzata Stefanowicz. Autorem  w/w programu jest prof. Krzysztof Wojcieszek. Program  powstał z inicjatywy Ministerstwa Zdrowia oraz Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii.

Celem programu jest dostarczenie młodym ludziom podstawowych informacji na temat „dopalaczy” i zagrożeń wynikających z ich używania, a w konsekwencji zwiększenia ostrożności i zmniejszenia otwartości na kontakty z tymi produktami. Dzięki odpowiednio dobranej konstrukcji scenariusza programu, zastosowana tu metoda krótkiej interwencji profilaktycznej umożliwia twórcze wykorzystanie dysonansu poznawczego uczestników związanego z nową wiedzą i oceną ich zachowań ryzykownych.

 Program  „Smak życia czyli debata o dopalaczach” bazuje na metodach aktywizujących, a jego zaletą jest uniwersalność, elastyczność oraz prostota zastosowania.

Najważniejsze KOMUNIKATY PROGRAMU:

1. Używanie tzw. dopalaczy jest niebezpieczne dla zdrowia fizycznego,

    psychicznego i relacji społecznych użytkownika.

2. Producenci i sprzedawcy tzw. dopalaczy nie gwarantują nam

    bezpieczeństwa, nie prowadzą żadnych wystarczających badań analitycznych

    z punktu widzenia bezpieczeństwa użytkownika. To zawsze wielki

    eksperyment na ludziach.

3. Z powodu używania różnorodnych składników nie da się odpowiedzialnie

    przewidzieć skutków indywidualnych użycia danego „dopalacza"

    u konkretnego użytkownika. Taka sytuacja bardzo utrudnia

    pomoc lekarską, gdy jest ona niezbędna.

4. W niektórych „dopalaczach” wykryto substancje będące nielegalnymi

    narkotykami z potencjałem uzależnienia, dodane tam bez wiedzy

    nabywcy. Tzw. dopalacze mogą uzależniać.

5. Nie wszyscy używają tzw. dopalaczy, w gruncie rzeczy była to i jest

    nadal mniejszość i to zdecydowana MNIEJSZOŚĆ, raczej dorośli,

    niż młodzi. Moda na „dopalacze” nie obowiązuje nie ma jej, ogranicza się

   do wybranych, niewielkich środowisk.

6. Nie warto brać „dopalaczy”. Korzyści z używania tzw. dopalaczy są

    znikome, nieproporcjonalnie małe w stosunku do ryzyka.

7. Pojawienie się tzw. dopalaczy to typowy zabieg marketingowy osób

    chcących za wszelką cenę zarobić na żądnych wrażeń łatwowiernych

    klientach w oparciu o sugestie rynkowe i ciekawość nabywcy.

8. Wiele produktów zwanych dopalaczami to w Polsce produkty nielegalne,

     zawierają substancje uznane za niebezpieczne i umieszczone na

     specjalnej liście. Ostatnie regulacje prawne jeszcze podkreśliły tę sytuację.

9. Życie bez „dopalaczy” jest zdecydowanie lepsze, niż z nimi.

    Faktycznie używanie substancji zubaża i obniża jakość życia, jest też

    charakterystyczne dla osób, które cierpią na różne deficyty osobiste,

     społeczne czy duchowe.

10. Namawianie do brania, tzw. dopalaczy jest niegodziwe. Jeśli jest świadome,

      to staje się po prostu przemocą.

Szanowni rodzice i nauczyciele! Witam serdecznie po wakacjach.

Wdrożyliśmy się już do pracy w kolejnym roku szkolnym. Czas więc rozpocząć cykl porad edukacyjno-wychowawczo-profilaktycznych. Zapraszam do odwiedzania strony www naszej szkoły oraz zakładki pedagoga szkolnego. Dzisiejsze rozważania dla jednych z Was być może będą zupełnie czymś nowym, o czym nigdy nie słyszeli, dla innych są już zauważonym problemem, z którym nie wiemy jak się mierzyć. Moją intencją jest zwrócenie Państwa uwagi na problem patostreamingu.

„Nowe uzależnienia – niebezpieczny patostreaming”

We współczesnych czasach, w jakich żyjemy coraz młodsze dzieci mają dostęp do sprzętów elektronicznych oraz Internetu. Często zanika również kontrola rodzicielska, przez co dostęp do tzw. „całego świata” staje się nieograniczony. W myśl zasady „to co jest inne, kontrowersyjne, wzbudza w ludziach ciekawość” młodzi ludzie stykają się w sieci z wieloma szkodliwymi materiałami, tzw. patotreściami.

Na ryzyko korzystania z Internetu najbardziej narażone są dzieci oraz nastolatkowie, którzy nie zawsze potrafią oddzielić fikcję od prawdy, są ciekawi, poszukują nowych form rozrywki, chcą nawiązywać znajomości. Zatem kampanie i działania organizacji pozarządowych do tej pory skupiały się na uświadamianiu rodziców, by kontrolowali, jakie strony odwiedza ich dziecko i z kim się komunikuje. Organy ścigania zajmujące się cyberprzestępczością śledziły problem pedofilii, przemocy oraz oszustw w sieci.

Im wcześniej, my rodzice i nauczyciele zdamy sobie sprawę, że patotreści są częścią Internetu, tym lepiej. Będąc bowiem świadomym, można na nie reagować.

Nie wszystkie pełne przemocy i szkodliwe materiały internetowe są w myśl prawa uznawane za nielegalne. Dlatego pojawili się tzw. patostreamerzy (głównie na platformie YouTube) – osoby balansujące na granicy prawa, którzy poprzez transmisje na żywo wytwarzają tzw. patotreści. Są to steramy i shoty, filmy i zdjęcia, za pomocą których nadawcy prezentują postawy i działania sprzeczne z ogólnie przyjętymi normami społecznymi, przesycone brutalnością, agresją, przemocą, wulgaryzmami. Zawierają więc treści demoralizujące i obraźliwe, które mogą mieć negatywny wpływ na najmłodszych użytkowników Internetu. Patostreamerzy z jednej strony przyciągają odbiorców wrażeniem autentyczności i prawdziwego życia, z drugiej mija sporo czasu, zanim ktoś zgłosi szkodliwość transmisji i administrator portalu zareaguje. Dodatkowo podczas transmisji na żywo często zachęcają odbiorców do wpłacania datków, tzw. donejtów (zazwyczaj 2-5 zł), dzięki którym jednorazowo zarabiają nawet kilka tysięcy złotych.

Patotreści przenikają do nas również od strony offline. Od ponad roku organizowane są gale Fame MMA, czyli zawody sportowe nawiązujące do dyscypliny mieszanych sztuk walki, w których konkurują celebry ci, youtuberzy i patostreamerzy. Emocje przed nimi podgrzewane są oczywiście w sieci.

30 maja 2019 roku podczas konferencji „Patotreści w Internecie. Niebezpieczna codzienność naszych dzieci” Fundacja „Dajemy Dzieciom Siłę” zaprezentowała raport ze swoich badań na nastolatkach w wieku 13-15 lat. 84% badanych ogląda lub oglądało materiały zawierające patotreści. 75% nastolatków ogląda te materiały z ciekawości, nudy, rozrywki, chęci bycia na czasie lub przynależności do grupy rówieśniczej. 38% respondentów uważa, że patotreści pokazują prawdziwe życie, a 18% podkreśla, że niektórzy twórcy materiałów wręcz im imponują. Zatem wniosek jest jeden – należy podjąć edukację w zakresie patotreści oraz pokazywania dzieciom i młodzieży innych, prawidłowych wzorców zachowań.

Trudno w tej chwili określić, jakie skutki będzie miało oglądanie patotreści przez nastolatków, to jednak bezsprzecznie można stwierdzić, że takie materiały mają szkodliwy i demoralizujący charakter. Ich siła jest tym większa, że dla części nastolatków youtuber jest rodzajem autorytetu, z kim można się utożsamić, kogo życie można śledzić i naśladować.

Autorzy badań podkreślają, że największym zagrożeniem jest obcowanie młodego człowieka z przemocą (zarówno fizyczną, psychiczną, jak i seksualną), od której nie stronią patostreamerzy. Nawet pośredni kontakt z zachowaniami agresywnymi może prowadzić z jednej strony do wzmacniania chęci bezpośredniego wyrażania agresji, z drugiej do usypiania wrażliwości na krzywdę oraz los ofiary. Kolejne zagrożenie to niezrozumienie oglądanych treści i kształtowanie nieprawdziwych przekonań na temat świata i ludzi. Niewątpliwie młodzi odbiorcy poprzez oglądanie patotreści będą uczyli się negatywnych wzorców zachowań oraz relacji tworzonych między ludźmi. Z materiałów tworzonych przez patostreamerów mogą czerpać zafałszowany obraz seksualności, relacji z rodzicami, partnerami czy nawet obcymi ludźmi. Bardzo realna jest obawa, że patotreści prowadzą do spłycania wrażliwości dziecka, ponieważ opatrzenie się z brutalnymi zachowaniami prowadzi do obojętności w prawdziwym życiu.

Jak zatem chronić dzieci przed patotreściami? Czy jest to w ogóle możliwe?

Punktem wyjścia może być rozmowa przeprowadzona w zaciszu domu, jak i w klasie. O co pytać? Przede wszystkim o motywację i o to, jak dzieci czują się podczas oglądania tych materiałów. W szkole pozwólmy dzieciom napisać odpowiedzi na kartkach, tak żeby nie musiały wypowiadać się przed rówieśnikami.

Należy piętnować zachowania patostreamerów. Tłumaczyć dzieciom, dlaczego zachowanie tych osób jest niebezpieczne i szkodliwe społecznie.

Zamiast zabraniać dzieciom dostępu do Internetu, pokazujmy alternatywę, dobra stronę Internetu, a zwłaszcza mediów z których dzieci korzystają. Porozmawiajmy z nimi o tym, czym się interesują, kim chcą być w przyszłości, jakie mają marzenia. Następnie przygotujmy listę edukacyjnych i merytorycznych kanałów – na YouTube znajdziemy przecież wiele treści związanych z nauką, podróżami, językami obcymi, ochroną środowiska czy szeroko pojętą kulturą. To my – dorośli użytkownicy Internetu – powinniśmy zainteresować się treściami, po jakie sięga dziecko, i wskazać mu inne, bardziej przyjazne miejsca.

W domu i na lekcjach z wychowawcą należy prowadzić swego rodzaju trening empatii i uważności skierowanej ku drugiej osobie poprzez prowadzenie ćwiczeń aktywnego słuchania, komunikowania się, wyrażania swoich uczuć, bycia otwartym na uczucia innych. Pamiętajmy, że trening empatii to również dawanie przykładu i wzorca. Dajmy dzieciom poczucie, że mogą liczyć na dorosłych, których znają, do nich zwracać się ze swoimi problemami (a nie poprzez wpłacanie donejtów , mieć poczucie, że jest się znajomym sławnego youtubera).

Z szacunkiem – Ewa Bielawska – pedagog szkolny

Literatura:

1. Kinga Bartkowiak „Niebezpieczny patostreaming”, Głos Pedagogiczny – październik 2019

2. Raport z badań nastolatków nt. patotreści : https://www.rpo.gov.pl/sites/default/filesRaport%20z%20bada%C5%84%20nastolatk%C3%B3w%20

3. Zapis konferencji „Patotreści w Internecie. Niebezpieczna codzienność naszych dzieci”, https://www.youtube.com (dostęp: 30.08.2019)

Jak zorganizować udane i bezpieczne wakacje?

– ulotka informacyjna dla uczniów i rodziców

       Nadchodzą przez wszystkich wyczekiwane wakacje.  To cenny czas pod wieloma względami – nie tylko pozwala odpocząć po wielu miesiącach szkolnych obowiązków, ale także jest szansą zdobycia niepowtarzalnych doświadczeń, rozwinięcia nowych kompetencji czy wprowadzenia ważnych zmian.  Jest to również okazja do pogłębienia relacji z rodzicami czy rodzeństwem.

       Po kolejnym roku ciężkiej pracy marzymy o odpoczynku i myślimy, gdzie wyjechać, z kim się spotkać, jak zaplanować ten wolny czas. Wakacje to w końcu urlop, na który dzieci i młodzież, a także nauczyciele i wszyscy pracownicy szkoły  w pełni sobie zasłużyły. Okazuje się, że najlepsze wakacje to takie, które mają wszystkiego po trochu. Przede wszystkim zabawy, ale i wypoczynku, spotkań towarzyskich i czasu ciekawie spędzonego w pojedynkę. W trakcie warto tez robić coś, co będzie rozwijało nasz intelekt, ale pamiętajmy – to też powinno sprawiać nam przyjemność.

Aby wakacyjny wypoczynek był udany, nie powinno w nim zabraknąć:

1.       Zmiany otoczenia – co ułatwi oderwanie się od codzienności, wprowadzi urozmaicenie i dostarczy nowych wrażeń. Możemy to osiągnąć poprzez dłuższy wyjazd na obóz lub kolonie, wyjazd do dalszej rodziny czy chociażby weekendowe „wypady”.

2.       Urozmaiconej aktywności -  warto w miarę możliwości starać się urozmaicać sposoby, w jaki spędza się czas w ciągu dnia czy w ciągu tygodnia. Należy zadbać o czas na wyspanie się i relaks, aktywność ruchową, spotkania z rówieśnikami, aktywności na świeżym powietrzu, rozrywkę, np. hobby, aktywność intelektualną połączoną z zabawą, np. kalambury, czytanie fajnej książki.

3.       Poznawania nowych osób – jest ono atrakcyjne ze względu na to, że z nowymi znajomymi można świetnie spędzać czas, jest szansą na nawiązanie przyjaźni oraz pozwala ćwiczyć umiejętności interpersonalne.

4.       Nowych doświadczeń i wyzwań – robienie czegoś po raz pierwszy i próbowanie swoich sił w nowych sytuacjach rozwija zaradność, samodzielność i pewność siebie dziecka oraz jego wiedzę o świecie.

5.       Samodzielnego planowania aktywności – w czasie, kiedy nie trzeba chodzić do szkoły i odrabiać lekcji, dzieci i młodzież mają większą swobodę decydowania o tym, co będą robić danego dnia. To świetna okazja do trenowania umiejętności samodzielnego planowania i organizacji czasu oraz rozwijania kreatywności poprzez poszukiwanie nowych pomysłów do zabaw i aktywności.

6.       Pozytywnych emocji – dominować powinna atmosfera zabawy i radości. Oczywiście mogą być obowiązki, ale przeważać powinny przyjemności i odpoczynek.

7.       Bezpieczeństwa – o zasadach bezpieczeństwa nie wolno zapominać nawet podczas najlepszej zabawy. Zawsze należy zwracać uwagę na bezpieczeństwo własne oraz innych będących z nami. W razie, gdyby działo się coś niepokojącego, niezwłocznie wezwać pomoc.

Udanych, bezpiecznych wakacji, pełnych niesamowitych wrażeń życzy pedagog – Ewa Bielawska

20 reguł wychowania dzieci - Janusz Korczak

9 maja 2019 roku zorganizowaliśmy Szkolny Dzień Profilaktyki.

W tym dniu odbyło się 6 warsztatów dla uczniów:

1. klasy IIa,b - Słowa, które krzywdzą i ranią innych. Prawidłowa komunikacja u dzieci.

2. klasy Va i 1/2 klasy Vb - Rozumiem, słucham, argumentuję, a nie atakuję - stop mowie nienawiści.

3. klasy Vc i 1/2 klasy Vb - Rozumiem, słucham, argumentuję, a nie atakuję - stop mowie nienawiści.

4. klasy VIa,b - Hejt - dokąd nas zaprowadzi?

5. klasy VIIa,b - Mowa nienawiści jako problem społeczny, etyczny i moralny.

6. klasy VIIIa,b - Wolność słowa, a mowa nienawiści, gdzie zaciera się granica?

       Nauczyciele szkolili się na warsztacie: Jak rozmawiać z dziećmi o uprzedzeniach?

       Natomiast rodzice mieli szkolenie na temat: Słowa, które krzywdzą i ranią innych. Prawidłowa komunikacja z dzieckiem i otoczeniem.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gdy zdanie rodziców przestaje się liczyć…

      Przychodzi taki czas w życiu każdego dziecka, że ze zdaniem rodziców przestaje się liczyć, a silne oddziaływanie na dziecko przejmuje grupa rówieśnicza. Drodzy rodzice, tym problemom można sprostać, pod warunkiem, że się postępuje właściwie.

1.      Rola oddziaływań rodziców we wczesnym dzieciństwie

      Już od wczesnego dzieciństwa powinna być kształtowana odporność na wpływy innych. Podstawą jest budowanie osobowości dziecka. Żeby umiało przeciwstawić się wpływom innych, dziecko musi najpierw wiedzieć, na czym stoi i kim jest. Ta tożsamość to wartości i zasady wyniesione z domu (przekazywane w toku codziennych kontaktów: bawiąc się, rozmawiając, korygując zachowania dziecka w różnych sytuacjach i tłumacząc swoje postepowanie)  oraz osobiste przekonanie dziecka, że jest ważne jako osoba (że to co robi, myśli, czuje jest ważne i znaczące). Rodzic buduje osobowość dziecka wtedy, gdy uważnie je słucha, szanuje jego wybory, przyjmuje emocje, towarzyszy zmaganiom, podkreśla, że akceptuje dziecko jako człowieka, choć nie zawsze akceptuje jego zachowanie, szanuje, wspiera i rozumie.

2.      Kiedy dzieci są najbardziej podatne na wpływy rówieśników?

a)      5-7 lat – dziecko słucha i naśladuje inne dzieci lub ulega ich wpływom ( z ciekawości lub z chęci nawiązania kontaktu). W tym okresie rodzicom łatwo jest zauważyć negatywny wpływ rówieśników i mu przeciwdziałać, ponieważ dziecko jest jeszcze szczere, zwierza się rodzicom, bo zarówno oni jak i nauczyciele są  dla dziecka bardzo ważni.

b)      9-10 lat – dzieci zaczynają starać się o akceptację rówieśników, przyjmując narzucane przez nich normy. Autorytet dorosłego już maleje, a ważniejsze są zasady wprowadzane przez grupę.  Silna staje się potrzeba przynależności do grupy. Jednocześnie dziecku zależy, aby być kimś „odrębnym” niż inni.

c)      13-15 lat – dziecko próbuje zdobyć uznanie płci przeciwnej. Silna jest potrzeba zdobycia uznania w oczach chłopaka/dziewczyny. Ważne jest też dostosowanie swojego funkcjonowania do oczekiwań drugiej osoby, co często budzi wiele napięć.

     W większości tych okresów wielka rolę odgrywa nauczyciel, który może zarówno wesprzeć dziecko, jak i utrudnić mu przechodzenie przez wymienione fazy rozwoju.

3.      O czym warto pamiętać na co dzień?

a)      Dzieci są dziećmi – są niedojrzałe, brak im wiedzy. Zatem warto im naświetlać podstawowe pojęcia – konflikt między potrzebą indywidualizmu a przynależności, potrzebę przeciwstawiania się autorytetom oraz ich własne potrzeby emocjonalne i społeczne. Im bardziej będą siebie rozumiały, tym bardziej będą ufać swemu osądowi niż zdaniu rówieśników.

b)     „Rozumieć”, „wiedzieć” nie znaczy „umieć zastosować”. Pamiętajmy w tym momencie, że dziecko często wie, co mogłoby zrobić, ale sama wiedza nie wystarcza do podjęcia działania. Potrzebna jest jeszcze tzw. emocjonalna i motywacyjna gotowość. Gotowość kształtuje się w czasie rozmyślania, rozmów o tym, co, dlaczego i jak warto zrobić, analizowania rozwiązań i potencjalnych konsekwencji każdego zachowania. Rolą rodzica jest towarzyszyć w tych rozmyślaniach, zachęcać do rozmowy, słuchać, unikać komentarzy i ocen.

     Zachęcam do pomocy dziecku w budowaniu adekwatnego obrazu własnej osoby, opartego na realnych zasobach (co potrafię, w czym jestem dobry, co mi się udaje) tylko osoba silna wewnętrznie potrafi stawiać opór innym. Oczywiście – taka osoba będzie też stawiać opór rodzicom w różnych sytuacjach. Jest to jednak niska cena w zamian za wychowanie człowieka umiejącego przeciwstawić się innym dziś i w przyszłości.

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Uczniowie z orzeczeniami o potrzebie kształcenia specjalnego

      Zgodnie z obowiązującym Rozporządzeniem MEN z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia , wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych  niedostosowaniem społecznym  (Dz.U. z 2017r. poz.1578)  i Rozporządzeniem MEN z dnia 7 września 2017 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1743) dla uczniów wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy wydaje się orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Dotyczy to uczniów:

- niepełnosprawnych  (niesłyszący i słabosłyszący; niewidomi i słabowidzący; z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją; niepełnosprawni intelektualnie w stopniu lekkim; niepełnosprawni intelektualnie w stopniu umiarkowanym lub znacznym; z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera; z niepełnosprawnościami sprzężonymi)

- niedostosowanych społecznie

- zagrożonych  niedostosowaniem społecznym.

     Orzeczenie jest wydawane na wniosek rodziców ucznia. Zespół diagnozujący ucznia z poradni p-p może zasięgnąć opinii nauczycieli jego szkoły, i zazwyczaj tak się dzieje, informując o tym wnioskodawcę. Opinię taka pisze najczęściej wychowawca i nauczyciel zgłaszający problem. O opinię może również wystąpić sam wnioskodawca.

    Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego jest wydawane na okres roku szkolnego albo etapu edukacyjnego. Wówczas starosta lub jednostka samorządu terytorialnego ma obowiązek zapewnić takiemu uczniowi formę kształcenia zalecaną w orzeczeniu. Uczniom tym szkoła ma obowiązek zapewnić:

- realizacje zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego

- warunki do nauki, sprzęt specjalistyczny i środki dydaktyczne odpowiednie ze względu na ich indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne

- zajęcia specjalistyczne organizowane w szkole w ramach udzielania uczniom pomocy psychologiczno-pedagogicznej

- inne zajęcia odpowiednie ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne uczniów, w szczególności zajęcia rewalidacyjne, resocjalizacyjne i socjoterapeutyczne (prowadzenie tych zajęć dyrektor szkoły powierza nauczycielom lub specjalistom posiadającym kwalifikacje odpowiednie do rodzaju niepełnosprawności ucznia)

- integrację ze środowiskiem rówieśniczym, w tym uczniami pełnosprawnymi

- przygotowanie do samodzielności w życiu dorosłym.

     Zgodne z Rozporządzeniem MEN z dnia 28 marca 2017 r. w sprawie ramowych planów nauczania dla publicznych szkół (Dz.U. z 2017 r. poz. 703), na zajęcia rewalidacyjne dla ucznia niepełnosprawnego przeznacza się 2 dodatkowe godziny tygodniowo.

      Uczniowi objętemu kształceniem specjalnym dostosowuje się program nauczania do jego indywidualnych  potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych. Dostosowanie to następuje na podstawie opracowanego dla ucznia indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego (IPET) uwzględniającego zalecenia zawarte w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego. IPET opracowuje zespół nauczycieli i specjalistów prowadzących zajęcia z uczniem na okres, na jaki zostało wydane orzeczenie. Pracę zespołu koordynuje wychowawca. Podstawa przygotowania IPETu jest wielospecjalistyczna ocena poziomu funkcjonowania ucznia (WOPFU), której dokonuje się co najmniej 2 razy w roku szkolnym. Oceniając efektywność IPET, zespół podejmuje – w miarę potrzeb – decyzję o jego modyfikacji. Rodzic ma prawo do: uczestniczenia w spotkaniach zespołu, opracowywania i modyfikacji programu, opracowywania wielospecjalistycznych ocen, otrzymania kopii programu i wielospecjalistycznych ocen.

     W szkołach ogólnodostępnych, w których kształceniem specjalnym objęci są uczniowie ze względu na : autyzm, w tym zespół Aspergera lub niepełnosprawności sprzężone można zatrudnić dodatkowo – z uwzględnieniem realizacji zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego:

1.       Nauczycieli posiadających kwalifikacje z zakresu pedagogiki specjalnej

2.       Asystenta nauczyciela

3.       Pomoc nauczyciela.

     W przypadku dzieci posiadających  orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego uczniowie ci mogą uczyć się w szkole podstawowej do końca roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w którym kończą 20 rok życia, a w szkole ponadpodstawowej do końca 24 roku życia.

     Uczniom posiadającym  orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego można przedłużyć okres nauki:

1.       W szkole podstawowej:

·         O 1 rok – na I etapie edukacyjnym

·         O 2 lata – na II etapie edukacyjnym

2.       W szkole ponadpodstawowej o 1 rok.

Decyzje o przedłużeniu okresu nauki podejmuje rada pedagogiczna po uzyskaniu:

·         Opinii zespołu nauczycieli i specjalistów pracujących z uczniem i tworzących dla niego IPET

·         Zgody rodziców ucznia lub pełnoletniego ucznia.

      Decyzje o przedłużeniu okresu nauki podejmuje się:

1.       W przypadku szkoły podstawowej:

·         Na I etapie edukacyjnym – nie później niż do końca roku szkolnego w klasie III

·         Na II etapie edukacyjnym -  nie później niż do końca roku szkolnego w klasie VIII

2.       W przypadku szkoły ponadpodstawowej – nie później niż do końca roku szkolnego w ostatnim roku nauki.

     Uczeń, któremu wydłużono cykl kształcenia, na zakończenie pierwszego roku realizacji wydłużonego cyklu nie podlega klasyfikacji rocznej. Klasyfikacja ucznia jest dla niego śródroczną, gdyż nie kończy klasy wraz z rówieśnikami. Uczniowi takiemu można wydać zaświadczenie o przebiegu nauczania.

Uczeń z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego w szkole ogólnodostępnej

1. Formy pomocy p-p:

Korzystanie z pomocy p-p w szkole jest dobrowolne i nieodpłatne. Udzielana jest ona uczniom w trakcie bieżącej pracy z nimi nauczycieli i specjalistów (pedagogów, psychologów, logopedów, doradców zawodowych i terapeutów pedagogicznych).

Inne formy pomocy p-p to: klasy terapeutyczne, zajęcia rozwijające uzdolnienia, zajęcia rozwijające umiejętność uczenia się, zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze, zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, zajęcia logopedyczne, zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno-społeczne, zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu, inne zajęcia o charakterze terapeutycznym, zindywidualizowana ścieżka kształcenia, porady, konsultacje, warsztaty i szkolenia,  konsultacje, warsztaty i szkolenia dla rodziców uczniów i nauczycieli.

2. Udzielanie pomocy p-p:

     Nauczyciele i specjaliści rozpoznają indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz indywidualne możliwości psychofizyczne uczniów, bez obowiązku ich diagnozowania. Niezwłocznie udzielają uczniowi pomocy w trakcie bieżącej z nim pracy i przekazują informację o udzielanej pomocy wychowawcy klasy. Osobą, do której należy planowanie i koordynowanie udzielania uczniom pomocy p-p – we współpracy z nauczycielami i specjalistami- jest wychowawca. On informuje innych nauczycieli o objęciu ucznia pomocą p-p i taką informację przekazuje dyrektorowi szkoły. Dyrektor ustala: formy udzielania pomocy, okres ich udzielania i wymiar godzin, w których będą realizowane i przekazuje taką informację pisemnie rodzicowi ucznia.

     Planowanie i koordynowanie udzielania pomocy p-p uczniom posiadającym orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego jest zadaniem zespołu nauczycieli i specjalistów pracujących z uczniem. Ustalenia form udzielania pomocy, okresu jej udzielania, wymiaru godzin są uwzględniane przy opracowywanym dla ucznia indywidualnym programie edukacyjno-terapeutycznym (IPET).

     Nowością w rozporządzeniu MEN jest umożliwienie dyrektorowi szkoły wystąpienia do publicznej poradni z wnioskiem o przeprowadzenie diagnozy i wskazanie sposobu rozwiązania problemu ucznia, u którego – mimo udzielanej w szkole pomocy p-p – nie nastąpiła poprawa funkcjonowania.

     Dokumentacją udzielania pomocy p-p są dzienniki zajęć i teczki pomocy p-p dla każdego ucznia.

                                                                        Pedagog: Ewa Bielawska

ZABURZENIA EMOCJI U DZIECI

      Szanowni rodzice i nauczyciele. W grudniowym rozważaniu postanowiłam zwrócić naszą uwagę na zagadnienie zaburzeń emocjonalnych u dzieci.

       Zaburzenia emocjonalne u dzieci są coraz powszechniejszym zjawiskiem. Emocje odgrywają ważną rolę w życiu każdego człowieka i to niezależnie od wieku. Rozwój emocjonalny dzieci cechuje się wzbogacaniem i zróżnicowaniem życia uczuciowego.

        Na zachowanie dziecka w szkole wpływ ma wiele czynników. Są nimi między innymi: system nagród i kar wyniesiony z domu (czyli tzw. wychowanie), doświadczenia z przedszkola, zdrowie fizyczne, rozwój  oraz EMOCJE.

      Zachowanie niektórych dzieci w szkole bardzo nas niepokoi, szczególnie dlatego, że jest uciążliwe dla innych lub niekorzystne dla samego dziecka. Tym bardziej trudno jest nam zrozumieć i zaakceptować takie zachowanie, jeżeli naszym zdaniem nic go nie usprawiedliwia: dziecko jest zdrowe, sprawne fizycznie, inteligentne. Zadajemy sobie wtedy pytanie, dlaczego  dziecko zachowuje się w ten sposób i jak mu pomóc?

JAK OBJAWIAJĄ SIĘ ZABURZENIA EMOCJI U DZIECKA?

·         gwałtowne wybuchy złości. W szkole najłatwiej je zaobserwować, bo są szczególnie uciążliwe dla otoczenia. Mogą one mieć formę ataku słownego lub fizycznego na inną osobę lub niszczenia przedmiotów. Bywa, że dziecko kieruje złość na samego siebie, np. zadaje sobie ból fizyczny uderzając głową w ścianę., albo psychiczny, niszcząc coś, co do niego należy i jest dla niego ważne.

·         Wybuch złości może mieć formę „obrażenia się”, zamknięcia się w sobie połączonego często z ucieczką albo ukryciem się w niedostępnym miejscu. Charakterystyczne dla tych zachowań jest to, że przyczyna wywołująca wybuch z punktu widzenia zewnętrznego obserwatora wydaje się nieproporcjonalnie mała i nie znacząca w stosunku do siły, z jaką dziecko zareagowało. Pamiętajmy jednak, że drobny, wydawałoby się, incydent dotykający bolesnego problemu dziecka może doprowadzić do eksplozji.

·         Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi przeżywają częściej i intensywniej niż inne dzieci emocje złości i lęku, a także mają trudności z wyrażaniem tych uczuć w sposób właściwy. Najczęściej obserwowaną w szkole postacią lęku jest lęk przed oceną. Ujawnia się wtedy, kiedy dziecko czuje się przez innych ludzi obserwowane i oceniane. W szkole zdarza się to bardzo często: podczas odpowiedzi, sprawdzianów, egzaminów. Podjęcie przez dziecko nauki w szkole może być dla niego bardzo dużym stresem i lękiem przed nieznanym, nie poradzeniem sobie w szkole. Wszystkie dzieci odczuwają wtedy pewien stopień niepokoju, ale są i takie, u których napięcie powstałe w tych sytuacjach jest tak duże, że uniemożliwia im sprawne działanie. Powoduje, że odczuwają „pustkę” w głowie, rezygnują z działania albo wykonują zadanie poniżej swoich możliwości. Bywają agresywne, a ich zachowania w naszej ocenie są nieadekwatne do bodźca.

·         Charakterystycznym objawem zaburzeń emocjonalnych jest niezdolność do utrzymania własnej aktywności na odpowiednim, dostosowanym do sytuacji poziomie. Obserwuje się u tych dzieci nadmierną aktywność albo bierność.

      Dzieci nadaktywne nie wytrzymują bezczynności, są w ciągłym ruchu, podejmują różnorodne działania dające możliwość rozładowania pobudzenia, w jakim się znajdują. Jest to objaw bardzo uciążliwy dla otoczenia. Nie mogąc dostosować swojej aktywności do wymagań, uczniowie dezorganizują działania grupy, narażają siebie i innych na niebezpieczeństwo, wymagają wzmożonej uwagi nauczyciela..

       Ograniczenie aktywności, bierność także jest objawem zaburzeń emocjonalnych. Bierność nie jest tak uciążliwa dla innych jak nadaktywność i bywa niedostrzegana, warto jednak zwrócić na nią uwagę ze względu na negatywne konsekwencje, jakie ma dla dziecka. Uczniowie bierni często są odsuwani poza grupę. Ponadto bierność powoduje, że dziecko samo sobie ogranicza możliwości rozwoju. Nie podejmując rozwiązania zadań, nie nabywa nowych sprawności.

        Charakterystyczne cechy zachowań, które występują u wszystkich dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi.

·         zaburzenia uwagi i nadmierne napięcie mięśniowe, których źródłem jest wewnętrznie przeżywane napięcie psychiczne.

·         Dzieciom tym trudno się skoncentrować, łatwo ich uwaga się rozprasza, ulega wahaniom. Występują chwile wyłączenia przeplatające się z intensywną koncentracją uwagi na pewnych wybranych zadaniach czy problemach. Nadmierne napięcie mięśni widać w ruchach, gestach, w specyficznej napiętej sylwetce i mimice, zbyt silnym nacisku długopisu podczas pisania. 

·         Przymus wykonywania drobnych czynności wokół nosa, obgryzanie paznokci, także wynika z nadmiernego napięcia, które w ten sposób jest rozładowywane.

                                         PRZYCZYNY ZABURZEŃ EMOCJONALNYCH

      Przyczyny zaburzeń emocjonalnych najczęściej tkwią w środowisku rodzinnym ucznia. To w rodzinie dziecko uczy się sposobu wyrażania emocji. Obserwuje zachowanie rodziców przeżywających różne uczucia i nieświadomie ich naśladuje. Jeżeli rodzice sami mają problemy emocjonalne, mogą tą drogą przekazać je dziecku. Jednym z ważnych elementów świadomego wychowywania dziecka przez rodziców jest nauczenie go, jak należy wyrażać uczucia. Bardzo niebezpieczne jest zbyt wczesne wymaganie od dziecka panowania nad sobą, zbyt duży rygoryzm w tym zakresie, ale także niekorzystny jest nadmierny liberalizm, gdy nie pokazuje się dziecku żadnej potrzeby ani nie uczy się żadnego sposobu kontrolowania swoich reakcji emocjonalnych.

      W rodzinie dziecko zdobywa podstawowe informacje na temat samego siebie, o tym, jakie jest, jakie ma możliwości, co w życiu może osiągnąć, do czego powinno dążyć. To, co człowiek myśli na swój temat, jest bardzo emocjonujące. Myślenie o sobie, że jest się dobrym, wartościowym, jest stanem korzystnym dla człowieka, więc budzi emocje przyjemne; przeciwnie, przekonanie o własnej bezwartościowości jest niekorzystne i bardzo przykre. Jeżeli dziecko jest poddawane w rodzinie częstej krytyce, stawia mu się wymagania, którym nie jest w stanie podołać, może w nim wytworzyć się niepewność co do własnej wartości, a towarzyszyć temu będą nieprzyjemne emocje: poczucie bezradności, lęk przed oceną, złość na siebie albo innych. U dziecka, w którego doświadczeniu życiowym przeważają emocje nieprzyjemne, które żyje w atmosferze konfliktów, braku poczucia bezpieczeństwa, nadmiernych wymagań, krytyki, częstych kar, rozwój emocjonalny nie będzie przebiegał prawidłowo.

JAK POSTĘPOWAĆ Z UCZNIEM Z ZABURZENIAMI EMOCJONALNYMI W SZKOLE?

Nauczyciel może pomóc dziecku z zaburzeniami emocjonalnymi, jeżeli:

1.      Stara się ucznia zrozumieć, próbuje traktować zachowanie ucznia jako wyraz jego problemów, a nie złej woli;

2.      Postępuje tak, aby uczeń wiedział, że może mu zaufać i czuć się z nim bezpiecznie. Znajduje czas na indywidualny kontakt, okazuje swoje zainteresowanie jego problemami, potrafi wysłuchać bez wygłaszania potępiających uwag i jest w stanie zachować pełną dyskrecję. Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi często wykazują znaczna nieufność w stosunku do innych ludzi i unikają kontaktu. To nauczyciel powinien  wyjść z inicjatywą. Przełamanie nieufności wymaga od nauczyciela wiele taktu, serdeczności, a niekiedy dużo cierpliwości;

3.      Pomaga dziecku odkryć jego wartość. Dziecko czuje się bardziej wartościowe przez sam fakt, że dorosły potraktował je poważnie i nawiązał z nim przyjazny kontakt. W szkole istnieje ponadto cały szereg możliwości pokazania dziecku jego konkretnych umiejętności, zdolności, które niewątpliwie posiada, a na które nikt nie zwrócił uwagi, bo wszyscy byli skoncentrowani na trudnościach, jakie sprawia. Jeżeli dziecko nie ma osiągnięć w żadnym przedmiocie nauczania, bardzo ważne jest umożliwienie mu wykazania się w jakiejś innej dziedzinie. Uczeń z zaburzeniami emocjonalnymi łatwo zraża się trudnościami, dlatego nie wystarczy odkryć jego możliwości, ale trzeba je wspierać w działaniu, aby nie zrezygnował i nie odniósł porażki;

4.      Pomaga dziecku w odnalezieniu miejsca w grupie rówieśników. Niektóre zachowania dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi są dla ich kolegów trudne do zaakceptowania, zwłaszcza ich drażliwość, wybuchy złości, przeszkadzanie na lekcjach. Najtrudniej jest im zaakceptować to, że uczniowie ci są traktowani inaczej, że poświęca się im dużo czasu, nauczyciel ma zwykle większą tolerancję na ich „złe” zachowanie, daje im większą możliwość odpowiedzi w korzystnych warunkach, bez obecności klasy itp. Nieco odmienne traktowanie jest niezbędne w pracy z dzieckiem, które ma problemy emocjonalne, i trzeba przekonać o tym jego kolegów. Przeprowadzenie z dziećmi rozmowy pod nieobecność ucznia, którego dotyczy, i wyjaśnienie, że ich kolega ma problem i wszyscy możemy mu pomóc, zwykle jest dobrze przyjęte i skuteczne. Bardzo ważne jest, aby nauczyciel pomógł dziecku zaburzonemu ujawnić wszystko to, co może być w nim atrakcyjne dla rówieśników, i wykorzystać we wspólnych działaniach klasy, aby koledzy mieli możliwość poznania go także od pozytywnej strony;

5.      Potrafi nawiązać współpracę z rodzicami ucznia. Nauczyciel powinien tak prowadzić rozmowy z rodzicami, aby były one wspólnym poszukiwaniem rozwiązania problemu. Należy unikać sytuacji, kiedy nauczyciel wyłącznie krytykuje zachowanie ucznia, mówi tylko o problemach, jakie on sprawia, i formułuje oczekiwanie, że rodzice „coś z tym muszą zrobić”. Istnieje niebezpieczeństwo, że rodzice nie wiedząc, co mają robić, albo zaczną unikać kontaktu z nauczycielem, albo podejmą chaotyczne, często polegające jedynie na zaostrzeniu kar sposoby oddziaływania na dziecko. W przeprowadzonych rozmowach powinno dojść do stworzenia konstruktywnych pomysłów na to, jak postępować z dzieckiem w szkole i w domu, aby te oddziaływania uzupełniały się i służyły rozwiązaniu problemu.

NAJWAŻNIEJSZE ZE STRONY DOROSŁYCH JEST:

·         Wykazanie szczerego zainteresowania dzieckiem i przeżywanych przez niego emocji. Nazywajmy je, gdyż  w ten sposób dziecko uczy się nazywać własne emocje i je akceptować (widzę, że coś Cię zdenerwowało; rozumiem, że to cię zawstydziło, rozumiem, że to jest dla Ciebie trudne, zauważyłam, że nie masz ochoty …, itp.);

·         Pokazanie jak dziecko może poradzić sobie z uczuciami trudnymi (jeśli coś Cię złości możesz mi o tym powiedzieć, narysuj co cię złości, potargaj kartkę na małe kawałki, idź do toalety i tam pokrzycz, itp.).

·         Kiedy dziecko jest agresywne, krzyczy lub atakuje inne dzieci, należy odizolować go od reszty klasy i dopiero kiedy się uspokoi, porozmawiać o tym co czuje i jak może sobie poradzić następnym razem;

·         Nigdy nie moralizujmy, nie obwiniajmy dziecka, nie porównujmy do innych,

·         Nie zawstydzajmy dziecka, tłumacząc przed innymi jego zachowanie;

·         Nie wymagajmy od dziecka panowania nad swoimi emocjami, powiedzmy mu, że rozumiemy jego emocje, znajdźmy dobre rozwiązanie;

·         Pokażmy dziecku jak może kontrolować emocje i ograniczać złe nastroje – bardzo ważny jest nasz własny przykład!;

·         Uczmy dziecko dobrego myślenia o sobie, pokazujmy, co w nim dobre, jakie ma talenty, co potrafi już osiągnąć; to budzi przyjemne emocje;

·         Starajmy się stworzyć dziecku świat bez konfliktów – kłócący się rodzice, brak poczucia bezpieczeństwa, nadmierne wymagania, krytyka, częste kary – nie sprzyjają prawidłowemu rozwojowi emocjonalnemu;

·         Wykażmy się cierpliwością – nic nie przychodzi szybko i łatwo, a każdy nawyk potrzebuje czasu na jego przyswojenie.  

Wykorzystałam fragmenty http://profesor.pl/publikacja,7746,Artykuly,Zaburzenia-emocjonalne-w-zachowaniu-uczniow

 1. Hang – Schnabel G.,2001, Agresja w przedszkolu, wyd. Jedność, Kraków.

2. Kozłowska A.,1996, Jak pomagać dziecku z zaburzeniami życia uczuciowego, wyd. Żak, Warszawa.

3. Portmann R., Gry i zabawy przeciwko agresji.

4.Ranschburg J.,1993, Lęk, gniew, agresja ,wyd. WSiP, Warszawa.

5. Kozłowska A., 1996, Jak pomagać dziecku z zaburzeniami życia uczuciowego, Żak, Warszawa.

6. Krowatschek P.,2006, Jak poradzić sobie z agresją u dzieci. Poradnik dla rodziców, WAM, Kraków.

7. Krahe A., 2005, Agresja, Gdańskie Wydawnictwo Pedagogiczne, Gdańsk.

 8.Rumpf J., 2003, Krzyczeć, bić, niszczyć-agresja i dzieci w wieku do 13 lat, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk.

9. Szostak S., Tabaka A., 2004, Porozmawiajmy o agresji, Rubikon

                                                                                   Pedagog: Ewa Bielawska

Szkolenie dla nauczycieli z profilaktyki pt. ” Narkotyki, co trzeba wiedzieć?”

w dniu 12 grudnia 2018 roku

W szkoleniu uczestniczyło 25 nauczycieli. Zostało ono sfinansowane przez Gminną Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Gródku.

Spotkanie profilaktyczne z nauczycielami miało na celu:
1. Przedstawienie sytuacji związanej z zażywaniem środków psychoaktywnych przez dzieci i młodzież oraz diagnozę skali zjawiska w szkołach.

2. Zapoznanie z przyczynami sięgania po narkotyki przez młodzież.

• Przedstawienie czynników ryzyka, czyli zadanie pytania – „dlaczego, po co młodzi ludzie piją, palą, biorą?”

3. Przekazanie rzetelnej wiedzy na temat narkotyków i innych środków odurzających oraz uzależnień.

• Mity i stereotypy na temat narkotyków
• Objawy używania, rozpoznawanie
• Skutki zdrowotne i społeczne

4. Zachęcenie nauczycieli do rozmowy nt. czynników chroniących.

5. Przegląd działań profilaktycznych.

6. Gdzie szukać informacji i pomocy?

7. Budowanie koalicji profilaktycznej/interwencyjnej między wychowawcą, pedagogiem, rodzicami oraz osobami/służbami z zewnątrz zajmującymi się rozwiązywaniem problemów alkoholowych i narkotykowych.

         Niepokój rodziców i nauczycieli powinny budzić wszelkie zmiany w zachowaniu i osobowości dziecka, zmiany wyglądu i stanu zdrowia oraz zmiany nawyków.  Stąd, w opiece nad dzieckiem ważne, aby być czujnym, bacznie je obserwować  oraz uważnie słuchać tego, co mówi. Taka postawa umożliwi odczytanie sygnałów ostrzegawczych i zareagowanie w porę  na zagrożenie.

                                                                                              Pedagog: Ewa Bielawska

1 grudnia obchodzony jest Światowy Dzień Walki z AIDS

Na całym świecie prawie 37 mln ludzi jest zakażonych wirusem HIV. W Europie w ostatnich 10 latach tempo, w jakim rejestrowane są rocznie nowe przypadki infekcji tym patogenem zwiększyło się o połowę. To epidemia, o której wciąż ciężko rozmawiać, a chorzy cały czas spotykają się z niezrozumieniem, brakiem tolerancji i strachem.

Czerwona kokardka

Symbolem jedności z osobami zakażonymi wirusem HIV i cierpiącymi z powodu AIDS jest czerwona kokardka. Kolor czerwony ma symbolizować nie tylko krew, ale też gniew, walkę i miłość. Czerwona kokardka nawiązuje również do wsparcia rodziny, bliskich i przyjaciół osób chorych na AIDS. Kształt tej kokardki to odwrócona litera „V” - co z kolei obrazuje dotychczasowy brak zwycięstwa w walce z HIV/AIDS.

Czy to epidemia?

W 2016 r. zarejestrowano rekordową liczbę 160 tys. przypadków zakażeń wirusem HIV w regionie europejskim – alarmuje Światowa Organizacja Zdrowia (WHO). Aż 80 proc. tych zakażeń przypada na kraje Europy Wschodniej. Jeśli nic się nie zmieni, trudno będzie zahamować wzrost epidemii HIV do 2030 r.

Zapobieganie zakażeniom HIV – zasada ABC

Profilaktyka zakażeń wirusem HIV to najprościej ujmując:

• A – abstynencja seksualna (unikanie/ograniczeni do minimum przypadkowych kontaktów seksualnych)

• B – wierność jednemu partnerowi

• C – zabezpieczanie się prezerwatywą (w dużym stopniu zapobiegają przenoszeniu chorób drogą płciową)

Mnie to nie dotyczy!

Niestety, wiele osób wciąż myśli, że HIV i AIDS ich nie dotyczy. Blisko 90% Polaków nigdy nie wykonało testu na obecność wirusa. W powszechnym mniemaniu ta choroba dotyka tylko tych, którzy biorą narkotyki i mają wielu partnerów seksualnych. To prawda, że te czynniki zwiększają ryzyko zakażenia HIV, jednak może się do zdarzyć każdemu z nas - nie musimy być tego świadomi. Pech, chwilowa nieostrożność, niewiedza. Przyczyn jest wiele, dlatego powinniśmy robić badanie na HIV/AIDS regularnie i bez skrępowania.

W IMIENIU KLASY IVA i pań: Elżbiety Romańczuk, Eweliny Ostapczuk i Ewy Bielawskiej

ZAPRASZAMY NA APEL UCZNIÓW KLAS IV-VI

W DNIU 3 GRUDNIA 2018 ROKU

 Pedagog: Ewa Bielawska

Program profilaktyczny „Debata”

29 października 2018 roku z inicjatywy pedagoga szkolnego przy współpracy z Gminną Komisją Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Gródku , która sfinansowała program, uczniowie klas VI i VII brali udział w rekomendowanym programie profilaktycznym „Debata”. Zadaniem naszym - szkoły, jak i programu jest zapobieganie przedwczesnemu używaniu alkoholu, towarzyszącym temu konsekwencjom oraz promowanie postawy trzeźwości.

Cele szczegółowe programu to:

• Wzrost wiedzy o możliwościach rozwoju bez używania substancji psychoaktywnych i zmiana błędnych przekonań normatywnych (pro-alkoholowych norm środowiskowych)

• Klaryfikacja wartości w kierunku promocji zdrowego stylu życia

• Wzmocnienie tendencji do podejmowania abstynencji w sytuacji nacisków środowiskowych – osłabienie siły presji rówieśniczej i ze strony środowiska dorosłych – rodziców i nauczycieli.

W programie wykorzystywane były różne metody odwołujące się do dialogu motywującego.

Oto niektóre z nich:

• przekaz wiedzy na temat alkoholu etylowego i historii jego używania

• „burza mózgów na temat korzyści i szkód związanych z używaniem alkoholu, której celem była zmiana stereotypów oraz zweryfikowanie mitów związanych z alkoholem

• proste scenki dramowe ilustrujące negatywne konsekwencje/straty związane z piciem alkoholu

• zabawy dydaktyczne

• promowanie zabawy bez alkoholu (wykorzystanie skeczu)

• praca grup nad tym „co nas może chronić”

• osobiste świadectwo prowadzącego zajęcia jako dorosłego abstynenta

• sesja odpowiedzi na pojawiające się pytania i wątpliwości.

Pedagog: Ewa Bielawska

Warsztaty „Między zabawą a zdrowiem”

9 października 2018 roku z inicjatywy pedagoga szkolnego – p. Ewy Bielawskiej uczniowie z klas II i III Szkoły Podstawowej w Gródku wraz z wychowawcami: Ewą Klimowicz, Bożeną Gąsowską i Marią Abramowicz uczestniczyli w warsztatach „Między zabawą a zdrowiem” prowadzonych przez edukatora fundacji Zdrowe Kieszonkowe.pl. Zajęcia dotyczyły zdrowego odżywiania. Dzieci dokładnie przeanalizowały piramidę pokarmową. Poznały 10 zasad zdrowego żywienia które, aby być zdrowym, prawidłowo się rozwijać i mieć energię i siłę do nauki powinny stosować:

1. Każdego dnia jedz 5 posiłków w odstępach 3-4 godzin.

2. Jedz jak najwięcej warzyw i owoców.

3. Wybieraj produkty zbożowe z pełnego ziarna.

4. Każdego dnia wypijaj przynajmniej 3-4 szklanki mleka, jogurtu lub kefiru naturalnego (częściowo możesz je zastąpić serem twarogowym lub żółtym).

5. Jedz chude mięso, ryby, jajka i nasiona roślin strączkowych (unikaj przetworzonych produktów mięsnych – wędlin, parówek, kiełbas).

6. Tłuszcze zwierzęce (masło, smalec) zastąp olejami roślinnymi (olej rzepakowy, oliwa z oliwek).

7. Unikaj cukru i słodyczy, nie pij słodkich napojów – w zamian sięgaj po owoce i orzechy.

8. Ogranicz dodawanie soli do potraw (unikaj słonych przekąsek typu chipsy, paluszki, krakersy oraz żywności fast food – hamburgery, zapiekanki, kebaby).

9. Pij każdego dnia minimum 6 szklanek wody.

10. Ćwicz codziennie przynajmniej 60 minut.

Pedagog: Ewa Bielawska

Działania profilaktyczne, wychowawcze, edukacyjne oraz informacyjne Szkoły Podstawowej w Gródku

w zakresie przeciwdziałania zjawisku narkomanii

Rok szkolny 2018/2019

Realizując działania opisane w ROZPORZĄDZENIU MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ z dnia 18 sierpnia 2015 r. „w sprawie zakresu i form prowadzenia w szkołach i placówkach systemu oświaty działalności wychowawczej, edukacyjnej informacyjnej i profilaktycznej w celu przeciwdziałania narkomanii” (Dz. U. z 2015 r., poz. 1249), szkoła opracowała niniejszy dokument, stanowiący listę działań podejmowanych przez placówkę, mających na celu przeciwdziałanie oraz zapobieganie problemowi narkomanii. Przygotowanie wspomnianych aktywności zostało poprzedzone procesem diagnozy przeprowadzonej we wrześniu 2018 roku.

Zawarte z diagnozy wnioski stały się podstawą określenia i analizy występujących w szkole czynników ryzyka oraz zapobiegających im czynników chroniących, odzwierciedlonych w dokumencie: „Diagnoza czynników ryzyka oraz czynników chroniących”. Na bazie przeprowadzonych prac, opracowanych dokumentów oraz wyznaczonych w Rozporządzeniu obszarów, zaplanowane działania zostały podzielone na cztery kategorie, tj. działalność:

1) wychowawczą,

2) edukacyjną,

3) informacyjną,

4) profilaktyczną.

Zaplanowane propozycje działań mają na celu, opisane w Rozporządzeniu, skuteczne przeciwdziałanie pojawianiu się zachowań ryzykownych związanych z używaniem środków odurzających, substancji psychoaktywnych, środków zastępczych, nowych substancji psychoaktywnych przez uczniów i wychowanków naszej placówki, w szczególności charakteryzujących się nieprzestrzeganiem przyjętych dla danego wieku zwyczajowych norm i wymagań, niosących ryzyko negatywnych konsekwencji dla zdrowia fizycznego i psychicznego oraz jego otoczenia społecznego.

Drodzy rodzice i wychowawcy!

Chcemy chronić nasze dzieci i wychowanków przed zachowaniami ryzykownymi. Oto kilka zasad, na które należy zwrócić uwagę. Jedną z najważniejszych przyczyn sięgania przez młodzież po dopalacze, narkotyki są zaburzone więzi emocjonalne w rodzinie, dlatego też wskazać można zestaw uniwersalnych zasad, których przestrzeganie powinno być podstawą w każdym domu rodzinnym:

1) Mów dziecku, że jest dla ciebie najważniejszą osobą, że zależy Ci, by było zdrowe i szczęśliwe, poznaj jego przyjaciół, zainteresowania i sposoby spędzania czasu wolnego;

2) Rozmawiaj z dzieckiem często, pytaj o jego zdanie, uważnie słuchaj, rozmawiaj także na trudne tematy – o narkotykach, alkoholu, dojrzewaniu;

3) Postaw jasne granice – wyraź zdecydowany sprzeciw wobec używania narkotyków i innych środków psychoaktywnych, podaj oczekiwania dotyczące godzin powrotu do domu, kontaktów z kolegami;

4) Porozmawiaj na temat nacisku i manipulacji ze strony osób/grupy zażywających substancje psychoaktywne, sprawdzaj na co wydawane jest kieszonkowe;

5) Doceniaj wysiłki w osiąganiu celów, chwal dziecko za sukcesy i odpowiedzialność - podnosisz tym jego poczucie własnej wartości;

6) Zapewniaj, że zawsze może liczyć na twoją pomoc w trudnych sytuacjach.

Niezależnie od funkcji pełnionej w procesie wychowawczym warto też pamiętać o kilku ważnych sprawach:

1) Bądź przykładem, postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważą, gdy nie robisz tak, jak mówisz;

2) Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia;

3) Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z Tobą i wiedziało, że ustalone przez Ciebie normy w ważnych sprawach muszą być respektowane;

4) Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają dużą rolę i często mają duży wpływ;

5) Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli;

6) Nie bądź nadmiernie opiekuńczy, pozwól dziecku zdobywać doświadczenia; ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.

Jeśli jesteś wychowawcą lub nauczycielem w szkole:

1) Prowadź działania integracyjne w klasie;

2) Sprawnie zarządzaj klasą;

3) Staraj się budować dobre relacje, (stwórz dobry klimat w klasie);

4) Buduj dobre relacje z rodzicami, by zachęcić ich do współpracy;

5) Reaguj na problemy dzieci i młodzieży, udzielaj wsparcia w przeżywanych trudnościach;

6) Sprawdzaj z kim kontaktuje się młodzież;

7) Porozmawiaj o zagrożeniach, wyraź zdecydowany sprzeciw wobec używania narkotyków i innych środków psychoaktywnych;

8) Wyjaśnij, żeby dziecko bezwzględnie informowało bezpośrednio zarówno wychowawcę, pedagoga, jak i rodzica o wszelkich sytuacjach zagrożenia (np. obcy ludzie wokół szkoły, oddalanie się innych uczniów poza miejsce prowadzonych zajęć, rozmowy młodzieży o zakupach z nieznanego źródła, itp.).

9) Stwórz dzieciom i młodzieży możliwość udziału w konstruktywnych i zdrowych formach aktywności, które sprzyjałyby rozwojowi i tym samym ograniczałyby sięganie po środki psychoaktywne ( zajęcia sportowe, artystyczne, wolontariat, harcerstwo i inne).

Niezależnie też od funkcji pełnionej w procesie wychowawczym dziecka (Rodzice/opiekunowie/ wychowawcy) są sytuacje, których nie wolno bagatelizować.

Mamy prawo sądzić, że dzieckiem dzieje się coś niedobrego, gdy zauważyć można kilka z wymienionych niżej objawów równocześnie:

1) Dziecko oddala się od Ciebie, staje się obce, mimo, że wcześniej byliście blisko;

2) Ma kłopoty z nauką, choć wcześniej dobrze sobie radziło, wagaruje;

3) Unika rozmów, kontaktu, ,,kręci” w rozmowie, kłamie;

4) Jest niecierpliwe, rozdrażnione;

5) Jest na zmianę pobudzone lub ospałe, sypia o dziwnych porach;

6) Znika często w ciągu dnia z domu pod dowolnym pretekstem i stara się unikać kontaktu po powrocie;

7) Wraca bardzo późno lub bez uzgodnienia nocuje poza domem;

8) Ma nowych znajomych, których nie chce zapraszać do domu;

9) Kwestionuje szkodliwość narkotyków, uważa że powinny być zalegalizowane;

10) Ma nadmierny apetyt lub nie ma apetytu;

11) Ma przekrwione oczy, zwężone lub rozszerzone źrenice, przewlekły katar;

12) W jego pokoju dziwnie pachnie, miewa fifki i fajki różnych kształtów, bibułki do skrętów, biały proszek, pastylki nieznanego pochodzenia, opalone folie aluminiowe, leki bez recept, nieznane chemikalia;

13) Z domu znikają pieniądze i wartościowe przedmioty.

Pedagog: Ewa Bielawska

Być dobrym rodzicem

Fakty na temat kłamstwa dzieci

O potrzebie bliskości i więzi w rodzinie

DO RODZICÓW

Jak wspierać dziecko dyslektyczne?

Zalecenia

1. Nie należy traktować dziecka jako osoby chorej, kalekiej, niezdolnej, złej czy leniwej.
2. Nie należy dziecka karać lub wyśmiewać w nadziei, że zmobilizuje je to do pracy.
3. Nie należy załamywać rąk i czekać w nadziei, że dziecko „samo z tego wyrośnie”.
4. Nie należy ograniczać dziecku zajęć pozalekcyjnych, zwłaszcza tych, które rozwijają jego pasję w celu zwiększenia czasu przeznaczonego na naukę.
5. Nie należy wyręczać dziecka w nauce i przygotowaniach do lekcji oraz nie należy  zwalniać z systematycznych ćwiczeń.
6. Starać się zrozumieć swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym.
7. Być życzliwym, cierpliwym i rozumiejącym kłopoty szkolne swojego dziecka.
8. Chwalić i nagradzać dziecko nie tyle za efekty jego pracy, co włożony w nią wysiłek.
9. Być w stałym kontakcie z nauczycielami uczącymi twoje dziecko, pedagogiem szkolnym oraz przestrzegać terminów badań wyznaczonych przez poradnię psychologiczno- pedagogiczną; warto zadbać o zapisanie dziecka na grupę terapii dysleksji, które znajdują się przy poradniach psychologiczno-pedagogicznych.
10. Monitorować postępy dziecka i kontrolować, czy systematycznie pracuje nad przezwyciężeniem trudności w nauce.

Szkoła wspiera rodziców w trudnym procesie wychowania dziecka, przeciwdziała zachowaniom problemowym dzieci i młodzieży oraz podnosi kompetencje wychowawcze rodziców.

      13 grudnia 2017 roku odbyła się w naszej szkole tzw. wywiadówka profilaktyczna na temat „Zagrożenia w sieci – co grozi dziecku?” prowadzone przez panią psycholog Agnieszkę Fiedoruk z Centrum wsparcia, rozwoju i profilaktyki w Białymstoku.

      Celem spotkania było:

-  zapoznanie rodziców  z zaletami i zagrożeniami związanymi z Internetem oraz telefonem komórkowym

- przedstawienie definicji cyberprzemocy, jej rodzajów, form, a także skutków